26. Demaskacja.

Ból, jaki sprawił mi Hidan, był jeszcze większą motywacją do treningów. Jakkolwiek ciężko było mi przez to przebrnąć, postanowiłam nie dać po sobie poznać, że poznałam ich prawdziwe zamiary. Wcieliłam się w rolę naiwnej Shouri, zakochanej po uszy w mordercy, a tymczasem trenowałam coraz dłużej i mocniej, byleby tylko wbić im nóż w plecy i odzyskać Taya. Nie zamierzałam dać się otumanić. Poznałam brutalną, bolesną prawdę, ale postanowiłam znieść to z godnością i wykiwać ich tak, jak oni chcieli wykiwać mnie.

Z dziwną lekkością odskoczyłam na ścianę znajdującą się za mną, unikając tym samym ataku. Zerknęłam na nacierającego mężczyznę i przebiegłam kilka metrów w stronę sufitu, a następnie odbiłam się nogami od podłoża i wylądowałam tuż za przeciwnikiem. Wyciągnęłam kunai, żeby go zaatakować, jednak ten zdążył się odwrócić i zamachnąć swoim ogromnym mieczem. W ostatniej chwili upadłam i przeturlałam się w prawo, kolejny raz nie dając się zranić. Nim mężczyzna podniósł miecz, zerwałam się z podłogi i zaatakowałam go trzymaną cały czas w dłoni bronią; przeciwnik złapał mnie za nadgarstek w ostatnim momencie i uniósł w górę, po czym z ogromną siłą odrzucił w bok. W locie zdążyłam odwrócić się tak, by odbić się nogami od ściany i zaatakować mężczyznę kolejny raz. Zrobił unik i natarł na mnie mieczem. Nie zdążyłam uciec; rwący ból z boku ciała powalił mnie na ziemię i chwilowo oszołomił. Kątem oka zauważyłam, jak przeciwnik bierze zamach – to był dla mnie kubeł zimnej wody. Zmotywowałam się i odskoczyłam na bezpieczną odległość, ocalając tym samym życie.

– Nieźle, dziewczyno – stwierdził beztrosko Kisame i z przyjaznym uśmiechem się do mnie zbliżył. Swój miecz odwiesił na plecy, więc i ja schowałam kunaia, którego zdążyłam przed chwilą wyciągnąć. – W walce wręcz jesteś coraz lepsza. No i twoja wytrzymałość na ból się zwiększyła – stwierdził i znacząco popatrzył na prawą stronę mojego ciała. Noga i tułów były mocno zaczerwienione i dopiero gdy na nie zerknęłam, poczułam nieprzyjemne pieczenie. Skrzywiłam się dość mocno, jednak byłam w stanie ustać wyprostowana. 

– Taaa – mruknęłam, wciąż ciężko dysząc. Walka z kimś pokroju Kisame była wyczerpująca. Niemniej od trzech miesięcy to on był moim głównym trenerem. Szkolił mnie nie tylko w walce wręcz, ale również w wodnych technikach, których jednak nie mogłam załapać. Kontrola chakry dalej była dla mnie ciężkim orzechem do zgryzienia. – Na dziś koniec? – upewniłam się. Kisame skinął głową. Skierowałam się do wyjścia z bojówki; mężczyzna zarzucił mi rękę na ramię i do siebie przyciągnął. Uśmiechnęłam się krzywo.

– Coraz bardziej cię lubię, dziewczyno – mruknął, gdy szliśmy w stronę korytarza. – Powoli zaczynasz mi imponować.

Prychnęłam pod nosem. Jakoś jego uwaga mną nie wstrząsnęła, bo doskonale wiedziałam, że nie tylko jemu imponuję, ale również samemu liderowi. Odkąd moje treningi stały się jeszcze bardziej intensywne i nauczyłam się, jak wyzwolić moc Shieki, wszyscy w organizacji zaczęli patrzeć na mnie w inny sposób, nawet Konan. Co prawda kontrola nad moim kekkei genkai była trudna – musiałam się mocno skupić, żeby je uruchomić, co na polu walki na pewno by nie przeszło, bo prędzej by mnie zabito, ale postępy były widoczne gołym okiem i byłam z tego niesamowicie dumna. Półtorej roku w siedzibie Akatsuki naprawdę czymś zaowocowało.

Poza tym, mój romans z Hidanem niesamowicie się rozwinął. To znaczy tak myśli on sam, lider i wszyscy pozostali w organizacji. Nauczyłam się grać po mistrzowsku i nikt nie był w stanie zorientować się, że tak naprawdę nie kocham Hidana i nigdy nie pokocham. Jedyne, czego naprawdę pragnęłam, to odzyskać dawne życie i Taya. Taki był mój cel i powtarzałam to sobie za każdym razem, gdy czułam zwątpienie. A gdy Hidan zaczynał mnie do siebie ciut przekonywać, w głowie huczały mi słowa "Owinąłem ją sobie wokół palca" i od razu sprowadzały mnie na ziemię. Układ idealny.

Wyszliśmy razem z Hoshigakim z bojówki i na korytarzu spotkaliśmy mojego ukochanego. Zobaczywszy, że się obejmujemy, udał zdziwienie i zazdrość, a potem głośno się roześmiał.

– Zostawiam ci ją – mruknął Kisame i wziął rękę. – Tylko uważaj, dziewczyna jest coraz lepsza.

Hidan, patrząc prosto na mnie, uśmiechnął się szeroko i odpowiedział: Wiem.

Jak tylko Hoshigaki zniknął w pokoju, Jashinista przyciągnął mnie do siebie i zamknął mi usta długim pocałunkiem. Odwzajemniłam gest, a po moich plecach przebiegł przyjemny dreszcz. Mimo, iż udawałam miłość do niego, jego pieszczoty nadal mocno na mnie działały. Z tym akurat nic nie mogłam zrobić.

– Jak poszedł trening? – spytał, gdy się od siebie oderwaliśmy. Razem weszliśmy do łazienki. Musiałam spłukać z rąk i twarzy brud i pot.

– Świetnie – odpowiedziałam. – W końcu jestem coraz lepsza – powtórzyłam słowa mojego trenera. Dostrzegłam, że kąciki ust Hidana nieznacznie uniosły się ku górze. – Ale i tak najbardziej zależy mi na opanowaniu Shieki.

– Jak rozumiem, nie zrezygnowałaś ze swojego planu. – Chłopak wyraźnie się zmartwił. Co dziwne, nawet jego wiecznie szczęśliwe oczy teraz jakby zaszły mgłą. Zacisnął mocno szczęki, a dłonie wbił do kieszeni spodni. Cały się spiął. I dobrze.

– Póki co moim planem jest opanowanie Shieki i zabicie tamtego mężczyzny – wyjaśniłam. Zarzuciłam chłopakowi ręce na szyję i uważnie wpatrzyłam się w jego smutne oczy. Dobry był z niego aktor. – A co będzie dalej, zobaczymy – powiedziałam ciszej i przybliżyłam się, żeby go pocałować. Poczułam jego dłonie w talii i już wiedziałam, jak to wszystko się skończy.

Nasz pocałunek zaczął się niewinnie, a przerodził w odważniejszą i bardziej natarczywą pieszczotę. Chłopak zjechał dłońmi na moje pośladki i ścisnął je lekko, przez co z mojego gardła mimowolnie wydobyło się ciche westchnięcie. Gorąc buchnął we mnie z całą swoją siłą. Pod wpływem dotyku chłopaka momentalnie miękły mi nogi.

Jakkolwiek starałam się nie angażować emocjonalnie w związek z Hidanem, tak seks z nim pokochałam. Może było to głupie, może do mnie nie pasowało, może się zmieniłam i nie zachowywałam w porządku wobec Taya, niemniej – Jashinista był tak dobry i pewny siebie w łóżku, że nie sposób było się oprzeć. Za każdym razem, gdy zaczynał mnie całować, traciłam zmysły. Tak też było i tym razem.

Wkroczyłam do kuchni w świetnym nastroju. Jak zwykle pomieszczenie świeciło pustkami, jednak tym razem było to spowodowane misjami, na które zostali wysłani niemal wszyscy członkowie Akatsuki. Z tego co zdążyłam się zorientować, w siedzibie zostali tylko Itachi i Kisame oraz Hidan ze swoim partnerem, jednak ci mieli wyruszyć dziś wieczorem.

Szybko zrobiłam kolację dla siebie i Jashinisty, ale nim wyszłam z pomieszczenia, swoją obecnością uraczył mnie Uchiha. Zerknęłam na niego i uśmiechnęłam się od ucha do ucha, a on oczywiście odpowiedział mi ogromnym chłodem i ignorancją. Jak milutko.

– Zrobić ci coś? – spytałam, nim wyszłam z kuchni. Chłopak podszedł do mnie i zatrzymał się w odległości mniej więcej metra. Jego wzrok przewiercał mnie na wylot, pierwszy raz od tak dawna, przez co poczułam się nieswojo. Ostatni raz Uchiha zwrócił na mnie większą uwagę mniej więcej rok temu i od tamtego czasu dał sobie spokój z martwieniem się o mnie, dlatego zaniepokoiła mnie jego postawa. Co prawda nie raz czułam na sobie jego wzrok i wiedziałam, że mnie obserwuje, ale siedział cicho.

– Przejrzałem cię – powiedział, na co zmrużyłam lekko oczy. Nie byłam pewna, czy wiedział, że ja wiem o ich spisku, więc musiałam udawać, że niczego się nie domyślam. – Dobrze się stało, że się dowiedziałaś – stwierdził i zerknął na drzwi, jakby nie chciał, by ktoś go usłyszał. A więc jednak wiedział. Na samą tę myśl serce zadudniło mi mocno w klatce piersiowej. Nie byłam pewna, czy mogę już przestać udawać, czy nie, więc dalej trzymałam się roli naiwnej Shouri.

– Co ty bredzisz, Itachi? – spytałam, siląc się na jak najbardziej zdziwiony ton głosu. Chłopak pokręcił lekko głową i prychnął pod nosem.

– Próbowałem cię ostrzec, ale mnie nie słuchałaś – odparł. – Byłaś strasznie uparta. Dalej jesteś. Tyle tylko, że teraz ty wykiwasz Hidana i lidera, a nie oni ciebie. 

Uśmiechnęłam się do niego wiedząc, że już nie muszę udawać. Po raz pierwszy od roku mogłam zachować się normalnie i przestać grać.

– Od samego początku wiedziałeś o ich planie – stwierdziłam. Odpowiedziała mi cisza. – Dziękuję.

Uchiha skrzywił się, co miało imitować delikatny uśmiech. Rozbawił mnie tym.

– Jak trening? – zmienił diametralnie temat i wskazał oczami na drzwi. Po raz kolejny wcieliłam się w swoją rolę. Wzięłam do rąk talerze i wyminęłam bruneta.

– Coraz lepiej – odpowiedziałam, gdy do kuchni wszedł Hidan. – Kolacja dla ciebie – zwróciłam się do chłopaka.

– O, dzięki – mruknął zdziwiony i wziął ode mnie jedzenie. Bez słowa wyszliśmy z kuchni, jednak w ostatnim momencie odwróciłam się do Uchihy i puściłam mu oczko.

Szczerze zdziwiło mnie to, że Itachi autentycznie się o mnie martwił i to właściwie od samego początku mojego pobytu w Akatsuki. Wiedział, że Hidan z liderem uknuli plan i nie chciał dopuścić do jego spełnienia. Gdybym nie dowiedziała się, że Jashinista owinął mnie sobie wokół palca, pewnie byłabym w nim teraz zakochana po uszy i – gotowa poświęcić wszystko dla miłości – porzuciłabym dawne życie, nie widząc w tym niczego złego. Itachi od zawsze próbował mnie przed tym ostrzec, jednak nie mógł powiedzieć wprost o ich zamiarach. Zastanawiało mnie tylko, dlaczego właściwie Uchice zależało na tym, żebym nie zasiliła ich szeregów.

No i był też Tobi, który podobnie jak Itachi, ostrzegał mnie przed Hidanem i otwarcie powiedział, że Jashinista mnie nie kocha. Wtedy mu nie uwierzyłam, idiotka, natomiast teraz wiedziałam, że miał rację. Jaki jednak był w tym jego cel? Nie miałam zielonego pojęcia.

Weszliśmy z chłopakiem do jego pokoju. Nigdzie się nie śpiesząc, zjedliśmy kolację, a później Hidan wbił we mnie zmartwiony wzrok. Zmrużyłam oczy, zaintrygowana tym, co ma mi do powiedzenia.

– Nie będzie mnie przez dwa tygodnie – mruknął, jednak doskonale wiedziałam, że to nie wszystko. – Dwa tygodnie... – Hidan pokręcił z niedowierzaniem głową i wyglądał tak, jakby dostał właśnie od kogoś w twarz. Zaniepokoiło mnie to zachowanie.

– Co się dzieje? – spytałam. Usiadłam obok niego i ujęłam jego dłoń. – Hidan?

– Po powrocie do siedziby, mam kilka dni, może trzy, na odpoczynek – zaczął i odwrócił ode mnie wzrok. Obawiałam się, że wiem, co chce powiedzieć. – Potem... Potem my idziemy na misję. Idziemy zabić tamtego faceta.

Rozszerzyłam oczy ze zdziwienia. Nie byłam jeszcze gotowa, by kogoś zabić. Miałam cholerne trudności w uruchomieniu Shieki i potrzebowałam na to czasu, a jeśli było tak jak mówi lider, ten koleś zwieje mi, nim go zatrzymam. Uciekał członkom Akatsuki, nie mam szans go zabić!

– Chyba żartujesz – odparłam, a Hidan pokręcił lekko głową. Przyciągnął mnie do siebie i zakleszczył w mocnym uścisku. Odruchowo złapałam się jego silnego ramienia i wtuliłam w nie twarz. – Nie jestem gotowa.

– Ani ja – odpowiedział chłopak. – Nie chcę cię stracić. 

Nie wiem czemu oczy nagle zaszły mi łzami. Udało mi się jednak powstrzymać płacz, jedynie cicho pociągnęłam nosem. Nie dałam po sobie poznać, jak bardzo wstrząsnęło mną jego wyznanie. To oznaczało, że za nie więcej jak trzy tygodnie, odzyskam męża i wolność. Oraz stracę kontakt ze wszystkimi członkami Akatsuki. Z Hidanem.

Zamknęłam powieki, próbując odgonić od siebie dziwne uczucie, które mnie naszło. Nie mogłam za nim tęsknić, nie mogłam tęsknić za nikim! A już na pewno nie za Hidanem! Przecież on owinął mnie sobie wokół palca, prawda? Dlaczego więc... Dlaczego poczułam dziwny ból w sercu?

– Wszystko będzie dobrze – szepnęłam cicho i pocałowałam chłopaka w ramię. – Będzie dobrze.

Hidan odsunął mnie od siebie i wlepił we mnie wzrok. Jego jasne tęczówki były przepełnione bólem. Autentycznie mogłam zobaczyć w nich strach i niemal rozpacz. Czy on naprawdę nie chciał mnie stracić? Nie udawał?

Niestety, ale trochę za późno na czułości. Poza tym nie byłam pewna, czy jego uczucia są prawdziwe. Nie ufałam ani jemu, ani jego oczom.

– Zakochałem się w tobie, Shouri – powiedział na jednym wdechu i pogłaskał mnie po policzku. Uśmiechnęłam się delikatnie, choć w obecnej, dziwnej sytuacji, było o to naprawdę trudno. Nie rozumiałam swojej reakcji na wizję rozstania z Akatsuki. Niczego nie rozumiałam. – Naprawdę się w tobie zakochałem.

– A ja w tobie – odpowiedziałam i również pogłaskałam go po policzku. Po chwili doznałam szoku: na moją dłoń spłynęła łza, a zaraz za nią kolejna. Hidan płakał.

Chłopak odsunął się ode mnie i ukrył twarz w dłoniach. Z niedowierzaniem patrzyłam, jak trzęsie się i próbuje wygrać walkę ze smutkiem. Nie mogłam uwierzyć, że ktoś mógł aż tak dobrze grać, to było niemożliwe.

A może on nie grał?

A może owinął mnie sobie wokół palca? I dalej to robi?

Pokręciłam głową, chcąc wrócić do rzeczywistości, która przedstawiała się następująco: Hidan mnie nie kochał, a to ja byłam świetną aktorką, która za trzy tygodnie odzyska męża i zemści się na podstępnych kłamcach, z którymi ostatnie półtora roku musiała mieszkać. I tylko ta opcja była możliwa, żadna inna.

Chciałam pogłaskać Hidana po ramieniu, ale w ostateczności cofnęłam rękę. W zamian za to przytuliłam się do niego.

– Wracaj do mnie szybko – wyszeptałam i cmoknęłam go w skroń. – A teraz idę do siebie. Jeśli masz ochotę... – Nie dokończyłam, tylko wstałam z łóżka i cicho zamknęłam drzwi.

Hidan tego wieczoru do mnie nie przyszedł. Pierwszy raz od siedmiu miesięcy spędziłam noc samotnie.

Następnego dnia w siedzibie byliśmy już tylko ja, Itachi i Kisame. Nawet lidera gdzieś wywiało, dzięki czemu czułam się o wiele swobodniej. Nie musiałam ciągle się pilnować i obawiać, że nagle zechce czytać mi w myślach. 

Weszłam do pustej bojówki i stanęłam na środku pomieszczenia. Po kilku głębokich wdechach skupiłam się na tym, żeby uruchomić Shieki. Przymknęłam powieki i próbowałam wydobyć z siebie ciepło, które zawsze czułam przy użyciu kekkei genkai. Nim jednak to się stało, drgnęłam niespokojnie, poczuwszy, że ktoś mnie obserwuje.

Jeśli to miało być sprawdzenie, musiałam zachować spokój. Bardzo powoli rozejrzałam się po bojówce, próbując dostrzec kogokolwiek w ciemnościach, jakie w sali panowały. Nie byłam w stanie nikogo wyczuć. Nie chciałam panikować, ale świadomość, że ktoś był tutaj razem ze mną, napawała mnie strachem. 

W ostatnim momencie usłyszałam cichy szelest. Odskoczyłam w prawo, a w miejscu, w którym przed chwilą stałam, pojawiła się ciemna postać. Mężczyzna, tak mi się przynajmniej wydawało, w szaleńczym tempie ruszył na mnie, a jedyną reakcją na jego atak, była ucieczka. Kolejny raz odskoczyłam w bok, a później w górę i uczepiłam się niczym nietoperz sufitu. Przebiegłam kilka metrów – cień dalej śledził mnie jak opętany. Pomyślałam, że może to być idealny moment na sprawdzenie moich umiejętności. Zeskoczyłam na ziemię, mężczyzna również. Od razu na mnie natarł, jednak tym razem nie zamierzałam uciekać. Stanęłam jak wryta i w ostatnim momencie zatrzymałam, jak się okazało, lidera, swoim kekkei genkai. Rudowłosy zamarł tuż przed moją twarzą, z ręką wystawioną w górę. Gdy tylko się zorientował, że nie jest w stanie mnie zaatakować, uniósł kąciki ust ku górze, a ja dopiero wtedy zwolniłam go z niewidzialnych więzów.

– Co to było? – spytałam, lekko dysząc. Ciepło uszło z mojego ciała, przez co zgięłam się w pół i poczułam mdłości. Udało mi się jednak nie zwymiotować, co też uważałam za postęp w treningu.

– Ostateczne sprawdzenie – odpowiedział. Zerknęłam na jego kamienną twarz. Wpatrywał się prosto we mnie. Zaniepokoiłam się.

– Sprawdzenie? – prychnęłam i się wyprostowałam. Otarłam kąciki ust i zauważyłam krew. Dopiero wtedy też poczułam w ustach metaliczny posmak posoki. – Co innego jest użyć Shieki w obronie, a zaatakować nim.

Lider uśmiechnął się lekko i wsadził ręce do kieszeni spodni.

– Tyle tylko, że ty dokładnie kontrolowałaś swoje kekkei genkai. Specjalnie zatrzymałaś się i czekałaś na atak. To nie Shieki przejęło nad tobą kontrolę, tylko ty nad nim.

– Może – odparłam, niezbyt pewnie. Ciężko było mi w to uwierzyć, bo zazwyczaj uruchomienie kekkei genkai zajmowało mi dużo więcej czasu.

– Chciałem tylko się upewnić, czy jesteś gotowa na swoje zadanie – wyjaśnił lider. – Jedyne, o czym masz wtedy myśleć, jest zemsta. Ten mężczyzna zabił twojego męża, należy mu się nauczka.

Odwróciłam wzrok, nie czując się zbyt dobrze z tym, co mówił mężczyzna. Świadomość, że miałam zadać komuś śmiertelny cios, napawała mnie niemal paraliżującym strachem. Co innego jest zabijać klony, wiedząc, że nie uśmiercę konkretnej osoby. Nijak miało się to do mojego zadania.

Nagle poczułam chłodną dłoń lidera na swoim podbródku. Jednym ruchem sprawił, że musiałam spojrzeć głęboko w jego szare tęczówki, których chłód przeszył mnie na wskroś. Zadrżałam.

– Lepiej nie mogłem cię do tego przygotować – stwierdził, z dziwnym, przerażającym uśmiechem na ustach. – Trenujesz ostatni tydzień, później regenerujesz siły – zarządził, puszczając mnie. Odwrócił się w stronę wyjścia z bojówki i bez słowa do niego ruszył.

– Nie jestem pewna – mruknęłam, przez co lider przystanął. – Nie wiem, czy mi się uda.

– Wystarczy, że ja wiem – odpowiedział. Więcej go nie zatrzymywałam.

Jestem nawet zadowolona z tego rozdziału. Mam nadzieję, że Wam również przypadł do gustu. :) Natomiast nie wiem, jak będzie z kolejnym. Nie mam go jeszcze napisanego, ale pomysł jest, więc mam nadzieję, że uda mi się znaleźć wystarczająco dużo czasu, żeby go naskrobać. Postaram się, to mogę Wam obiecać. :)
Dzięki miśki, że ze mną jesteście. Osoby, które nie piszą opowiadań pewnie nie zdają sobie sprawy, jak wiele znaczy jeden komentarz. To po prostu niesamowicie miłe, wiedzieć, że ktoś to czyta, że poświęca swój czas na moje opowiadanie i chce tu ze mną być. Dziękuję, bardzo dziękuję!
Ściskam. <3