12. Pierwszy trening.

Następnego dnia postanowiłam: muszę ograniczyć kontakty z Hidanem. Nie, żebym nie lubiła z nim przebywać, bo lubię i to bardzo, i tu pojawia się problem. Nie mogłam przywiązać się do żadnego z członków Akatsuki, bo gdy odzyskam Taya, wrócę do normalnego życia, a wtedy stracę wszelkie przyjaźnie, jakie tutaj mogłabym zawrzeć. Dlatego też ani Hidan, ani nikt inny nie mógł stać się dla mnie nikim ważnym. Ot, współpracownicy.

Z takim nastawieniem weszłam do bojówki, w której czekał już na mnie lider. Stał na środku pomieszczenia, dumny, wyprostowany i lekko przerażający, ze względu na panujący tutaj półmrok. Patrząc prosto na mężczyznę, podeszłam do niego i skinęłam głową w geście gotowości na rozpoczęcie treningu.

- Umiesz skupiać chakrę? - spytał momentalnie, a ja potwierdziłam. - Pokaż, co potrafisz.

Skupiłam się i już za chwilę stał obok mnie mój klon. Był moją idealną kopią: chudą, niezbyt atrakcyjną dziewczyną o czarnych, średniej długości włosach, które obecnie spięte były w niesforną kitkę. Ubrana była w to co ja, czyli w ciemne legginsy i do tego szarą bokserkę. Obie zwróciłyśmy wzrok na lidera, który patrzył to na mnie, to na nią.

- To właściwie tyle, co potrafię. Nigdy nie potrzebowałam uczyć się innych jutsu - wyjaśniłam po chwili nieznośnej ciszy. Lider popatrzył na mnie i kazał mi odwołać klona. Shouri numer dwa znikła w kłębie dymu.

- Spróbuj teraz skupić chakrę na tyle, żeby wydostać ją poza siebie, o tak. - Mężczyzna, wciąż patrząc prosto na mnie, zaprezentował mi, o co mu chodzi. Jego ciało natychmiastowo otuliła niebieska otoczka. Przyglądałam się uważnie, jak faluje wokół jego rąk, nóg i głowy i od razu się domyśliłam, że nie jest to zbyt łatwe do zrobienia. Niemniej jednak chciałam spróbować. Musiałam spróbować.

Przymknęłam powieki i próbowałam powtórzyć poczynania lidera. Czułam, jak moja chakra zaczyna we mnie szaleć, jak zrobiło mi się ciepło, więc otworzyłam oczy, by zobaczyć tego efekt. Niestety, niebieska otoczka się nie pojawiła. Nie przerywając, zmusiłam się do wzmocnienia przepływu chakry, co poskutkowało jedynie zawrotami głowy. Lekko się zachwiałam i, chcąc nie chcąc, musiałam przerwać, by nie upaść.

- Robisz to źle. - Lider cały czas w skupieniu na mnie patrzył. Domyśliłam się też, że używał przy tym swoich oczu, bo to na pewno było kekkei genkai. Nienaturalnie szara barwa i dziwne kręgi na to wskazywały. Zresztą mówił nawet, że tylko posiadacze kilku limitów krwi potrafią widzieć wirującą w człowieku chakrę, między innymi on. Jak to się nazywało? Rinnegan? - Nie chodzi o to, żebyś tylko wzmacniała przepływ swojej siły, ale żebyś zmieniła jej kierunek na zewnątrz swojego ciała. Musisz wyobrazić sobie, że chcesz, żeby to z ciebie wyszło, opuściło cię. Chakra ma wypłynąć przez twoje punkty witalne, które masz rozmieszczone w całym swoim ciele. Musisz pozwolić, by się otworzyły i wypuściły twoją moc.

- Staram się - mruknęłam, i chciałam jeszcze coś dodać, ale lider wyciągnął jakieś świstki z kieszeni.

- Trochę cię przeceniłem - powiedział i podał mi papier do ręki. Przyjrzałam mu się uważnie. Wyglądał na zwykły skrawek karteczki, nieco pożółkły. - Pomyślałem, że może uda ci się od razu to zrobić, ale nie mogę wymagać od ciebie czegoś takiego. Nie przejmuj się. - Uprzedził mnie. - Też na początku tego nie umiałem, a to był tylko test. A nóż by się udało.

- Okej. Co to jest? - spytałam, pokazując mu karteczkę. Wyciągnął swoją dłoń, na której leżał podobny papierek.

- To pomoże nam w treningu, a przy okazji ustali naturę twojej chakry. - Popatrzyłam na lidera jak na wariata. Kompletnie go nie zrozumiałam. - To specjalny papierek z drzew, które są dosłownie karmione i pielęgnowane za pomocą chakry. Jeśli wyzwolisz do niego trochę swojej mocy, dowiemy się, jakiej jesteś natury a przy okazji zobaczysz, o co mi chodzi. Pokażę ci na moim przykładzie. Ja kontroluję wszystkie pięć żywiołów, ale potrafią to tylko nieliczni. Na przykład posiadacze rinnegana - wskazał na swoje oczy - jak ja. Przyjrzyj się.

Lider wyciągnął dłoń w moją stronę. Uważnie wpatrzyłam się w karteczkę, którą trzymał. Po chwili zmoczyła się.

- To żywioł wody - oznajmił, a następnie wyciągnął drugą, która się spaliła. - Ogień.

Trzecia się zmięła, co wskazywało na żywioł Błyskawicy. Czwarta została przecięta na pół - Powietrze. Piąta, ostatnia, pokruszyła się - Ziemia.

- Niesamowite - szepnęłam, pełna podziwu. Wiedziałam, jak ciężko jest zapanować nad jednym żywiołem, a co dopiero nad wszystkimi! Oczywiście, prócz zasłyszanej wiedzy nie miałam tak naprawdę pojęcia, co znaczy być posiadaczem natury, dajmy na to, Wody, ale opanowanie tego nie mogło być łatwe.

- Twoja kolej. - Lider podniósł moją dłoń i popatrzył na karteczkę. Gdy mnie puścił, skupiłam całą swoją uwagę na przekazaniu chakry do papierka i choćby skały srały, nie byłam w stanie tego zrobić. To było po prostu niemożliwe!

- Nie dam rady - westchnęłam, gdy po kilku próbach odczułam realne zmęczenie. - To za trudne.

- Nie poddawaj się - zachęcił mnie mężczyzna. - Próbuj do skutku.

Wzięłam głęboki wdech i znów próbowałam przeciąć, spalić, czy zmoczyć papierek. Nic z tego.

- Nie mam już sił - powiedziałam zdziwiona i wyczekująco popatrzyłam na lidera. Czułam się, jakby był moją matką przez to, że musiał mi wszystko tłumaczyć.

- Bo zamiast wypuszczać chakrę z dłoni, kumulujesz ją w sobie, a potem ona gwałtownie z ciebie ucieka. Dlatego się męczysz.

- Więc jak mam to zrobić? - Byłam już bliska płaczu. Czułam się słaba i beznadziejna. Zdecydowanie za szybko rezygnowałam, co niestety należało do jednej z moich wad. Tym bardziej, że moje ciało już ledwo mogło się utrzymać w  pozycji stojącej. Czułam drgawki i się pociłam, co wzmagało uczucie dyskomfortu. W dodatku lider tak upierdliwie mi się przyglądał...

- Początki zawsze są trudne, Shouri - pocieszył mnie i po raz kolejny uniósł moją dłoń. - Ostatni raz na dzisiaj.

Skinęłam głową. Odetchnęłam głęboko i ponowiłam próbę. Starałam się wytrzymać jak najdłużej, a gdy znów skończyło się fiaskiem, osunęłam się w ramiona lidera. Powoli posadził mnie na podłodze, dzięki czemu stopniowo świat przestawał wirować. Cały czas czułam na sobie jego ramiona, co, nie powiem, dodawało mi otuchy. Gdy w końcu w mojej głowie przestało szumieć, popatrzyłam ze smutkiem w oczach na lidera. Zrobił minę, która przypominała ni to uśmiech, ni grymas. Rozbawił mnie tym.

- Nie od razu Konohę zbudowali. - Mężczyzna pogłaskał mnie po ramieniu i się podniósł. Pomógł mi wstać, za co byłam mu bardzo wdzięczna, i dodatkowo asekurował mnie, bo znów zakręciło mi się w głowie.

- Dziękuję - mruknęłam, nieco zawstydzona. - Jutro o tej samej porze? - spytałam, gdy już szliśmy do wyjścia.

- Póki co możesz trenować sama, w swoim pokoju - oznajmił, otwierając przede mną drzwi. Gdy wyszliśmy na korytarz, do bojówki wszedł naburmuszony Deidara. Rudowłosy pokręcił lekko głową i kładąc rękę na moich plecach, skierował nas w stronę mojego lokum. - Jak uda ci się odkryć swoją naturę chakry, przyjdź do mnie, to wznowimy trening. Tylko nie olewaj sprawy, ćwicz systematycznie, bo zależy nam na czasie, prawda? - Gdy skończył, byliśmy już pod moim pokojem.

- Będę - obiecałam. - Dzięki.

Lider posłał mi jeszcze jeden, krzywy uśmiech, a później odwrócił się ode mnie i poszedł do kuchni. Ja natomiast, zmęczona, padłam od razu na łóżko i po chwili usnęłam.

Gdy się obudziłam, był już wieczór. Nie spodziewałam się, że byłam aż tak wykończona. Porozciągałam się chwilę na łóżku niczym kot, by następnie wstać i iść siku. Musiałam też coś zjeść. Za każdym razem, jak miałam iść do kuchni, miałam takiego samego pietra. Nadal nie poznałam wszystkich członków Akatsuki, a części z tych, co poznałam, bałam się jak cholera. Czułam też, że Shieki nie może mnie obronić, a w każdym razie, że nie zawsze zadziała. Bałam się przez to jeszcze bardziej.

Drzwi do kuchni były otwarte i już z korytarza usłyszałam dochodzące z pomieszczenia głosy. Natychmiastowo wykonałam w tył zwrot, natomiast zatrzymałam się w pół kroku, bo stał za mną Itachi i kręcił głową z niezadowoleniem. Jego spojrzenie mówiło wszystko. Kolejny raz tego dnia poczułam się jak małe dziecko.

- To przez to zdarzenie z Deidarą. - Od razu zaczęłam się tłumaczyć, ale Uchiha był nieprzekonany. Patrzył na mnie z góry i skrzyżował ręce na piersi. Zresztą czego on u licha ode mnie chciał?! Nie był moim trenerem, tylko totalnie nikim, więc nie musiał wtrącać się w moje życie! To, czy chcę przebywać z innymi w kuchni czy nie, to tylko i wyłącznie moja sprawa.

- Jesteś cykorem, Shouri - odezwał się tym swoim lodowatym tonem głosu. Odwróciłam wzrok w ścianę. Świetnie, jeszcze tego mi było trzeba, żeby mnie Uchiha pouczał i obrażał. Naprawdę nie potrzebowałam jego pomocy.

- Nawet jeśli to co? Mówiłam ci już, że mam prawo - warknęłam, bo byłam już nieco wyprowadzona z równowagi. Ten sam, obojętny wyraz twarzy mężczyzny doprowadzał mnie do szału. - Daj mi spokój, dobra? Ja się nie wtrącam w twoje życie, ty odczep się ode mnie.

- Tu nie chodzi o wtrącanie się w czyjeś życie. - Itachi podszedł do mnie i stanął na tyle blisko, że odczułam dyskomfort. - Musisz udowodnić, że jesteś coś warta. I to nie im. Liderowi.

- On chyba zdaje sobie z tego sprawę, co? Jestem posiadaczką Shieki. - Słowa Uchihy wcale mnie nie podbudowały. Poczułam się wręcz jeszcze gorzej.

- To nie czyni z ciebie wartościowej kunoichi - zauważył. Musiałam mu przyznać w myślach rację. Ale opanowanie Shieki a kontaktowanie się z członkami Akatsuki to dwie, zupełnie odrębne, kwestie.

- Sugerujesz, że wchodząc do kuchni pełnej nieznanych mi osób, lider przekona się, że jestem odważna? - prychnęłam z ironią, pokazując przy tym na wspomniane pomieszczenie.

- Owszem. To jak będzie? - Słowa Itachiego mnie zamurowały. Nie zamierzałam mu ustępować. Nie chciałam tam wchodzić i już. Po co?

- Wybij to sobie z głowy - syknęłam i wyminęłam Uchihę. Czułam, że odwrócił się za mną, ale zignorowałam go i zatrzasnęłam się w moim pokoju, żeby pobyć sama. Nie na długo jednak. Już po chwili zauważyłam jego gębę w progu moich drzwi. Zirytowałam się. Odnosiłam wrażenie, że zaczyna mnie prześladować. Co mu do mojego życia?!

- Nie odpuszczę ci tak łatwo - powiedział spokojnie i bezceremonialnie zamknął za sobą drzwi. Będąc z nim w jednym pokoju, sam na sam, poczułam się przerażona. Byłam pewna, że jest skłonny nawet mnie skrzywdzić, bylebym tylko ruszyła się do kuchni.

- Ja też. Odczep się w końcu. Nic ci do mnie - warknęłam i przesunęłam się na sam koniec łóżka, bowiem ten bezczelnie sobie na nim usiadł. - Nie chcę mieć nic wspólnego z kimkolwiek z was.

- Jakoś z Hidanem bliski kontakt ci nie przeszkadza - zauważył. Zaczęłam się zastanawiać, o co mu tak naprawdę chodziło. Przecież nie mógł być zazdrosny, no bez przesady. Więc? Kompletnie go nie rozumiałam.

- O co ci chodzi? - Powiedziałam to zdecydowanie ze zbyt dużą agresją. Itachi na moment stracił swój opanowany wyraz twarzy. Pojawił się na niej cień uśmiechu.

- Chcę po prostu, żebyś była silna - wyjaśnił mi spokojnie.

- Wcale nie muszę być silna. Zależy mi jedynie na opanowaniu Shieki i odzyskaniu męża, wszystkie pozostałe kwestie mam głęboko w dupie. - Uchiha skutecznie wyprowadzał mnie z równowagi. Był opanowany i tak irytujący, że nie można było być przy nim spokojnym. Po prostu się nie dało.

- Powiem ci jedno, Shouri - zaczął Itachi i spojrzał prosto w moje oczy. Zamarłam. - Kontakt z członkami Akatsuki to tylko rozgrzewka przed tym, co cię czeka. Zamierzasz zabić człowieka - powiedział dobitnie, a mi zrobiło się ciemno przed oczami. Musiałam wziąć głęboki oddech, żeby dojść do siebie. - Ten mężczyzna nie jest byle kim. Dam sobie rękę uciąć, że zabił więcej osób niż ja, i to na pewno w brutalniejszy sposób. Jeśli nie przywykniesz do przebywania z przestępcami, na widok tego człowieka uciekniesz gdzie pieprz rośnie, wystraszona, ba, przerażona. Wierz mi, jest straszniejszy niż my wszyscy razem wzięci, więc lepiej przywyknij do kontaktu z mordercami, a wtedy twoja misja będzie błahostką.

Przez chwilę nic nie mówiłam. Czułam tylko, jak do moich oczu podchodzą łzy. Już wcześniej bałam się, że sobie nie poradzę, ale słowa Itachiego sprawiły, że zwątpiłam w siebie. Musiałam bardzo się powstrzymywać, żeby się nie rozpłakać. Uświadomiłam sobie, że utknęłam w Akatsuki na nic, a i w niedalekiej przyszłości przyjdzie mi zginąć. Bałam się śmierci. Wcale nie chciałam umierać. Nawet jeśli czułam się samotna, niekochana i było mi cholernie źle, chciałam żyć. Przecież życie to najcenniejszy dar, jaki mogliśmy dostać.

- Shouri. - Usłyszałam głos Uchihy i przetarłam momentalnie oczy. Łzy teraz niemal ciurkiem ściekały mi po policzkach.

- To nic - szepnęłam, wycierając się dłonią. - Masz rację.

- Musisz przyzwyczaić się do tej myśli.

- Dziękuję. - Spojrzałam na mężczyznę. Patrzył na mnie niby w ten sam, obojętny sposób, ale miałam wrażenie, że w jego oczach coś się zmieniło. Nie wiem, czy było to współczucie, czy troska. Nie sądziłam, żeby Itachi mógł się o kogoś martwić. Wiem tylko, że było to coś pozytywnego. - Nie wiem czemu mi to mówisz, czemu to robisz, ale dziękuję.

- W jakiś sposób przypominasz mi Sasuke - odparł i spuścił wzrok. Widziałam, jak walczył z uczuciami. Zdawało mi się nawet, że posmutniał. Chciałam dowiedzieć się, kim jest wspomniany mężczyzna, ale Uchiha mi na to nie pozwolił. Wstał z łóżka i podszedł do drzwi. Spojrzał na mnie i przez chwilę uważnie mi się przypatrywał. - Chodź - odezwał się. - Idziemy do kuchni.

Serce zabiło mi szybciej, ale - nieco zmotywowana - wstałam z łóżka i wyszłam z pokoju.

Hej ho ekipo! A jednak, byłam i na wycieczce, i dodaję rozdział już dziś. Wróciłam przed trzydziestoma minutami ale stwierdziłam, że dodam, żebyście nie czekali, a co! :) Chyba, że wszyscy już śpicie? ;>

Co do tego, że Itachi wspomniał w tym rozdziale o Sasuke – to jeszcze niczego nie przesądza, dalej nie wiem, czy wplątać w to opowiadanie młodszego Uchihę, czy nie. A Wy mi mordeczki wcale nie pomagacie! Nie sądzę, żebym miała aż (na ten moment) niemal trzydziestu czytelników (no chyba, że się nie ukazujecie, a szkoda), więc najprawdopodobniej są osoby, które bardzo nie chcą Sasuke w opowiadaniu oraz takie, które bardzo go chcą. W związku z tym proszę, napiszcie mi w komentarzach tak czy nie i dlaczego. Oczywiście wynik ankiety również uwzględnię, niemniej jednak wydaje mi się, że będzie to nieco bardziej sprawiedliwe i obiektywne, bo w sondzie każdy może sobie do woli klikać na daną odpowiedź. ;) Z góry bardzo Wam dziękuję. :))))

To chyba tyle z moich ogłoszeń. Dziękuję bardzo za komentarze, bardzo motywujecie i mnie uszczęśliwiacie. <3

Jak zwykle widzimy się za tydzień. :)))