13. Zebranie.

Posłusznie wyszłam za Uchihą z pokoju, ale z każdym krokiem moja pewność siebie gdzieś ulatywała. Nie miałam pojęcia, kto jest w kuchni, ale czułam, że kogoś z nich nie znam. I gdyby nie Itachi, nie zamierzałabym go poznawać.

Kruczowłosy otworzył przede mną drzwi, a ja już w progu zauważyłam trzy nowe osoby przy stole. Pierwszą z nich była piękna, niebieskowłosa kobieta. Swoją urodą kompletnie nie pasowała do tej zgrai morderców. Miała błyszczące, sięgające ramion włosy, w które wpięty był biały kwiat, a jej bursztynowe oczy, podkreślone delikatnym makijażem, wydawały się być dopełnieniem całości. Była przepiękna.

Drugą osobą był czerwonowłosy chłopak, stosunkowo niski, tak mi się przynajmniej wydawało, i siedział przy stole zgarbiony, wpatrując się w jakiś świstek leżący na blacie.

Trzecią osobą był muskularny, wysoki mężczyzna o mocno zielonych oczach i zakrytej połowie twarzy. Zdawał się być poważny, gburowaty i niesamowicie niebezpieczny.

Co najważniejsze, żadne z nich nie zwróciło na mnie uwagi.

Itachi pchnął mnie do stołu, przy którym stali również lider, Deidara, Hidan i Kisame. Od razu pomyślałam, że było to jakieś zebranie, któremu rudowłosy przewodniczył. Gdy nas zauważył, skinął lekko głową i kazał usiąść. Zajęłam miejsce obok Hoshigakiego, a po mojej drugiej stronie usiadł Uchiha.

- Nie powiedziałeś, że jest zebranie - szepnęłam w stronę bruneta. Ten tylko wzruszył ramionami. Menda jedna. Chciał, żebym weszła do kuchni pełnej ludzi, a nie na zebranie. Poniekąd go rozumiałam. Można nawet powiedzieć, że przezwyciężyłam swój strach. Gdybym wiedziała, że to jest zebranie, nie miałabym innego wyjścia i musiałabym tam iść. W sumie teraz też nie pozostawało mi nic innego, jak wejść do kuchni. Cholerny Uchiha.

- To jest Shouri - zwrócił się lider do niebieskowłosej, która uważnie mi się przyjrzała. Była śmiertelnie poważna, a jej smutne spojrzenie bursztynowych oczu zdecydowanie mnie krępowało. Oprócz niej, wszyscy się na mnie gapili. To było nieznośne. Co, byłam jakąś figurką w muzeum?

- Umie coś? - głos kobiety był tak samo delikatny, jak jej twarz. Zazdrościłam jej tego. Była ucieleśnieniem kobiecości. Dziwiłam się, że członkowie Akatsuki mogą tak spokojnie na nią patrzeć. Gdybym była facetem, chyba bym się na nią rzuciła.

- Jeszcze nie - odpowiedział jej lider. Dalej patrzyli prosto na mnie. - Podjęła trening. Musi najpierw nauczyć się kontrolować chakrę.

Zastanawiałam się, czy oni zdają sobie sprawę z tego, że też siedzę przy stole. Mówili o mnie i nie zwracali uwagi, że mogę czuć się zwyczajnie głupio. 

- Wiesz, że według mnie to nie był dobry pomysł. Nie tylko ja tak uważałam. - Kobieta przejechała wzrokiem po wszystkich członkach organizacji i zatrzymała wymowne spojrzenie na liderze. Złapała się pod bok, przez co nawet jej ciało pokazywało, że ma do niego pretensje.

- Da radę - skwitował rudowłosy. - Shouri, jak idzie trening? Próbowałaś jeszcze później?

Zdziwiłam się, gdy mężczyzna zwrócił się bezpośrednio do mnie. Musiał do mnie dotrzeć sens jego słów, bym mogła odpowiedzieć.\

- Nie idzie - bąknęłam i wlepiłam wzrok w blat. Prawda była taka, że totalnie nie potrafiłam przelać chakry na ten cholerny papierek. Bałam się, że kolejna próba znowu skończy się fiaskiem, a to demotywuje do działania. - Prawdę mówiąc, dopiero się obudziłam.

- Widzisz - wtrąciła się niebieskowłosa. - Nie dość, że talentu jej brak, to jeszcze jest leniwa.

- Ale ma Shieki. - Lider zganił kobietę wzrokiem, jednak ta nic sobie z tego nie zrobiła.

- To nie czyni z niej dobrej kunoichi - warknęła, papugując słowa Uchihy. - Jest bezużyteczna, tracisz tylko czas i nerwy. Wiesz, jak trudno jest to opanować, nawet najlepsi z klanu Muzai nie byli w stanie kontrolować Shieki w stu procentach, a chcesz, żeby ona się tego nauczyła? Przecież Shouri nawet nie ma podstaw, nie potrafi nic zrobić! Opanuje to może na starość. Chciałabyś wtedy odzyskać męża? - Tym razem popatrzyła prosto na mnie. Byłam w lekkim szoku. To były mocne słowa. Nie spodziewałam się, że moje kekkei genkai jest aż tak trudno opanować. Po raz kolejny dotarło do mnie, że jestem tutaj na marne.

- Nie chciałabym - odpowiedziałam jej i znów wbiłam wzrok w blat. W kuchni nastała krępująca cisza, przez co niemal słyszałam dudnienie własnego serca. Kobieta zdenerwowała mnie na tyle, że cała się trzęsłam. Zauważył to nawet siedzący obok mnie Kisame, bo położył mi dłoń na kolanie. Niezbyt wielkie pocieszenie.

- Shouri da sobie radę - odezwał się Uchiha. Popatrzyłam  na niego z ukosa. Był tak samo obojętny i chłodny jak zazwyczaj. - Prawda, Shouri? - zwrócił się do mnie, jednak dalej patrzył na lidera.

- Spróbuję - mruknęłam i przeniosłam wzrok na niebieskowłosą. Zadarła brwi do góry i skrzyżowała ręce na klatce piersiowej. Wątpiła we mnie.

- No cóż - wtrącił się Hidan. - Nie bez powodu tutaj jest. Gdyby nie wierzyła w siebie, nie przyszłaby tutaj. A dołączenie do naszej zgrai to już swego rodzaju sukces.

- Ale pierdolicie - skwitowała kobieta. Nie pasowały do niej takie wulgaryzmy. Przez chwilę pomyślałam, że może tak naprawdę ona jest tutaj liderem. - Przezwyciężenie strachu to co innego, niż opanowanie Shieki.

- Konan, daj jej spokój. Shouri sobie poradzi. Jest uparta. - Lider popatrzył na mnie uważnie i dosłownie na sekundę się uśmiechnął. Poczułam się trochę lepiej. - Poza tym to była moja decyzja, proszę jej nie kwestionować.

- Ja tylko uważam, że to strata czasu. - Miałam wrażenie, że kobieta mnie nienawidzi. Nie wiem, czym jej zawiniłam, ale wiedziałam, że nie będę mogła na niej polegać. Szkoda. Myślałam, że skoro w organizacji są jakieś kobiety, to mogą na siebie liczyć. Niemiło się rozczarowałam.

- A ja wręcz przeciwnie - odpowiedział jej lider.

Ucieszyło mnie wsparcie mężczyzny, ale i tak czułam się niepewnie, widząc wzrok Konan. Jednocześnie byłam wściekła, że tak po prostu gadają sobie o mnie w mojej obecności. To nie należało do najprzyjemniejszych rzeczy. Mogli mnie obgadywać, ale nie musiałam przy tym być, naprawdę. Nie miałam jednak na tyle odwagi, by im o tym powiedzieć. Siedziałam więc cicho i słuchałam.

- Przejdźmy do konkretów - odezwał się w końcu lider, a ja skupiłam się bardziej na jego słowach. Mogło to być coś ciekawego. - Ostatnio Akatsuki jest na plusie. Wprowadzony przez Kakuzu plan się powiódł, dzięki czemu ruszyliśmy do przodu i już nie jesteśmy zadłużeni. Nie oznacza to jednak, że możecie sobie szastać pieniędzmi Brzasku. - Mężczyzna skarcił wzrokiem najpierw Hidana, a potem Deidarę. Obaj przewrócili oczami. - Dalej musimy oszczędzać. Mam zamiar rozbudować bojówkę, a do tego potrzebne mi są pieniądze. Wasze wypłaty dalej będą takie, jak ustalił to Kakuzu. - W tym momencie usłyszałam jęk niezadowolenia ze strony Hidana, Deidary oraz Kisame. Zastanawiałam się, jak bardzo lider musiał ukrócić im pensję, że byli aż tak nieszczęśliwi. - Jeśli chodzi o misje, to chwilowo wszyscy macie wolne. Jedynie Zetsu i Tobi są w terenie, powinni wrócić za kilka dni. Przez ten czas macie być mili dla Shouri, a w każdym razie pod żadnym pozorem nie można wam jej tknąć. Obecnie jest ona naszym najcenniejszym członkiem, nawet, jeśli jeszcze nie umie tego wykorzystać. Jestem jej trenerem, więc jak nie znajdziecie mnie w gabinecie ani w pokoju, to na pewno będę w bojówce. Zgłaszać się do mnie tylko w ważnych sprawach, żeby nie przeszkadzać Shouri. Z błahostkami chodzicie do Konan. - Lider skinął głową do niebieskowłosej, a ta odpowiedziała mu tym samym. Musiała być jego prawą ręką. - Coś jeszcze? - spytał, a kobieta zmarszczyła gniewnie brwi, jakby ten o czymś zapomniał.

- Nie powiedziałeś nic o naszej nowej zdobyczy - wtrąciła. Od razu domyśliłam się, że to była jej sprawka. Była cholernie dumna i pewna siebie. Już jej nie lubiłam.

- Mamy szcześcioogoniastego. Pozostał nam już tylko cztero, ośmio i dziewięcioogoniasty.

Świadomość, że ich plan jest już w całkiem zaawansowanym stopniu wypełniony, napawała mnie strachem. Jeśli mieli zamiar wykorzystać te potwory przeciwko ludziom, to ja również byłam w tym momencie ich wrogiem. I przyjacielem jednocześnie. O ironio.

- Nieźle - skwitował Deidara i wlepił wzrok w Konan. Ta stała dalej niewzruszona. Zimna suka, inaczej nie dało się jej określić.

- Jakieś pytania? - Lider przejechał wzrokiem po wszystkich i zatrzymał się na mnie. Poczułam się niezręcznie. - Shouri?

I co ja niby miałam powiedzieć? Nie miałam żadnych pytań, a nawet gdybym miała, zapytałabym podczas treningu, a nie na forum. Mężczyzna tylko mnie onieśmielał. Nie chciałam jednak wyjść na idiotkę. Wypadało o coś zapytać.

Już otwierałam usta, by coś wymruczeć, gdy do głowy wpadło mi jedno, niezbyt interesujące i ważne, pytanie.

- A gdzie jest Sasori? Lider mówił, że poza siedzibą jest tylko Tobi i Ze...

- Zetsu - podsunął Hidan, a ja skinęłam głową.

- Czy coś mu się stało? - dokończyłam, a lider uśmiechnął się lekko pod nosem. Popatrzyłam na siwowłosego. Również się uśmiechał. Zresztą nie tylko on. Deidara i Kisame też unieśli kąciki ust ku górze. Znowu poczułam się zażenowana.

- Siedzi tam - odpowiedział mi lider i wskazał ręką na czerwonowłosego chłopaka. Przypatrzyłam mu się uważnie. Był poważny, ale po jego twarzy również błąkał się cień uśmiechu.

- Nie wiedziałem, że tak się o mnie troszczysz - odezwał się, a jego głos był miękki i miły. Niczego nie rozumiałam. Przecież Sasori był gburem o chrapliwym głosie, a nie sympatycznie wyglądającym nastolatkiem.

- Ale - szepnęłam, patrząc to na lidera, to na Hidana. - Co? - spytałam mało inteligentnie.

- Sasori, jakiego widziałaś wtedy w naszej lecznicy, był ubrany w swoją kukłę Hiruko. Jest marionetkarzem, to jego główna broń. Czasem chodzi w niej po organizacji. Właściwie, rzadko kiedy można zobaczyć go poza marionetką - wyjaśnił mi lider, a ja wlepiłam wzrok w czerwonowłosego. Nie mogłam w to uwierzyć.

- Hiruko się zepsuła - wyjaśnił mi Sasori. - Dzięki za troskę, Shouri.

- Nie wiedziałam - powiedziałam speszona. Mogłam już lepiej nic nie mówić. Wszyscy patrzyli na mnie z drwiną. A skąd ja niby miałam wiedzieć, że ten Sasori to też gburowaty, garbaty facet z lecznicy?!

- Wiem - odpowiedział mi czerwonowłosy.

- Dobra, koniec tych pogaduszek - wciął się lider, za co byłam mu niezmiernie wdzięczna. - Rozejść się.

Natychmiastowo wstałam i jako pierwsza wyszłam z kuchni, wcześniej dając Itachiemu cios w ramię. Wkurzyłam się na niego, bo wcale nie czułam, że to zebranie było mi potrzebne. A nawet jeśli musiałam na nim być, to mógł mi o tym powiedzieć, a nie bawić się w podchody. Uchiha natomiast lekko pokręcił głową, na moją, być może, nieco zdziecinniałą reakcję. Miałam to jednak gdzieś. Zasłużył na bardziej bolesny cios.

Wróciłam do pokoju i natychmiastowo sięgnęłam po kilka kartek z pliku, który dał mi lider. Z nadzieją, że znajdę w nich coś ciekawego, zagłębiłam się w tekście.

Jeszcze tego samego dnia, gdy już się umyłam i kładłam do łóżka, usłyszałam pukanie do drzwi. Nie mając ochoty wychodzić spod pierzyny krzyknęłam "proszę", a to, kogo ujrzałam, zmroziło mi krew w żyłach. Momentalnie zechciałam wstać, ale jednocześnie sparaliżował mnie strach. Siedziałam więc w łóżku, a mój gość stanął nade mną, po czym usiadł na skraju mojego legowiska.

- Czujesz się na siłach, by kogoś zabić? - zapytała wprost Konan, a po moich plecach przebiegł nieprzyjemny dreszcz. Spojrzenie jej oczu onieśmielało mnie. Miałam wrażenie, że jestem przy niej małą, głupią dziewczynką, która do niczego się nie nadaje.

Nie odpowiedziałam jej przez chwilę, przez co chyba się zniecierpliwiła. Uśmiechnęła się lekko pod nosem, ale wcale nie był to przyjemny uśmiech. Raczej z kpiną.

- Tak myślałam - westchnęła. - Nie wiem, po co Pain sprowadził cię tutaj, ale moim zdaniem marnuje czas, co zresztą już wiesz. Niemniej jednak to mój przyjaciel, więc nie chcę, żebyś go zawiodła. Przyda ci się nie tylko trening fizyczny, ale i psychologiczny. Musisz nauczyć się, że twoim celem jest twój wróg, oraz że w świecie shinobi, do którego właśnie wstępujesz, nie ma czegoś takiego jak litość czy strach. Musisz być bezwzględna. - Już chciałam otworzyć usta, by coś powiedzieć, ale Konan mnie ubiegła. - Nawet, jeśli masz zabić tylko jednego człowieka.

- Kim jest Pain? - palnęłam, a ta uśmiechnęła się z kpiną.

- Liderem - odpowiedziała mi, mimo wszystko, spokojnie. Dobrze było poznać jego imię, choć pewnie i tak do niczego mi się nie przyda. - Jutro pójdziemy na spacer poza organizację. Nauczę cię, jak być bezlitosną morderczynią.

- Ale...

- Nawet, jeśli masz zabić tylko jednego człowieka - ubiegła mnie po raz kolejny, powtarzając swoje słowa.

Następnie Konan wyszła, a ja zostałam sama i czułam, jak ogarnia mnie coraz większy strach.

Mamy kolejny rozdział, nadszedł kolejny dzień zbliżający mnie do poniedziałkowego egzaminu z fizjologii, a w mojej głowie pustka. Człowiek się uczy i odnosi wrażenie, że cała ta wiedza wpada oczami a wylatuje uszami. Bez seeeensu! Szykuję się już na wrzesień, bo coś czuję, że może być kiepsko, ech.

Poza tym to jest super, pięknie, cudownie i jestem prze szczęśliwa. Skończyłam właśnie praktyki w jednym z krakowskich szpitali, w którym moim opiekunem była taka pizda, że aż strach. Dobrze mieć to za sobą.

Cóż, co do samego rozdziału, to chyba nic konkretnego się nie działo, wybaczcie. Kolejny będzie lepszy, obiecuję!

Jeśli zaś chodzi o Sasuke, to oczywiście Wasze zdania są bardzo podzielone. Mimo wszystko zdecydowałam, że wplączę go w to opowiadanie. Niedługo, przez dwa, trzy rozdziały będzie się pojawiać, a później zniknie. Może się jeszcze zjawić, ale nie będzie jednym z głównych bohaterów, choć zdecydowanie wpłynie na zachowanie naszej bohaterki. No, już milczę, żeby niczego nie zdradzać. :)

Pozdrawiam Was moje misie kochane. <3