18. Miłość w Akatsuki? Że co takiego?

Po kilku godzinach zbawiennego snu, obudził mnie pulsujący ból głowy. Ujrzawszy białe ściany, od razu przypomniałam sobie, gdzie się znajdowałam. Kamień spadł mi z serca na myśl, że znowu byłam w siedzibie Akatsuki. Nie wiem czemu, ale przy nich czułam się bezpieczniej. Może dlatego, że to dzięki nim uda mi się wrócić do normalności, do najlepszego okresu z mojego życia.

Podniosłam się do siadu i ogarnęłam wzrokiem pomieszczenie. Już raz w nim byłam, wtedy, co potłukłam buteleczki Sasoriego. Teraz nie zamierzałam wyprawiać takich cyrków. Zresztą do tej pory było mi za to piekielnie głupio. Tylko się ośmieszyłam.

Na stoliku obok łóżka dostrzegłam szklankę z wodą, którą duszkiem opróżniłam. Pewnie wypiłabym całą butelkę, gdybym tylko miała przy sobie, tak mi się chciało pić.

Powoli wstałam, a gdy nie odczułam żadnych zawrotów głowy, ruszyłam w kierunku wyjścia ze szpitala, a przynajmniej tak mogłam to nazywać. Jak się okazało, Sasori znów zamknął za sobą drzwi na klucz. Nie wiedziałam, po jaką cholerę. Przecież i tak bym im nie uciekła, więc po co? A zdecydowanie lepiej bym się czuła w moim pokoju.

Zrezygnowana usiadłam na łóżku z nogami luźno wiszącymi w powietrzu. Wpatrywałam się w swoje stopy, zaczęłam nimi kręcić, próbując znaleźć sobie jakiekolwiek zajęcie. Nie chciało mi się już spać, a w tym pomieszczeniu nie było niczego innego do roboty. Musiałam czekać, aż ktoś przyjdzie i ze mną porozmawia.

Na szczęście, mój gość zjawił się dość szybko. Gdy usłyszałam przekręcanie zamka, zerknęłam przez ramię na uśmiechniętą twarz Hidana. Aż mi się cieplej zrobiło na sercu.

- Gdzie żeś ty bywała! - powitał mnie radosnym okrzykiem i podszedł w moją stronę. Usiadł na łóżku, po czym przyciągnął mnie do siebie i zakleszczył w mocnym uścisku. Jęknęłam cicho. Przez chwilę miałam problemy z oddychaniem!

- Już, już - wysapałam, a ten mnie puścił. - Też się cieszę, że cię widzę.

- Słyszałem, że miałaś do czynienia z tym szczylem Uchihą? - spytał. Zdziwiło mnie określenie, którym go nazwał. Postanowiłam go o to podpytać. Mógł wiedzieć co nieco na temat przeszłości obojga braci, a byłam ciekawa, jak ta wyglądała.

- Znacie się? - odpowiedziałam mu pytaniem na pytanie. Hidan machnął tylko ręką i popatrzył na swoje buty.

- Spotkałem go kiedyś - westchnął. - Idiota jakich mało.

- Czemu tak mówisz? - Wcale się z nim nie zgadzałam. Sasuke miał powód, żeby się zemścić. I to wcale nie było drobnostką. Swoją drogą musiałam też porozmawiać z Itachim, bo chciałam poznać jego wersję wydarzeń. - Według mnie wcale nie jest głupi.

- Mówi tak, bo młody niedawno skopał mu tyłek - usłyszeliśmy za plecami. Odwróciłam się i zobaczyłam uśmiechniętego Kisame. - Cześć, dziewczyno.

- Cześć - odpowiedziałam i machnęłam mu ręką.

- Ale pierdolisz - warknął Hidan. - Dałem mu fory, a to że Uchiha mają te swoje pieprzone oczka, to już nie moja wina! Sam byś z nim nie wygrał.

- Dlatego ja nie próbuję mierzyć się z potęgą tego klanu - odparł spokojnie Hoshigaki. Wcale mu się nie dziwiłam. Nie wyobrażam sobie walki z osobami, które zawsze zachowują taki spokój. Samo to doprowadziłoby mnie do szewskiej pasji, przez co pewnie od razu bym poległa. A do tego mają swoje kekkei genkai, które na pewno było potężne... Wolałabym umrzeć, niż mierzyć się z Itachim!

- Sasuke miał farta, bo był ze swoimi kolegami. Gdyby był sam, pokonałbym go.

- Zostaw to Itachiemu - mruknął Kisame. - Nieważne. Przyszedłem spytać, jak się czujesz, dziewczyno? Lider powiedział, że jeśli jesteś w stanie, to masz do niego przyjść. Oczywiście za przyzwoleniem Sasoriego, bo bez zgody naszego lekarza nie możesz się przemieszczać. - Mężczyzna puścił mi oczko, a ja uśmiechnęłam się do niego z wdzięcznością. W sumie dawno go nie widziałam, a przecież był pierwszą osobą, która była dla mnie miła. Dobrze było znów go zobaczyć.

- No to idę - stwierdziłam i wstałam z łóżka. Hidan również się podniósł.

- Wpadniesz potem do mnie? - spytał, a ja skinęłam odruchowo głową. W gruncie rzeczy wcale nie chciałam do niego przychodzić, bo przecież miałam ograniczyć z nim kontakty. Cholera.

Odprowadzona do gabinetu lidera przez Kisame, zapukałam do drzwi i po pozwoleniu, weszłam do środka. Mężczyzna jak zwykle siedział za swoim biurkiem i przeglądał papiery. Dopiero po chwili podniósł wzrok i mnie zauważył.

- Jesteś - mruknął, odłożywszy jakąś kartkę na bok. - Usiądź.

Ciepłe powitanie, nie ma co.

Wykonałam posłusznie jego polecenie. Nie mogłam się wręcz doczekać co powie na temat zachowania swojej przyjaciółeczki. Miałam ogromną nadzieję, że jej się oberwie.

- Jak się czujesz? - spytał. Nie byłam pewna, czy to z troski, czy po prostu chciał jakoś zagadać.

- Lepiej - odpowiedziałam zgodnie z prawdą. Niemniej jednak nie miałam zamiaru się rozgadywać. Niech wie, że nie jestem zadowolona z takiego traktowania. Wydawało mi się, że członkowie Akatsuki powinni sobie nawzajem pomagać, a nie spychać się na dno. A Konan z pewnością robiła to drugie.

- Dobrze - mruknął i złączył ze sobą dłonie. - Powiedz mi, co wydarzyło się dwa tygodnie temu? Zanim Sasuke cię uprowadził?

- Byłam na spacerze z Konan - zaczęłam, ale stwierdziłam, że wystarczy mu krótka informacja - po czym ta zostawiła mnie przed siedzibą. Tyle.

Mężczyzna zmarszczył brwi, jakby coś mu się nie zgadzało. Wstał od biurka, a ja odruchowo również się podniosłam. Kazał mi jednak usiąść.

- Pozwól - powiedział, po czym przyłożył mi rękę do głowy. Nie wiedziałam, o co mu chodzi. Przez chwilę poczułam jak świat wiruje, później pulsujący ból, a następnie wszystko ustało. Posłałam liderowi zdziwione spojrzenie, ale ten nie odezwał się nawet słowem. Usiadł za biurkiem i głośno westchnął.

- Co to było? - spytałam. - Co lider zrobił?

- Czytałem ci w myślach - odparł, a ja zamarłam. Że co? Od kiedy człowiek potrafi to robić?! - Porozmawiam z Konan.

- I to tyle? - prychnęłam, a lider posłał mi zdziwione spojrzenie. - Żadnej kary, nic?

- A czy my jesteśmy w przedszkolu, żebym miał was karać? - odpowiedział mi pytaniem na pytanie. Zawrzało we mnie. Nie dość, że ta kobieta zostawiła mnie na pastwę losu, to jeszcze miało ujść jej to płazem?! Co to, to nie!

- Omal przez nią nie zginęłam! - krzyknęłam. - No przecież...

- Powiedziałem, że z nią porozmawiam - przerwał mi lider, na co prychnęłam pod nosem. Świetnie. Znając Konan, na pewno się przejmie.

- Coś jeszcze? - warknęłam, wyprowadzona z równowagi. Nie mogłam uwierzyć, że ujdzie jej to na sucho. Gdybym ja coś takiego zrobiła... Nawet nie chcę o tym myśleć!

- Jak wyzdrowiejesz, pójdziesz na misję - odpowiedział, a to zdziwiło mnie jeszcze bardziej niż fakt, że Konan nie dostanie kary. Jaką znowu misję?!

- Co? - spytałam głupio, oszołomiona.

- To najlepszy sposób, żeby cię zahartować - odrzekł mężczyzna. - Będziesz obserwatorem, to wszystko.

- Nie mam zamiaru...

- Nie zapominaj, kto tu jest liderem - przerwał mi mężczyzna. Co za dureń. W ogóle się ze mną nie liczył.

- Czy to wszystko? - cisnęłam przez zęby. Wkurzał mnie tym, że miał gdzieś moje zdanie. Odniosłam wrażenie, że odkąd pojawiła się w organizacji Konan, zrobił się takim gburem. Ta kobieta miała na niego bardzo zły wpływ. Dobrze, że chociaż Hidan się nie zmienił.

- Wszystko.

Bez słowa wstałam i jak najszybciej wyszłam z pokoju. Na korytarzu zauważyłam Konan, zmierzającą w stronę kuchni. Nawet nie odwróciła się w moją stronę, a mnie na sam jej widok szlag trafiał. Byłam pewna, że się zemszczę.

Wróciłam do swojego pokoju i pierwsze co zrobiłam, to poszłam pod prysznic. Spłukałam krew z głowy, uważając, żeby opatrunek się nie odkleił. Czułam narastającą we mnie złość, gdy dotykałam się po łysym placku. A to wszystko przez tę pizdę Konan.

Spojrzałam w lustro i z ulgą stwierdziłam, że gdy upnę włosy w koka, nie widać śladów wygolenia. Co nie zmieniało faktu, że sama świadomość utraty moich kłaków mnie denerwowała. Gdyby nie niebieskowłosa...

Szczerze znienawidziłam tę kobietę. Jeszcze nigdy nie czułam do nikogo takiego wstrętu. Miałam ochotę nakopać jej do tyłka w tej sekundzie, ale wiedziałam, że nie mam z nią najmniejszych szans. To denerwowało mnie jeszcze bardziej. Byłam na tyle słaba, że nawet nie mogłam nikomu się postawić. Musiałam to zmienić.

Wyszłam z łazienki, odłożyłam rzeczy i udałam się do Hidana. Może i nie powinnam, ale chciałam się przy nim znaleźć. Czułam, że on w jakiś sposób mnie rozumiał, że nie patrzył na mnie z góry i naprawdę chciał się zaprzyjaźnić, a to w organizacji pełnej morderców dużo znaczyło. Był najbardziej ludzki ze wszystkich członków Akatsuki.

Zapukałam do drzwi jego pokoju. Nie musiałam czekać długo. Już po chwili ujrzałam jego uśmiechniętą twarz. Gestem ręki zaprosił mnie do środka.

Pierwszy raz miałam okazję być w jego lokum, więc uważnie rozejrzałam się po pomieszczeniu. Wszystkie ściany były brzydko szare, ale na jednej został namalowany wielki, czerwony znak: odwrócony trójkąt wpisany w okrąg. Poza tym miał w pokoju łóżko, tak samo dużą szafę jak ja, oraz biurko z mnóstwem papierów. Ogółem w pomieszczeniu panował bałagan: na ziemi leżały jakieś kartki, na łóżku i krześle pomięte ubrania. Widać Hidan nieszczególnie dbał o porządek.

- Akurat sprzątałem - skłamał i podrapał się po głowie. Mruknęłam coś w odpowiedzi i usiadłam na krześle, z którego wcześniej przełożyłam rzeczy na łóżko. Bez różnicy, gdzie będą gnić.

Hidan walnął się na swoje posłanie i posłał mi długie, nieco krępujące spojrzenie. Uśmiechał się przy tym w ten swój magiczny sposób, od którego robiło mi się gorąco. Odwróciłam wzrok, nie mogąc tego znieść.

- Jak głowa? - zagadał.

- Trochę boli, ale do zniesienia - odpowiedziałam i znów na niego spojrzałam. Był nieco poważniejszy, niż przed chwilą, jednakże uśmiech wciąż błąkał mu się po ustach. 

- O co poszło z Konan? - spytał, zupełnie normalnie, przynajmniej tak się mogło wydawać. Ja jednak wiedziałam, że kierowała nim ogromna ciekawość. Mimo, iż krótko go znałam, odniosłam wrażenie, że jest największym plotkarzem Akatsuki.

Machnęłam tylko ręką, nie chcąc o tym rozmawiać. Naprawdę, nikt nie musiał plątać się w sprawy między mną, a tą kobietą. Nie potrzebowałam adwokata.

- Lepiej mi powiedz, co ci odbiło, żeby nazwać Deidarę gejem - zmieniłam temat, przypomniawszy sobie rozmowę z blondynem sprzed porwania. Hidan parsknął śmiechem.

- Taki tam, żarcik - odpowiedział. - Na pewno musiał mieć ciekawą minę, gdy nazwałaś go pedałem.

- No cóż - przyznałam, przywołując w myślach reakcję Deidary na moje słowa. - Była całkiem zabawna. Bardzo się ciebie czepiał?

- Nie - mruknął i chyba mówił prawdę. - W sumie to nawet się śmiał. On jest spoko, ma poczucie humoru.

Przyciągnęłam do siebie kolana i posmutniałam, myślami wracając do tych kilku rozmów z Sasuke. Musiałam w niedługim czasie porozmawiać z jego bratem, bo byłam ciekawa, jaką wersję wydarzeń z ich rodzinnej wioski on mi opowie. Może młodszy Uchiha wszystko poprzekręcał? Chyba chciałam, żeby tak było. W jakiś sposób polubiłam Itachiego i nie wyobrażałam sobie, żeby mógł zabić całą swoją rodzinę.

- Hej - odezwał się Hidan. Dopiero teraz zauważyłam, że siedział naprzeciwko mnie i niemal dotykał mnie swoim ciałem. - Rozchmurz się.

Uśmiechnęłam się do niego niemrawo, na co ten pogładził mnie po kolanie. 

- Sasuke namieszał ci w głowie, co? - zgadł, a ja skinęłam głową. - No, co ci tam naopowiadał?

- Jak właściwie chcecie przywrócić życie Tayowi? - spytałam. To pytanie nurtowało mnie odkąd dołączyłam do Akatsuki, ale dopiero młodszy Uchiha uświadomił mi, że naiwnie im zaufałam, nie wiedząc nic o ich planach.

Hidan wyraźnie spoważniał. Nie wiedziałam, co było tego przyczyną, ale nie spodobało mi się to. Od razu zauważyłam, że będzie problem z wydobyciem z niego tej informacji. 

- Mamy swoje sposoby - próbował mnie zbyć, ale ja nie zamierzałam ustąpić tak łatwo. Nie tym razem.

- Hidan - warknęłam, chcąc sprowokować go do powiedzenia mi prawdy. 

- I tak tego nie ogarniesz. Najważniejsze, że twój mężulek wróci do świata żywych, tak? - warknął i podniósł się z łóżka. Ja również wstałam. Złapałam go za ramiona i spojrzałam mu prosto w oczy.

- Powiedz mi, proszę cię - powiedziałam, a ten cały się spiął. Czyżby prawda miała okazać się dla mnie zbyt brutalna? A może bał się, że gdy dowiem się, w jaki sposób chcą ożywić Taya, zrezygnuję? Czyżby to było aż tak okropne? Jego zachowanie robiło mi mętlik w głowie.

- Ta wiedza nie jest ci potrzebna - odpowiedział i wyciągnął ku mnie swoją dłoń. Bardzo delikatnie pogłaskał mnie po policzku, a ja poczułam niesamowite motylki w brzuchu. Nagle zrobiło mi się gorąco, serce zadudniło jak oszalałe i odniosłam wrażenie, że zaraz się przewrócę. Nie wiedziałam, czemu tak reagowałam, ale zdecydowanie mi się to nie podobało.

- Hidan - wyszeptałam, czując, że serce zaraz wyskoczy mi z klatki piersiowej. Chłopak natomiast nic sobie z tego nie zrobił. Pochylił się delikatnie nade mną, dotknął ustami mojego czoła i bardzo powoli mnie do siebie przyciągnął. Nie potrafiąc mu się oprzeć, położyłam dłonie na jego umięśnionych plecach i po raz kolejny oblałam się gorącem. 

Co to w ogóle była za sytuacja?! Jak mogłam obściskiwać się z obcym mi facetem, w dodatku mordercą, podczas gdy cały czas dążyłam do odzyskania męża?! Byłam kompletną idiotką!

A jednocześnie w jego ramionach było mi tak dobrze, że chciałam, by ta sytuacja nigdy się nie skończyła. Mogłam tak trwać i trwać... Ale musiałam się wreszcie odsunąć. Trzeba było przerwać te bezsensowne gierki, uwodzenie siebie nawzajem i dziwną adorację. Nie mogłam zakochać się w Hidanie.

Mężczyzna popatrzył na mnie z góry. Zatonęłam w jego fiołkowych oczach, w których odnalazłam mnóstwo spokoju, szczęścia i... No właśnie, czego? To nie mogła być miłość, ani nawet zauroczenie. Nie znaliśmy się długo, a w dodatku był mordercą należącym do Akatsuki, nie mógł posiadać takich uczuć. Tak przynajmniej chciałam myśleć.

- Przepraszam - wyszeptałam i skierowałam się do wyjścia z jego pokoju. Nim zamknęłam drzwi, usłyszałam, jak woła mnie moim imieniem, ale zignorowałam to. Wróciłam do siebie i natychmiastowo rzuciłam się na łóżko. Byłam oszołomiona wydarzeniami sprzed chwili. Co to wszystko miało oznaczać?! Jak mogłam pozwolić, by zbliżył się do mnie w taki sposób? Jakim prawem on w ogóle próbował mnie uwieść?! To było nie do pomyślenia! I dlaczego było mi z tym tak dobrze?

Przyciągnęłam do siebie kołdrę, przerażona reakcją mojego ciała na bliskość chłopaka. Nie chciałam czuć do niego niczego więcej, nad zwykłą przyjaźń, choć nawet to było za dużo. A jednocześnie było mi tak dobrze w jego towarzystwie... Jasna cholera, Shouri, weź się w garść! NIE MOŻESZ SIĘ W NIKIM ZAKOCHAĆ! 

Próbowałam to sobie wmówić, jednak myślami wciąż wracałam do momentu, w którym tkwiłam w ramionach chłopaka. To było takie cudowne... Od pięciu lat nie czułam czegoś takiego, nie miałam kontaktu z mężczyznami, a teraz natrafił się taki Hidan, który wszystko niszczy. Niech go szlag.

Gdy usłyszałam pukanie do drzwi, cała się wzdrygnęłam i podskoczyłam na łóżku. Usłyszawszy skruszone "Shouri, mogę?" z ust Hidana, serce zabiło mi dwa razy szybciej. Zgodziłam się jednak, ówcześnie siadając po turecku i biorąc do rąk poduszkę.

Mężczyzna jak zwykle uśmiechał się, ale tym razem nie był to tak odważny i zawadiacki uśmiech, jak zazwyczaj. Przez chwilę miałam nawet wrażenie, że jest mu głupio.

- Wybacz za tamto - mruknął i jak zawsze, gdy był choć trochę zakłopotany, podrapał się po głowie. - Nie chciałem cię w żaden sposób przestraszyć, czy coś. Po prostu... - urwał, próbując znaleźć odpowiednie słowa. - A niech mnie - syknął i zamknął za sobą drzwi. - Podobasz mi się - powiedział prosto z mostu, a mnie zamurowało. Tego się kompletnie nie spodziewałam. Dlaczego musiał wszystko komplikować? - Wiem, że przyszłaś tu po to, żeby odzyskać męża i szanuję to. Nie chcę cię od tego odciągać. Po prostu w tamtej chwili to było silniejsze ode mnie - próbował się tłumaczyć, ale ja wciąż nie mogłam wyjść z szoku. Patrzyłam na niego przerażona i kompletnie zdezorientowana. Nie chciałam usłyszeć od niego tych słów. Nie było mi to potrzebne.

- Okej - wydusiłam w końcu z siebie, wpatrując się w pościel. Nie byłam w stanie spojrzeć mu w oczy. Byłam zbyt zawstydzona. 

- Hej, Shouri - zagadnął i usiadł na łóżku, w miarę daleko ode mnie. Podniosłam głowę i wbiłam w niego spojrzenie. - Po prostu o tym zapomnij. - Hidan puścił mi oczko i uśmiechnął się szeroko. Również próbowałam wykrzywić usta w uśmiechu, ale raczej mi to nie wyszło.

Problem tkwił w tym, że ja wcale nie chciałam zapominać o tej sytuacji. I jak gdyby na potwierdzenie tych słów, totalnie nad sobą nie panując, zrobiłam coś kompletnie nie w moim stylu. Przysunęłam się do niego i wtuliłam w jego ciało. Poczułam, jak się spiął i dość niepewnie odwzajemnił uścisk. Przyjemne ciepło znów rozlało się po moim ciele, a w brzuchu rozszalały się motylki. Nie miałam jednak zamiaru się w nim zakochiwać. Chciałam, żeby potraktował to jako uścisk na zgodę.

- Dzięki - mruknęłam i się od niego odsunęłam. - Nie rozumiem tylko, dlaczego nie chcesz mi powiedzieć, jak wrócicie mi Taya.

- Zapytaj o to lidera - polecił mi. - On zdecyduje, czy ci powiedzieć, czy nie.

Zmarszczyłam brwi, zaniepokojona jego słowami. Wcale a wcale mnie się to nie podobało. Nie mogłam dłużej zgadzać się na tajemnice ze strony Brzasku. Musiałam znać wszystkie szczegóły ich planu, żeby móc z nimi dalej współpracować. 

- Okej - odparłam. - Powinnam odpocząć - mruknęłam, chcąc go zbyć. Hidan od razu zrozumiał aluzję. Wstał i skierował się do drzwi.

- Gdybyś chciała jeszcze pogadać... - nie skończył, machając mi na pożegnanie. Uśmiechnęłam się do niego, skinęłam głową i czekałam, aż zamknie za sobą drzwi. Poczułam ulgę, gdy zostałam sama. A jednocześnie miałam ochotę się rozpłakać.

Shouri, idiotko, chyba naprawdę się zakochałaś.

Cicho! Wiem, że jest czwartek, wiem. Ale po prostu w najbliższych dniach nie będę mieć dostępu do komputera, a że nie ufam tym wszystkim automatycznym dodawaczom (hęęę, jak to nazwałam?), to dodaję sama. Wolę mieć pewność, że wszystko jest pięknie i tak, jak ja chcę. Niestety będziecie musieli poczekać dłużej na kolejny rozdział, ale obiecuję, że wynagrodzę Wam to treścią. ^^

I to chyba tyle. Widzimy się w sobotę. :)