17. Spotkanie po latach.

Wpatrywałam się prosto w spokojne oczy Itachiego. Jego wyraz twarzy był jak zawsze opanowany, ukrywał emocje, które musiały nim targać na widok młodszego brata. Nie mógł tak po prostu wyzbyć się miłości do niego, czy jakiegokolwiek innego uczucia. Jego opanowanie mnie zdumiało, ale i przerażało. Jak można zachowywać się tak w obecności osoby, której odebrano wszystkich bliskich?!

Sasuke natomiast, mocno spięty, ale również spokojny z zewnątrz, patrzył wprost na Itachiego. Niemal czułam nienawiść, jaka go ogarniała i pochłonęła całe jego serce. Bałam się, że zaraz rzuci się na niego i odbierze mu życie.

Ale czy to było możliwe? Czy Sasuke byłby w stanie zabić członka Akatsuki?

- Itachi - wychrypiałam słabo, zdecydowawszy się przerwać tę upierdliwą, złowieszczą ciszę. Zdziwiłam się, że miałam trudności w mówieniu. Aż tak mnie sparaliżowało na jego widok? 

- W końcu - powiedział młodszy Uchiha. Jego brat skierował na niego obojętne spojrzenie.

- Przyszedłem po Shouri - odpowiedział mu Itachi. Wkurzył tym chłopaka, wyczułam to.

Sasuke złapał mnie za ramię i do siebie przyciągnął. Chciał mieć pewność, że mu nie ucieknę, bo to oznaczałoby, że Itachi znów mu zniknie. Byłam zła na nich, że urządzają takie cyrki na środku ulicy, a już najbardziej na siebie, że dałam się w to wszystko wplątać. Mogłam siedzieć dalej w swojej wiosce i prowadzić sklep, a nie łazić za mordercami i umierać ze strachu.

- Po Shouri? - zaśmiał się Sasuke i pociągnął mnie w stronę Itachiego. - Na pewno jej nie dostaniesz. Ona należy teraz do mnie.

Hola hola, ja do nikogo nie należałam! To, że mnie porwał, nie oznaczało, że byłam jego własnością! Sasuke chyba trochę za bardzo się zagalopował. Próbowałam się wyrwać, ale szarpanie się nic nie dało. W zamian wzmocnił tylko uścisk, przez co ramię zaczęło mnie dość mocno boleć.

- Daj jej spokój. - Itachi wbił wzrok w ściskającą mnie rękę Sasuke. - Ona nie jest niczemu winna, nie musisz się na niej wyżywać.

Młodszy z braci prychnął tylko i zaczął ciągnąć mnie w kierunku wyjścia z wioski. Był pewien, że starszy za nami pójdzie.

Obawiałam się tylko, że ni stąd, ni zowąd, zjawią się tutaj Karin, Suigetsu i Juugo. Itachi mógłby mieć problem w walce z czterema osobami, a ja nie byłabym w stanie mu pomóc. Poza tym, na pewno ktoś z nich by mnie trzymał, a więc mowy o ucieczce nie było. Mogłam się tylko modlić, aby do nas nie dołączyli.

Gdy wyszliśmy poza mury wioski, uścisk Sasuke jakby trochę zelżał. Zerknął przez ramię na spokojnego Itachiego, podczas gdy ja cała w środku wariowałam ze strachu. Nie mogłam znieść tego ich opanowania, ale najwyraźniej Uchiha mieli to we krwi. Zwolniliśmy tempa, aż w końcu przystanęliśmy, i znów zapadła niezręczna cisza. Serce waliło mi jak oszalałe. Najbardziej bałam się, że na moich oczach pozabijają się nawzajem. A przecież byli rodziną! Musieli to sobie jakoś wyjaśnić!

Spojrzałam na Itachiego i spróbowałam wyobrazić go sobie, jak morduje po kolei swoją matkę, ojca i innych krewnych. Nie mogłam zrozumieć tego, że mógł zrobić coś tak podłego. Może i był przestępcą, ale na pewno nie wyglądał na aż tak nienormalnego. Nasunęło mi się też pytanie, dlaczego oszczędził Sasuke. Byłoby dla niego lepiej, gdyby tego nie przeżył, jakkolwiek okropnie to brzmi.

- Szukałem cię wystarczająco długo - odezwał się młodszy z braci. - Nie mam zamiaru pozwolić ci tak po prostu odejść.

- To nie czas i miejsce, Sasuke - odpowiedział mu, oczywiście spokojnie, Itachi. Jego brat tracił powoli nad sobą panowanie. Był wściekły. 

- To nie ma dla mnie żadnego znaczenia - warknął chłopak, znów mocniej ściskając moją rękę. Syknęłam cicho, ale ten nie zwrócił na to szczególnej uwagi. Najważniejsza była teraz zemsta.

- Zmierzymy się, kiedy podrośniesz i nauczysz się czegoś konkretnego. - Słowa Itachiego niemało mnie zdziwiły. Były prowokacją, czy prawdą?

Nie miałam czasu, żeby o tym myśleć. Sasuke odepchnął mnie daleko w tył. Odniosłam wrażenie, że znajduję się w powietrzu całą wieczność. Zatrzymałam się na drzewie, oddalonym kilkanaście metrów od braci. Pech chciał, że dość mocno uderzyłam głową w pień, co sprawiło, że przez jakiś czas nie mogłam dojść do siebie. Przed moimi oczami wszystko wirowało, a ja czułam się tak, jakbym miała zaraz zwymiotować. Było mi niedobrze, bolała mnie głowa i całe ciało, a bracia Uchiha rozpoczęli swój pojedynek na śmierć i życie. Nie mogąc nad tym zapanować, zemdlałam, wcześniej czując, jak z moich ust wypływa stróżka krwi.

Nie wiem, jak długo byłam nieprzytomna, ale gdy się ocknęłam, od razu w oczy rzucił mi się pożar. Okoliczne drzewa pochłaniał ogień, który, jak się okazało, był niebezpiecznie blisko mnie. Zaczęłam kaszleć, nie mogąc złapać tchu. Wstałam, zakryłam usta bluzką i rozejrzałam się wokół. Wszędzie widziałam ogień, przed sobą, obok, z tyłu. Nie wiedziałam jakim cudem znalazłam się w takiej pułapce, ale przestraszyłam się nie na żarty. Przytrzymując się drzewa, obeszłam go naokoło i ledwo utrzymując się na nogach, ruszyłam w stronę, która jeszcze nie była zajęta ogniem. Chwiałam się na boki i musiałam uważać, żeby się czasem znowu nie przewrócić i nie zranić w głowę. Odruchowo dotknęłam potylicy, gdy poczułam ostry ból. Włosy miałam polepione mazią. Jak się okazało, na dłoni miałam krew.

Jęknęłam cicho, idąc pomiędzy drzewami. Zastanawiałam się, czy walka braci nadal trwa, czy może już pozabijali się nawzajem. Wierzyłam w potęgę Itachiego, ale bałam się, że wszyscy z Hebi mogli z nim walczyć, a tego mógłby nie przeżyć. Poza tym Sasuke też był Uchihą, a nie jakimś tam podlotkiem. To musiała być wyrównana walka.

Gdy doszłam do bezpiecznej odległości od pożaru, odwróciłam się i próbowałam kogokolwiek znaleźć. Niestety, jedyne co widziałam, to pożerające drzewa płomienie. Były ogromne, tworzyły okropny, duszący dym i co gorsza, znajdowały się blisko wioski i niewinnych ludzi. Strażacy musieli szybko je ugasić, żeby ochronić majątek, co było dość ciężkim zadaniem, bo wszystko wokół było suche i zapalało się z największą łatwością. Czułam przeogromny strach i pulsujący ból głowy.

Postanowiłam odejść jeszcze trochę od pożaru, bo mogłam w każdej chwili znów stracić przytomność, a ogień raczej nie zamierzał zważać na to, że leżę na ziemi i nie mogę mu uciec. Pochłonąłby mnie żywcem. Oglądając się za siebie, ruszyłam do przodu. Jednocześnie rozglądałam się na boki, czy przypadkiem któryś z braci Uchiha nie biegnie w moją stronę, ale wokół było pusto. Nikt nie mógł mi pomóc ani powiedzieć, jak skończył się pojedynek. Choć tego akurat mogłam się domyślać. Pewnie obaj byli martwi.

Nagle usłyszałam trzepotanie skrzydłami. Tuż obok mnie przeleciał spory, czarny kruk. Machnęłam ręką, żeby go od siebie odgonić. Ptaszysko usiadło na drzewie i zaczęło mi się uważnie przypatrywać. Obawiałam się, że zaraz mnie zaatakuje. Chyba zwariowałam.

Szłam do przodu, a ptak przez cały czas mnie śledził. W pewnym momencie wzięłam jakiegoś patyka i rzuciłam nim w niego, ale ten nie zrezygnował z mojego towarzystwa. Zdenerwowany podleciał do mnie i uderzył mnie skrzydłami w ramię. Znów musiałam odganiać go rękami, krzycząc przy tym, żeby się odwalił. No świetnie, teraz jeszcze gadałam ze zwierzętami. Na pewno zwariowałam.

Idąc przed siebie, ciągle ze śledzącym mnie krukiem, nagle poczułam silne szarpnięcie w pasie i znalazłam się w powietrzu. Wydarłam się, odruchowo łapiąc za rękę, która mnie podtrzymywała. Dopóki nie wylądowaliśmy na stabilnym podłożu, krzyczałam wniebogłosy. Z każdym odbiciem od gałęzi wszystko podchodziło mi do gardła, a co gorsza nie wiedziałam, kto mnie ma w swoich ramionach.

Po wylądowaniu upadłam na kolana i próbowałam ustabilizować oddech. Mężczyzna kucnął przy mnie i dopiero wtedy zauważyłam, że był to Itachi. Złapałam go za rękę i nic nie mówiłam, bo byłam dosłownie przerażona tymi skokami w powietrzu. Uchiha natomiast trzymał mnie w pasie, nie wiem po jaką cholerę, i czekał, aż się uspokoję.

- Co z Sasuke? - wyszeptałam, gdy doszłam do siebie.

- Żyje - odpowiedział mi rzeczowo Itachi i podniósł mnie do pionu. Mogłam mu się wtedy uważnie przyjrzeć.

Mężczyzna nie miał na sobie płaszcza Akatsuki, prawdopodobnie zgubił go podczas walki. Na rękach i nogach miał kilka zadrapań, ale oprócz tego - żadnych poważniejszych ran. Nawet jego włosy nie były w nieładzie, choć spodziewałam się, że po wyczerpującej walce będą rozrzucone wokół i oblepione krwią. Chyba miałam zbyt drastyczne wyobrażenia co do tego pojedynku.

- Zraniłeś go? - spytałam jeszcze.

- Nie - mruknął. - Udało mi się go zgubić za pomocą klona.

Skłamał, jednak nie zamierzałam dociekać, co się właściwie wydarzyło. Najważniejsze, że obaj to przetrwali.

W oddali zauważyłam lecącego w naszą stronę kruka. Zdenerwowałam się, bo myślałam, że szaleńcze skakanie po drzewach go zgubiło.

- Głupi ptak - syknęłam pod nosem, gdy ten usiadł na jednej z gałęzi.

Itachi zerknął w jego stronę i w tym samym momencie zwierzę zerwało się z drzewa i zatrzymało się na ramieniu Uchihy. Zdziwiłam się, że nie próbował go z siebie zgonić.

- To mój kruk - wyjaśnił. Najwyraźniej zauważył moje zdumienie. - Śledził cię, żebym wiedział, gdzie jesteś.

Momentalnie poczułam się głupio, przypomniawszy sobie, jak rzuciłam w niego patykiem. Mogłam mu nawet zrobić krzywdę, a wtedy Itachi by mnie nie znalazł! Cholera.

- Następnym razem nie bij zwierząt - powiedział, gdy kruk zniknął w białym dymie. - Co z twoją głową? - Itachi dotknął mojej potylicy, a ja syknęłam z bólu. - Trzeba będzie zszyć. Sasori w siedzibie sprawdzi, co z tobą i to opatrzy. Straciłaś przytomność po uderzeniu?

- Tak - odpowiedziałam wystraszona.

Uchiha zaklął cicho pod nosem i wziął mnie na ręce. Nie czułam się zbyt dobrze w jego ramionach, tym bardziej, że wiedziałam, co mnie czeka. Znów będziemy skakać po drzewach. Chyba nie zniosę tego zbyt dobrze.

- Musimy jak najszybciej dostać się do siedziby - wyjaśnił, wskakując na gałąź. - Moim tempem zajmie nam to czterdzieści minut. Gdyby coś się działo, mów.

Zacisnęłam mocno powieki i próbowałam powstrzymać odruch wymiotny. Kurczowo trzymałam się koszulki kruczowłosego, ale i tak bałam się przy każdym kolejnym odbiciu od gałęzi.

- Zaraz zwymiotuję - jęknęłam po krótkiej chwili w ramię Uchihy. Nie wiem, czy mnie zrozumiał, ale zatrzymał się i postawił mnie na ziemi. Odsunęłam się od niego i puściłam ogromnego pawia. Nie chciałam, żeby Itachi na to patrzył, ale nie mogłam też tego powstrzymać.

Wytarłam usta bluzką i odsunęłam się od zabrudzonej wymiocinami ziemi. Mężczyzna cały czas asekurował mnie, żebym czasem nie upadła. Spojrzałam na niego, czując się niewyobrażalnie głupio i żałośnie. Przyglądnął mi się uważnie i pokręcił delikatnie głową.

- Wyglądasz strasznie - mruknął, a ja uśmiechnęłam się pod nosem. Tak też się czułam. - Jesteś potwornie blada.

- To przez te skoki - wysepleniłam, poczuwszy, że zbliża się kolejna fala mdłości. Odsunęłam się od Uchihy i zwymiotowałam pod jednym z drzew. - Cholera.

- Zmienimy taktykę - odezwał się. - Będziemy biec po ziemi. Trochę dłużej, ale stabilniej.

Gdy nudności minęły, podeszłam do Itachiego i odruchowo złapałam się jego ramion. Podtrzymał mnie w pasie.

- Przepraszam - szepnęłam. Chłopak zignorował moje słowa.

- Wskakuj na plecy - zadecydował i wziął mnie na barana. Objęłam go nogami i rękami i wtuliłam twarz w jego szyję. Pomimo potu, czuć było od niego woń perfum, co było całkiem przyjemnym zapachem dla moich nozdrzy. Przymknęłam powieki, bo mimo wszystko obawiałam się, że znów zrobi mi się niedobrze. Na szczęście, odruch wymiotny się nie pojawił.

Gdy Itachi się zatrzymał, otworzyłam oczy i z ulgą dostrzegłam znany głaz, prowadzący do siedziby. Mężczyzna wszedł na rzekę i wykonał pieczęcie. W organizacji od razu poczułam się bezpieczniej. Zeskoczyłam z pleców Uchihy i asekurowana przez niego, weszłam do kuchni, w której nikogo nie było. Chcieliśmy przejść dalej, ale nagle poczułam mocne zawroty głowy. Itachi przytrzymał mnie, a następnie wziął na ręce i szybkim krokiem zmierzył w stronę naszego szpitala. Położył mnie na łóżku na boku i powiedział, żebym się nie ruszała. Sam natomiast wyszedł, najprawdopodobniej po Sasoriego.

Dopiero leżąc poczułam, jak bardzo byłam wykończona, i jak cholernie bolała mnie głowa. Skuliłam się na materacu i próbowałam się nie rozpłakać, co tym razem mi się udało. Musiałam pokazać członkom Akatsuki, że jestem twarda, i że byle rana mnie nie złamie. Dalej miałam zamiar odzyskać Taya, nawet jeśli miało to oznaczać narażenie się na niebezpieczeństwo.

Miałam ochotę iść spać, ale wiedziałam, że najpierw musiał zbadać mnie Sasori. Cierpliwie czekałam, walcząc ze zmęczeniem, aż mężczyzna w końcu pojawi się w sali. Coraz bardziej ciążył mi pulsujący ból w całej głowie i uczucie wirowania. Wiedziałam, że uraz jest dość poważny, ale przez cały czas łudziłam się, że w gruncie rzeczy nic takiego mi się nie stało. Moje nadzieje rozwiał jednak nasz lekarz. Wszedł do pomieszczenia, a zaraz za nim lider i Itachi. Widziałam w oczach przywódcy Brzasku ulgę, ale również troskę, a przynajmniej tak mi się wydawało. Nie odezwał się natomiast nawet słowem. Patrzył, jak Sasori bada moją głowę i ocenia skalę obrażeń.

- Trzeba będzie to zszyć, rana jest dość poważna - powiedział w końcu i podszedł do jakiejś szafki. Nie miałam siły, by wodzić za nim wzrokiem. Przymknęłam powieki, gotowa na kolejny ból. Wątpiłam, żeby chciał mnie do tego znieczulić. - Podajcie mi golarkę, jest tam.

- Co? - bąknęłam, podnosząc się do siadu. - Chyba nie masz zamiaru...

- Muszę ogolić ci głowę - wyjaśnił spokojnie Sasori. Serce podeszło mi do gardła, a głowa rozbolała mnie jeszcze bardziej. Nie chciałam być łysa!

- Czy to konieczne? - wydukałam, widząc w rękach mężczyzny maszynkę do golenia.

- A jak inaczej mam zszyć ci łeb? - warknął lekarz. Podszedł do mnie od przodu i uważnie spojrzał mi w oczy. Zbadał moje reakcje latarką diagnostyczną, a później kazał patrzeć za palcem. Następnie sprawdził moje odruchy neurologiczne, które z tego co zauważyłam, były w normie. - Odwróć się.

Odruchowo złapałam się za włosy, jak gdybym chciała się z nimi pożegnać. Nigdy nie zwracałam szczególnej uwagi na wygląd, a moje kłaki raczej nie były wyjątkowo zadbane, ale lubiłam je i nie chciałam się ich pozbywać. Chyba żadna kobieta nie chciałaby być łysa.

- Wygolę tylko kawałek, zamaskujesz to jakoś - próbował mnie uspokoić Sasori, ale wcale nie pocieszał mnie fakt, że miałam mieć na głowie bezwłosy placek. Nie miałam jednak innego wyjścia. Musiałam się na to zgodzić.

Mężczyzna bardzo delikatnie pozbył się włosów wokół rany. Następnie usztywnił moją głowę kołnierzem i kazał Itachiemu mnie przytrzymywać. Przemył skórę roztworem dezynfekującym, płyn przynajmniej pachniał w ten specyficzny sposób, a później chwycił za igłę i strzykawkę. Serce zabiło mi tysiąc razy szybciej, co Uchiha momentalnie wyczuł.

- Sasori wykona teraz znieczulenie - poinformował mnie. Z jednej strony poczułam ulgę, a z drugiej bałam się ukłucia.

- Nie ruszaj się - polecił lekarz. Zamknęłam oczy, ale starałam się szczególnie nie spinać. Gdy Sasori wbił igłę w moją skórę, drgnęłam lekko.

- Przepraszam - wyszeptałam i zacisnęłam dłonie na ramionach Itachiego. - Odruch.

Po mojej potylicy rozeszło się dziwne ciepło, niezbyt przyjemne. Wykrzywiłam twarz w grymasie, a gdy uczucie minęło, spojrzałam prosto w czarne tęczówki Uchihy.

- Dziękuję - powiedziałam, ale ten w żaden sposób nie zareagował. Wpatrywał się we mnie beznamiętnym wzrokiem i kompletnie nie mogłam odgadnąć, co czuł. Tym razem idealnie ukrywał swoje emocje.

Zszycie głowy nie należało do najprzyjemniejszych, bo pomimo znieczulenia, odczuwałam lekki dyskomfort. Nie byłam w stanie wyobrazić sobie jaki by był, gdyby Sasori robił to przy pełnym czuciu. Pewnie zemdlałabym podczas całej tej mordęgi.

Ukradkiem spoglądałam na lidera, który stał w nogach łóżka i patrzył na poczynania medyka. Nie mogłam doczekać się rozmowy z nim na temat Konan, przez którą to wszystko się stało. Gdyby nie ona, Sasuke by mnie nie dorwał, a ja nie doznałabym urazu głowy. Lider musiał ją za to ukarać, nawet jeśli była jego przyjaciółką. A jeśli on tego nie zrobi, ja na pewno się zemszczę. Jeszcze jej pokażę, że z Muzai się nie zadziera.

- Skończyłem - usłyszałam po jakimś czasie. Zdziwiłam się, że poszło mu tak szybko. - Zakleję to teraz. Póki co nie myj włosów, żeby opatrunek się nie odkleił i żeby rana się nie zakaziła.

- Jasne - odpowiedziałam. - A poza tym, wszystko w porządku?

- Wygląda na to, że masz lekkie wstrząśnienie mózgu. Pamiętasz, co się wydarzyło przed wypadkiem?

Próbowałam sobie przypomnieć, w jaki sposób doznałam urazu, ale pamiętałam tylko rozmowę Itachiego i Sasuke. Nic innego nie przychodziło mi do głowy. Czyżby zaczęli walczyć i w wyniku ich pojedynku przypadkowo oberwałam?

- A po wypadku? - dodał Sasori, gdy nie uzyskał odpowiedzi.

- Ocknęłam się wśród ognia - wyjaśniłam. - Uciekłam stamtąd i...

- Czyli to pamiętasz - zauważył lekarz, przerywając mi. - Wszystkie te objawy, czyli utrata przytomności, wymioty, niepamięć wsteczna, są objawami wstrząśnienia mózgu. Na szczęście, z tego co widzę, nie doszło do wylewu krwi do przestrzeni podpajęczynówkowej, przynajmniej na razie. Będę cię obserwować, ale prócz guza i bólów głowy, nie powinno zostać po wstrząśnieniu nawet śladu. Póki co odpoczywaj.

Skinęłam głową do Sasoriego, wdzięczna za pomoc. Sprzątnął narzędzia, którymi zszył ranę i kazał mi się położyć.

- Staraj się nie leżeć na plecach, żeby nie podrażniać rany - poinstruował mnie. - Gdyby cokolwiek ci się działo, masz pukać w ścianę za sobą, do mojego pokoju. Będę odwiedzać cię co jakiś czas.

- Dziękuję - szepnęłam. - Bardzo dziękuję.

- Śpij - rozkazał i gestem dłoni zachęcił lidera i Itachiego do opuszczenia pomieszczenia.

Ułożyłam się wygodnie na łóżku i lewą ręką dotknęłam tyłu głowy. Sasori wyciął mi spory kawałek włosów, co było dla mnie dość dużym ciosem. Nigdy nie byłam osobą pewną siebie, a teraz mój stan jeszcze bardziej się pogorszy. Byłam pewna, że włosy nie zdążą odrosnąć do odzyskania Taya. Zobaczy mnie jako jakiegoś potwora i jeszcze weźmie rozwód. Na pewno nie wyglądałam korzystnie.

Wtuliłam się w poduszkę i spróbowałam odgonić natrętne myśli. Mąż na pewno będzie mnie kochał taką, jaką jestem. W końcu to dla niego straciłam część włosów. Nie mógł mnie zostawić.

Ogarnęło mnie ogromne zmęczenie. Myśląc o wydarzeniach sprzed kilku godzin, powoli oddawałam się w ramiona Morfeusza. Usłyszałam jeszcze otwieranie drzwi i czyjeś kroki w stronę łóżka, a gdy gość wyszedł, usnęłam, wspominając Taya.

No ten rozdział zdecydowanie bardziej mi się podoba. Mam nadzieję, że i Wam przypadnie do gustu. ^^

Strasznie mi miło czytać Wasze komentarze, są takie kochane i motywują do pisania… ^^ Wprawdzie ostatnio mam zastój, przez kilka dni nie napisałam nawet zdania, ale spokojnie – mam parę rozdziałów w zapasie, więc póki co będę je regularnie dodawać. A przypuszczam, że do wyczerpania się zapasu zdążę jeszcze coś naskrobać. :D

Też u Was taka obrzydliwa pogoda? Jestem załamana, nienawidzę deszczu i burz, wrrr. Nie dość, że trzeba nosić parasol i szukać butów, które nie przemakają, to w dodatku włosy się tak puszą… Pewnie od poniedziałku pogoda będzie śliczna, a ja akurat znowu zaczynam praktyki. Juhu. :/ Dooobra, już nie narzekam…

Dziękuję Wam jeszcze raz za to, że jesteście. <3 Pozdrawiam!