19. Tobi.

Jeszcze tego samego dnia udałam się w odwiedziny do lidera. Wchodząc do jego gabinetu nawet nie pomyślałam, że może znajdować się w nim Konan, dlatego zauważywszy ją w drzwiach, zamarłam i nie wiedziałam, co dalej robić.

- Dobrze znów cię widzieć - powiedziała z ironią, na co lider rzucił jej tylko karcące spojrzenie. Nawet tego nie zauważyła.

Czy on sobie robił jaja?! Był przywódcą przestępczej organizacji, a z byle babą nie potrafił się rozprawić?! Co za dureń!

- Przyjdę później - powiedziałam oschle i nie zważając na zatrzymywanie lidera, trzasnęłam drzwiami i wróciłam do siebie. Nie miałam zamiaru rozmawiać z nim przy Konan. W ogóle nie chciałam spędzać z nią mojego czasu, nawet minuty. Za wysoko się ceniłam, by ktoś jej pokroju mógł mnie w tak bezczelny sposób upokarzać.

Wyjęłam z szafki nocnej kartki papieru, które dostałam od lidera, żeby na nich ćwiczyć. Skupiłam się i tym razem bez problemu przelałam na jeden ze świstków swoją chakrę. Papier zmókł, a mnie przepełniła duma. Nareszcie zauważyłam jakiś postęp, czegoś się nauczyłam. Teraz trzeba było jeszcze opanować chodzenie po wodzie.

Niewiele myśląc, szybko wyszłam z pokoju z zamiarem ponownego odwiedzenia Hidana. Skoro miał być moim kumplem, musieliśmy zachowywać się normalnie. Wiedziałam też, że nie odrzuci mojej prośby, tylko mi pomoże. Może i nie powinnam tego robić po tym, co zaszło, ale nie chciałam prosić o pomoc nikogo innego. To z nim czułam się najlepiej, nawet jeśli coś między nami zaczynało iskrzyć. Szybko doszłam do wniosku, że nie powinnam się bronić się przed uczuciem. Czułam, że nie pokocham go, bo jest mordercą, a ja nie gustuję w tego typu facetach. Postanowiłam więc zobaczyć, jak dalej potoczy się sytuacja.

Zapukałam do drzwi jego pokoju. Zauważywszy mnie, Hidan wyraźnie się zdziwił. Na pewno nie spodziewał się, że po tym wszystkim do niego przyjdę. A jednak: niespodzianka!

- Mam prośbę - wypaliłam od razu, a ten zmrużył lekko oczy. Musiałam przyznać, że był nieziemsko przystojny. Niech to... - Naucz mnie chodzić po wodzie.

Hidan uśmiechnął się ciepło i od razu się zgodził. Natychmiastowo opuścił swój pokój i podprowadził mnie w stronę wyjścia z organizacji. Przeniósł mnie przez rzekę, żeby głaz prowadzący do naszej kryjówki nie był non stop otwarty, po czym beze mnie wszedł na wodę i zaczął mi wszystko tłumaczyć.

- Musisz się skupić i przelać swoją chakrę do nóg. Oczywiście na początku będziesz czuła się totalnie niepewnie, ale po jakimś czasie ogarniesz, jak dokładnie kontrolować swoją moc, żeby móc swobodnie poruszać się po wodzie. Chodź - nakazał, wyciągając ku mnie ręce. Chwyciłam go, a ten od razu przyciągnął mnie do siebie. Pisnęłam cicho i przywarłam do niego niczym pijawka.

- Nie puszczaj mnie - poprosiłam, kurczowo się go trzymając.

- Nie mam zamiaru - odparł. Od razu poczułam się bezpieczniej. Wiedziałam, że nie pozwoli mi się zmoczyć. - Spróbuj teraz przelać swoją chakrę do stóp. Gdy poczujesz, że samodzielnie się utrzymujesz, powiedz. Sprawdzimy to.

- Aha - odpowiedziałam spanikowana i starałam się wykonać jego polecenie. Poczułam mocniejszy przepływ mojej życiowej energii przez nogi, ale czy byłam stabilna? W to akurat wątpiłam.

Hidan przez cały czas mocno trzymał mnie za ręce. Był na tyle silny, że pomimo wyraźnej siły ciążenia, nie wleciałam pod wodę. Nie wiedziałam, jak to robi, ale zauważywszy napinające się mięśnie jego ciała, znów zrobiło mi się gorąco.

- Okej - jęknęłam po kilku minutach. - Dawaj, puść mnie.

Hidan tylko delikatnie poluźnił uścisk, a ja momentalnie poleciałam do wody. Jego refleks był jednak na tyle szybki, że nie zmoczyłam nawet kolan, a ten już miał mnie w swoich ramionach. Wybuchłam gromkim śmiechem, jednocześnie mocno się do niego przytulając.

- Było blisko, dzięki - powiedziałam, gdy się uspokoiłam. Odsunęłam się od niego i znów skupiłam się na przesłaniu chakry do stóp. Efekt był podobny: zmoczone łydki i wybuch śmiechu.

Po kilku lub kilkunastu próbach, nawet nie byłam w stanie tego zliczyć, w końcu mi się udało. Stałam na wodzie dość pewnie. Hidan rozchylił ramiona, a ja nie wpadłam do wody. Widziałam wyraźny sukces i byłam z siebie niesamowicie dumna. Chłopak chyba też był zadowolony z efektów, przynajmniej jego szczery uśmiech na to wskazywał.

W pewnym momencie odsunął się ode mnie, a ja spanikowałam. Gdy znajdował się metr ode mnie, nie czułam się już wystarczająco bezpiecznie. Nogi zaczęły mi się trząść, ale udało mi się nad wszystkim zapanować i znów spokojnie stałam na rzece.

- Chodź do mnie - mruknął chłopak i wyciągnął ku mnie ręce. Zrobiłam to samo. Nasze palce niemal się stykały. Musiałam zrobić tylko krok, by znów go dotknąć. Od tego wszystko zależało.

Jak tylko podniosłam prawą stopę, runęłam do rzeki. Hidan oczywiście zareagował niesamowicie szybko i złapał mnie, nim cała się zanurzyłam. Tym razem byłam mokra już od pasa w dół, ale nie przeszkadzało mi to. Było ciepło a ja czułam się wystarczająco dobrze, żeby kontynuować naukę.

Hidan po raz kolejny poczekał, aż złapię równowagę i się ode mnie odsunął. Przy okazji wyjaśnił mi też, że gdy odrywam jedną nogę od tafli rzeki, w drugiej muszę wzmocnić przepływ chakry, żeby nie wpaść pod wodę. To już była zdecydowanie większa filozofia, ale byłam uparta, więc próbowałam bez ustanku. Po kilkunastu próbach i ciągłym wpadaniu do wody, w końcu zrobiłam kilka kroków, oczywiście cały czas asekurowana przez mojego nauczyciela.

- Dziękuję! - krzyknęłam, gdy jako tako zapanowałam nad moją chakrą. Rzuciłam mu się na szyję, a ten zaśmiał się i mnie do siebie przyciągnął. Czułam ogromną radość, bo wiedziałam, że zrobiłam ogromne postępy. W przeciągu jednego dnia, kilku długich godzin, nauczyłam się chodzić po wodzie! To było niesamowite!

- Nie ma za co - odparł. - Przyjemność po mojej stronie.

- To jest cudowne! - pisnęłam zafascynowana i znów pewnie stanęłam na wodzie. Niestety, w pewnym momencie przestałam panować nad swoją chakrą, bo tak szczęśliwa byłam. Hidan również nie skupiał szczególnej uwagi na tym, żeby mnie ewentualnie łapać, więc z głośnym pluskiem w końcu wpadłam pod wodę. Gdy się wynurzyłam, chłopak śmiał się wniebogłosy. - Zrobiłam to specjalnie - mruknęłam, chcąc się jakoś usprawiedliwić. Oczywiście nie kupił tego.

W zamian sam przestał przesyłać chakrę do stóp i wpadł do rzeki.

- Ja również - odparł i ochlapał mnie wodą. Odwdzięczyłam mu się tym samym. Chlapaliśmy się jak dzieci, śmiejąc się przy tym na całego.

Odkąd dołączyłam do Akatsuki, jeszcze nigdy nie czułam się tak szczęśliwa. Zapomniałam o tym, że przebywam z mordercą. Moje zahamowania gdzieś wyparowały, mogłam po prostu cieszyć się chwilą. Właściwie nie bawiłam się tak dobrze od śmierci Taya. Byłam wdzięczna za to Hidanowi.

Gdy się uspokoiliśmy, chłopak podpłynął do mnie i uśmiechnął się ciepło. Wpatrywałam się w niego jak zaczarowana, a gdy położył dłonie na mojej talii, zapomniałam, jak się pływa. Poszłam pod wodę, na co Hidan od razu zareagował i mnie do siebie przyciągnął. Objęłam go za szyję. W jego umięśnionych ramionach czułam się bezpiecznie i... cudownie. Serce zaczęło walić mi jak oszalałe, ale dzięki temu, że stykaliśmy się z chłopakiem ciałami wyczułam, że on również się spiął. Wiedziałam, jak to wszystko się skończy i, niech to szlag, nie mogłam się tego doczekać.

- Shouri - wychrypiał mężczyzna, ale nie byłam w stanie nic mu odpowiedzieć. Popatrzyłam na jego kształtne usta, dając mu tym wyraźny znak. Nie musiałam długo czekać.

Hidan przybliżył się do mnie i delikatnie musnął moje wargi swoimi. Przymknęłam powieki i natychmiastowo oddałam pocałunek. Jego ręce zacisnęły się na mojej talii, ja natomiast przyciągnęłam jego głowę do siebie, pogłębiając tym samym pieszczotę. Poczułam, jak język chłopaka wpycha się do moich ust i odwdzięczyłam mu się tym samym. Całowaliśmy się delikatnie, ale namiętnie. Dokładnie tak, jak dopiero poznani kochankowie.

Moje ciało zapłonęło żywym ogniem. Lekko zakręciło mi się w głowie od nadmiaru emocji, ale nie przeszkadzało mi to. Drżałam z podniecenia, zdenerwowania i sama nie wiem, czego jeszcze. Wiedziałam tylko jedno: było mi wspaniale.

Objęłam jego ciało nogami, dzięki czemu mogłam jeszcze lepiej poczuć, jak bardzo jest umięśniony. Nie przestając mnie całować, Hidan, nie wiem w jaki sposób, podpłynął do brzegu. Gdy wyczułam na swoich plecach twardą ziemię, jęknęłam prosto w usta chłopaka. Jednocześnie przyparł mnie do brzegu, przez co jeszcze bardziej mnie podniecił. Od dawna nie czułam takich emocji, a teraz zawładnęły mną bez większego problemu. Zapomniałam o świecie i o moich zahamowaniach. Teraz liczył się tylko Hidan.

Przestaliśmy się całować, ale nasze usta wciąż były blisko siebie. Czułam na wargach jego oddech, co niesamowicie mnie kręciło. Chciałam więcej, dłużej, mocniej. Zapragnęłam go w jednej sekundzie. Całował tak dobrze, że gdy przestał, poczułam rozczarowanie.

Uchyliłam powieki i dostrzegłam rozpromienioną twarz Hidana. Uśmiechał się seksownie a jego oczy błyszczały od emocji. Gdy się od siebie odsunęliśmy, zauważyłam, jak wielkie szczęście go ogarnęło. 

- Chyba nie powinnaś się we mnie zakochać - mruknął i uśmiech zszedł mu z ust. Nie całkowicie, ale nagle spoważniał.

- Nie uważasz, że ciut za późno na takie słowa? - spytałam, na co ten tylko parsknął śmiechem. Przyciągnął mnie do siebie i pocałował w głowę. To było urocze.

- Cholera - warknął po chwili i dotknął mojego opatrunku. Chyba się odlepił. - Sasori nas zabije.

- To nic takiego - próbowałam go uspokoić, ale Hidan naprawdę się zdenerwował. 

- Rana może się rozejść - zauważył. - Wracajmy.

Chłopak pomógł mi wejść na wodę. Cały czas mnie asekurował, ale udało mi się dojść do głazu samodzielnie. Dopiero w siedzibie poczułam chłód na ciele i również się zaniepokoiłam. Sasori nie należał raczej do osób, które będą się z tego śmiały. Wkurzy się i będzie narzekać, jaka to jestem nieodpowiedzialna.

Hidan poprowadził nas do jego pokoju. Zapukał do drzwi i już po chwili stanął w nich czerwonowłosy. Jego mina mówiła wszystko - od razu wiedział, po co do niego przyszliśmy.

- Kretyni - warknął i wciągnął mnie do pomieszczenia. Zauważyłam, że wszędzie walały się kawałki drewna, a w kącie jego sporego pokoju stała marionetka, w której zawsze się chowa. Nie pamiętałam, jak ją nazwał lider, ale była przerażająca.

- To moja wina - zauważył Hidan. Wkurzył mnie tym. Niepotrzebnie brał na siebie całą winę.

- Nieprawda - zaprzeczyłam od razu. - To ja go poprosiłam...

- Mam to gdzieś - odpowiedział Sasori. - Siadaj.

Wykonałam jego polecenie i czekałam, aż na nowo opatrzy moją ranę. Odkleił stary plaster, osuszył moją głowę i stwierdził, że na szczęście, szwy się nie rozeszły. Niemniej jednak kazał mi uważać i zachowywać się bardziej odpowiedzialnie, bo mogło się to skończyć zakażeniem rany i późniejszymi powikłaniami. Szczerze mówiąc w ogóle o tym nie myślałam, gdy pluskałam się z Hidanem. Zachowaliśmy się dziecinnie i głupio.

- Przepraszam - powiedziałam speszona. - I dziękuję.

Sasori pokręcił tylko głową i machnął ręką, żebyśmy już poszli. Na korytarzu popatrzyłam na mojego siwowłosego towarzysza, który kolejny raz dzisiaj zaczął się głośno śmiać. Prychnęłam cicho, po czym skierowałam się do swojego pokoju.

- Nie przejmuj się tak - powiedział luźno i przyciągnął mnie do siebie. Objęłam go i znów zatopiłam się w jego fiołkowych oczach. - Najważniejsze, że nic ci się nie stało.

- Taaa - mruknęłam i wywróciłam oczami. - To było głupie.

- A mnie się podobało. - Hidan wyszczerzył się w uśmiechu. Od razu oblałam się rumieńcem, przypominając sobie, jak dobrze umie całować. 

- Idę się ogarnąć - westchnęłam. - Zobaczymy się później.

- Mam nadzieję - odpowiedział i cmoknął mnie w usta. Zupełnie się tego nie spodziewałam.

Wróciłam do siebie, wzięłam rzeczy i poszłam pod wieczorny prysznic. Chłodna woda zmyła ze mnie wszystkie emocje, przez co zaczęłam się denerwować tym, co wyprawiam. W co ja się wplątuję? Jak wyobrażałam sobie związek z mordercą, no jak?! A już zwłaszcza z Hidanem! Przecież on mógł mieć każdą, co mu po mnie? Byłam zwykłą, przeciętną dziewczyną, która non stop się rumieni. Nie mógł się mną zauroczyć. Zresztą ja też nie powinnam się w nim zakochać. Miałam odzyskać Taya, a nie znaleźć nową miłość. Zachowywałam się jak gówniara.

Gdy byłam już u siebie, zerknęłam na zegar. Wskazywał godzinę dziewiątą wieczorem. Nie było jeszcze tak późno, żeby nie móc porozmawiać z liderem. Z nadzieją, że tym razem nie zastanę u niego Konan, nałożyłam na siebie bluzę i spodnie dresowe, po czym wyszłam z pokoju.

Już na końcu korytarza zauważyłam, że drzwi do gabinetu mężczyzny są uchylone. Mimo to podeszłam tam, a gdy usłyszałam głos Hidana, zatrzymałam się w pół kroku. Nie zwykłam podsłuchiwać, właściwie nawet nie miałam tego w planach, po prostu nie chciałam przeszkadzać im w rozmowie. Niemniej jednak słowa mężczyzny przyprawiły mnie o szybsze bicie serca.

- Wszystko idzie po naszej myśli, spokojnie - zapewnił lidera tym swoim pogodnym głosem. Nie wiedziałam, o czym wcześniej rozmawiali, ani też czemu jego wypowiedź mnie zaniepokoiła, ale nagle zapragnęłam cofnąć czas i być mądrzejszą.

- Nie spierdol tego, Hidan - ostrzegł go lider, przez co poczułam ścisk żołądka. Głos mężczyzny był ostry i poważny. Zdaje się, że rozmawiali o czymś ważnym.

- Tak jest - odparł i wyszedł na korytarz. Zauważywszy mnie, zatrzymał się i uśmiechnął od ucha do ucha.

- Czego masz nie spierdolić? - spytałam, gdy zamknął drzwi do gabinetu lidera i podszedł w moim kierunku. Odgarnął kosmyk włosów z mojej twarzy, jednak tym razem jego urok na mnie nie zadziałał.

- Tobi i Zetsu złapali czteroogoniastego, a jutro z Kakuzu idziemy po następnego. Jeśli dobrze pójdzie, już tylko dziewięcioogoniasty nam pozostanie do schwytania, ale nasza misja nie będzie zbyt łatwa, więc mamy jej nie spierdolić - wyjaśnił. Odniosłam wrażenie, że nie kłamał. Powiedział to tak swobodnie i szybko, że mój niepokój od razu wyparował.

- Uważaj na siebie - powiedziałam i się do niego przytuliłam.

- Nic mi nie będzie - odpowiedział, jeżdżąc ręką po moich plecach. - W końcu jestem nieśmiertelny.

Odsunęłam się od niego i mruknęłam, że idę do lidera. Hidan poprosił, żebym wpadła jeszcze później do niego, jeśli tylko mam ochotę. Oczywiście, że miałam.

Chwilę później siedziałam przed rudowłosym mężczyzną, który kończył coś zapisywać na kartce. W pomieszczeniu panował półmrok, bo zapalona była raptem jedna, mała lampka na jego biurku. Jeszcze nigdy nie czułam się tak nieswojo w tym pokoju.

Gdy lider skończył, popatrzył na mnie wyczekująco. Cała się spięłam, bo bałam się jego reakcji na moje pytania. A tych akurat miałam wiele. Nie mogłam jednak owijać w bawełnę.

- Jak zamierzacie przywrócić mi męża? - spytałam wprost, a mężczyzna lekko zmarszczył brwi.

- Wiedziałem, że w końcu o to zapytasz - mruknął. Rozsiadł się wygodnie w fotelu i przyjrzał mi się uważnie. Nie czułam się komfortowo. Patrzył na mnie inaczej, niż zawsze. Odniosłam wrażenie, że już nie mogę na niego liczyć tak, jak przed pojawieniem się Konan.

- Więc? - ponagliłam go. - Muszę wiedzieć o wszystkim, żeby móc kontynuować współpracę.

- Stawiasz nam warunki? - zdziwił się. Moje słowa lekko go rozbawiły. No tak, co może zrobić dziewczyna, która niczego nie potrafi? Nic. Mogłam co najwyżej zginąć.

- Tak. - Postanowiłam trzymać się swojego. Chociaż raz chciałam być twarda i stanowcza. Musiałam mu pokazać, że nie może mną pomiatać.

- Zabawne - stwierdził i przysunął się do biurka. Oparł się łokciami o blat i spojrzał mi głęboko w oczy. - A nie boisz się, że dołączysz do męża jak będziesz tak pyskować?

- Wtedy zabójca waszego przyjaciela nie zostanie ukarany - odpowiedziałam od razu i chyba zdenerwowałam tym Paina. Tego się nie spodziewał. A przecież czytał mi w myślach, czyżby ten fragment rozmowy pominął?

- Nie przeginaj - warknął, wyraźnie wyprowadzony z równowagi.

- To wy nie przeginajcie - syknęłam. - Bawicie się ze mną w kotka i myszkę zamiast powiedzieć mi, co tu jest grane. Nie pomogę wam, jeśli nie powiecie mi prawdy.

- W porządku - odezwał się, po chwili ciszy, mężczyzna. Znów wygodnie ułożył się w fotelu. - Jak wiesz, Hidan jest nieśmiertelny - zaczął, a ja nie wiedziałam, co chłopak ma do tego. - Dzieje się tak, ponieważ zawiązał ze swoim bogiem, Jashinem, pakt. Hidan składa mu ofiary, a ten czyni go nieśmiertelnym.

Zrobiło mi się słabo na myśl, że chłopak swoją moc zawdzięcza morderstwom. Byłam też pewna, że temu całemu Jashinowi nie wystarcza jedna ofiara miesięcznie. Hidan z pewnością zabijał o wiele częściej.

- Tak się akurat składa, że jego bóg ma też zdolność wskrzeszenia zmarłych, ale tylko na określonych warunkach.

- Jakich? - spytałam od razu, gdy lider na chwilę umilkł. Mężczyzna był niesamowicie poważny i widać było, że się wahał. Nie wiedziałam czemu nie chciał mi o tym powiedzieć, ale sama zaczynałam bać się prawdy.

- Jashin musi dostać ciało tego, który zabił twojego męża.

Zdziwiłam się, że tylko tego oczekuje bóg Hidana. Jeśli to było wszystko, to dlaczego nie chcieli mi o tym powiedzieć? Przecież i tak zamierzałam go zabić...

- I tyle? - dopytałam, a lider głośno westchnął. Oho, to jednak nie był koniec.

- Cóż - mruknął, kręcąc się w fotelu. - Jedna ofiara nie wystarczy. Rytuał wskrzeszenia, w tym wypadku, pochłonie cztery osoby.

- Kogo jeszcze? - Byłam przerażona, ale miałam nadzieję, że będą to sami przestępcy. Najgorsze, co mogłabym usłyszeć, to...

- Jego rodzinę.

Patrzyłam na lidera mocno otępiała, nie mogąc wydusić z siebie ani słowa. Serce waliło mi jak oszalałe, nie mogłam zapanować nad moim oddechem i ciałem, które w mig się roztrzęsło. To, co powiedział lider, przyprawiło mnie o gęsią skórkę i utwierdziło w przekonaniu, że nie wykonam tego zadania. Dzieci tego mordercy nie były niczemu winne, nie zasłużyły na śmierć. Nie mogłam się na to zgodzić.

- Shouri, nie ty ich zabijesz - dodał lider, a ja dopiero wtedy wróciłam na ziemię. Poczułam, że po policzkach spływają mi łzy, nad którymi również nie mogłam zapanować. - Hidan z tobą pójdzie. On zajmie się resztą.

Po tych słowach byłam w jeszcze większym szoku. Jak mógł zamotać mi w głowie facet, który bez mrugnięcia okiem potrafi zabić dzieci?! Shouri, ty totalna kretynko! Jak mogłaś wplątać się w takie gówno?!

- Nie - zaprzeczyłam, jak gdyby chcąc odrzucić od siebie prawdę. - Nie zgadzam się.

- Shouri...

- Nie! - krzyknęłam i gwałtownie wstałam od biurka. W amoku wybiegłam z gabinetu lidera i stanęłam pod jedną ze ścian, próbując złapać oddech. Przyłożyłam dłonie do ust i płakałam jak głupia. To, czego się dzisiaj dowiedziałam, doprowadziło mnie do skraju załamania nerwowego. Nie mogłam pozwolić na to, by przez moje widzimisię cierpiały dzieci!

- Shouri - usłyszałam przy sobie głos Hidana. Objął mnie, ale ja z całej siły go od siebie odepchnęłam. Brzydziłam się nim.

- Nie dotykaj mnie! - wydarłam się. - Nie dotykaj mnie, ty... ty... morderco! Jak możesz?!

- O co ci...

- Nie zabijesz tych dzieci! - krzyknęłam i wyminęłam go. Ten złapał mnie w pasie, ale moja reakcja była natychmiastowa: zaczęłam się szamotać, aż w końcu Shieki pomogło mi się uwolnić. - Nie dotykaj mnie, do jasnej cholery! - pisnęłam. Nie byłam świadoma tego, że wpadłam w histerię. Nie kontrolowałam też tego, że pobiegłam do kuchni i chwyciłam w ręce największy nóż. Moje myśli skupione były wokół jednej rzeczy: mojej śmierci. Tylko w ten sposób mogłam się stąd uwolnić, nie krzywdząc niewinnych dzieci. Jedynie tak mogłam wyrwać się mordercom, a jednocześnie ukarać się za swoją pychę. Pragnienie odzyskania męża zamąciło mi w głowie, sama byłam sobie winna sytuacji, w której się znalazłam.

Ręce trzęsły mi się niemiłosiernie, gdy przykładałam nóż do serca. Nie docierały do mnie krzyki Hidana, który stał kilka metrów przede mną i błagał, żebym tego nie robiła. Ignorowałam lidera, Kisame i Itachiego, którzy próbowali odciągnąć mnie od samobójstwa. Jedyne, czego teraz pragnęłam, to mojej śmierci.

W pewnym momencie poczułam, jak ktoś mocno łapie moją rękę, przez co w szoku wypuściłam nóż. Zapłakana i roztrzęsiona popatrzyłam na nieznajomego mi mężczyznę, którego twarz zakrywała pomarańczowa maska, i wystraszyłam się, że ukarze mnie za moje durne zachowanie. W zamian za to usłyszałam tylko:

- Tobi nie lubi śmierci. Tobi nie chce, żeby koleżanka się zabiła.

Bam, bam, bam. I co Wy na to? :>

Może rzeczywiście za szybko, a może nie. Nie wiem, w każdym razie mamy już dziewiętnasty rozdział, a nie chcę też ciągnąć tego opowiadania w nieskończoność… ^^

Mam nadzieję, że nie przesadziłam z niczym. Ostatnio jakoś tak ciut gorzej idzie mi pisanie (ale idzie!), więc nie mam już takiej pewności siebie jak to było na samym początku. ;)

Widzimy się za tydzień. :*