16. Wielka ucieczka.

Sasuke wydawał się być naprawdę tajemniczy i przerażający, jednak miał w sobie coś, co sprawiało, że poczułam się niepewnie. Chyba powoli zaczynałam zdawać sobie sprawę, że być może Akatsuki rzeczywiście chcą mnie tylko wykorzystać, a ja naiwna dałam się nabrać na ich puste słowa o mojej lepszej przyszłości i o cudownym zmartwychwstaniu Taya.

Popatrzyłam na niego, westchnęłam i z powrotem usiadłam na sofie. Czułam się jak małe dziecko, które nie wie, co robić. To wszystko nie miało sensu. Sasuke zrobił mi tylko mętlik w głowie. Niepotrzebnie.

- Chodź - rozkazał i wyszedł na korytarz. Chcąc nie chcąc, musiałam wstać i za nim iść. Byłam ciekawa, gdzie mnie zaprowadzi.

Wyszliśmy na korytarz i wciąż nie mogłam się nadziwić, jaka kolosalna różnica była pomiędzy siedzibą Brzasku a bandy drugiego Uchihy. W takich warunkach mogłabym dość długo pomieszkać. Było tu schludnie, czysto i, po prostu, ładnie.

Jak się okazało, Sasuke zaprowadził nas do sporej kuchni. Na wprost od wejścia był aneks kuchenny, lodówka i wszystkie najpotrzebniejsze sprzęty. Po lewej stronie stał stół jadalny z ciemnego drewna, natomiast po prawej dwuosobowa sofa i jeden fotel, a obok tego szafka z jakimiś czasopismami. Było tutaj naprawdę przytulnie. Kuchnia została pomalowana na jasno, dzięki czemu sprawiała wrażenie czystej, przestronnej i, oczywiście, zadbanej.

- Pewnie jesteś głodna - zauważył Sasuke i wyciągnął z lodówki kilka składników. - Zrobię omlety.

- Jeśli chcesz - mruknęłam, a ten popatrzył na mnie z lekką pretensją. Mnie jednak naprawdę było obojętne co zjem, byleby napełnić żołądek. - Co?

- Nic - wymruczał, po czym zajął się robieniem dania. Ja natomiast usiadłam na sofie i zaczęłam przeglądać gazety. Nie było w nich niczego ciekawego, jednak żeby zająć czas, przeczytałam kilka artykułów - zarówno o tym, jak dbać o włosy, jak również o polityce Wioski Dźwięku. Czyżbyśmy to w niej się znajdowali?

Zerknęłam na krzątającego się po kuchni Sasuke i dostrzegłam kolosalną różnicę pomiędzy nim, a jego bratem. Itachi był raczej powolny, robił wszystko z jakimś ociąganiem, a drugi Uchiha był szybki i zwinny. Poza tym nie rozsiewał wokół aury niepokoju i lęku, jak na początku robił to jego brat. 

Poza tym na Sasuke po prostu dobrze się patrzyło. Był młodym, przystojnym mężczyzną o nienagannej sylwetce. Był atrakcyjny. Zresztą jego brat, gdyby nie ten ciągle poważny i obojętny wyraz twarzy, też były całkiem niczego sobie.

Lubiłam patrzeć na mężczyzn i oceniać ich atrakcyjność, jednak jak bardzo bym się nie starała, nie umiałam zapomnieć o Tayu. To on był idealny i najlepszy z nich wszystkich. A teraz, gdy Akatsuki obiecali mi odzyskanie go, myślałam o nim jeszcze częściej.

Albo on, albo nikt. Taka była prawda.

- Czemu chcesz dorwać swojego brata? - spytałam nagle, a Sasuke popatrzył na mnie kątem oka i uśmiechnął się pod nosem.

- Długa historia - mruknął, chcąc mnie zbyć. Ja jednak nie miałam zamiaru odpuścić.

- Nie pomogę ci, jeśli mi nie powiesz. Muszę mieć powód, żeby ci go wystawić - odpowiedziałam ostro. Nie wiem czemu, ale przy nim czułam się ciut lepiej, niż przy członkach Akatsuki. Byłam w stanie swobodniej z nim rozmawiać, pytać i mu się sprzeciwić. Chyba dlatego, że byłam mu naprawdę potrzebna i miałam pewność, że mnie nie skrzywdzi. 

- Jeśli ci powiem też mi nie pomożesz, bo będziesz próbowała dociec, dlaczego tak się stało - odparował i przerwał na chwilę gotowanie. Popatrzył na mnie wyczekująco.

- Skąd to niby możesz wiedzieć? - fuknęłam. Nie mogłam być aż tak przewidywalna.

- Należysz do osób, które w każdym człowieku próbują znaleźć coś dobrego. - Sasuke nie odrywał ode mnie wzroku. Nie rozumiałam tego, ale możliwe, że jego słowa miały jakiś sens. - To jest piękne, owszem - przyznał - ale bardzo zgubne. A jeśli chcesz przetrwać w świecie shinobi, musisz się choć trochę zmienić i przestać ufać każdemu człowiekowi.

- Wiesz, że działasz na swoją niekorzyść? - upewniłam się, a ten wzruszył ramionami. - Jesteś dziwny. Zupełnie jak twój brat.

- Nie sądzę, żeby jemu ktokolwiek dorównał - mruknął i wrócił do gotowania. - A już na pewno nie jestem do niego podobny.

- Cokolwiek zrobił Itachi, musiał mieć ku temu powód - powiedziałam ciszej i chyba zdenerwowałam swojego rozmówcę. Gwałtownie odtrącił łyżkę i oparł się o blat, śmiejąc się pod nosem. To był jednak śmiech pomieszany ze wściekłością.

- Oczywiście, że miał - warknął. - Chciał być najlepszy, to wszystko. Ale dla takich rzeczy nie poświęca się rodziny.

Posłałam mu zdziwione spojrzenie, a ten machnął tylko ręką. Był naprawdę wyprowadzony z równowagi.

Wstałam i podeszłam do niego. Patrzył uważnie, jak się zbliżam, a gdy byłam wystarczająco blisko, odwrócił się w moją stronę i założył ręce na klatce piersiowej. W jego ciemnych oczach można było dostrzec prawdziwą wściekłość.

- Co zrobił? - spytałam, a Sasuke zmarszczył lekko brwi.

- Zabił całą naszą rodzinę. Ciotki, wujków, matkę, ojca. Wszystkich - podkreślił i odwrócił się, by znów zacząć gotować.

Zamarłam. Nie sądziłam, że Itachi, który próbował mnie wesprzeć i sprawić, żebym przestała się bać, był w stanie zrobić coś tak potwornego! Nawet, jeśli był mordercą! O coś takiego nigdy w życiu bym go nie posądziła.

Natychmiastowo zrobiło mi się żal Sasuke. Wyobrażałam sobie, jaką wściekłość musiał czuć, gdy się o tym dowiedział, oraz jak bardzo musiał znienawidzić brata.

- Przykro mi - szepnęłam i położyłam mu dłoń na ramieniu. Spojrzał na mnie przez ramię.

- Mi już nie - odparł. - Ale to nie zmienia faktu, że go zabiję.

Odsunęłam się od niego i wróciłam na kanapę. Czułam się zagubiona i samotna. Otaczałam się mordercami, którzy wykorzystywali mnie jedynie do swoich celów, a ja wcale nie chciałam zachowywać się naiwnie. Nie wiedziałam jednak, co mogę zrobić. Nie potrafiłam walczyć, więc ucieczka nie wchodziła w grę, przynajmniej póki co. Z drugiej strony, gdybym znowu znalazła się na wolności, nie mogłabym wrócić do swojej wioski, bo z pewnością to od tamtego miejsca Akatsuki zaczęliby szukanie mnie i na pewno by je kontrolowali. Byłabym zmuszona do tułania się z miejsca na miejsce i wiecznego ukrywania się, a tak żyć nie chciałam. Co miałam robić?

Gdyby był tu Tay, z pewnością by mi pomógł. Cóż, właściwie, gdyby żył, nie znalazłabym się w tak durnej sytuacji. Nic nie umiałam a mimo to mordercy się mną interesowali. I szlag trafił moje normalne, spokojne życie. Od śmierci Taya wszystko się zmieniło, mój świat runął i, co gorsza, dalej się wali. Nie umiałam ułożyć sobie życia, a dodatkowo zaczęłam pchać się w kłopoty. Byłam żałosna.

W tamtej chwili nie interesowało mnie to, czy Sasuke na mnie patrzy, czy nie, ani co o mnie myśli. Podkuliłam pod siebie nogi i nie wiem który już raz, pozwoliłam, by łzy poleciały mi po policzkach. Jeszcze tak zagubiona nigdy nie byłam, a samotność doskwierała mi bardziej, niż kiedykolwiek dotąd.

Mniej więcej dziesięć minut później Sasuke zawołał mnie do stołu. Otarłam policzki i usiadłam na jednym z krzeseł, naprzeciwko chłopaka. Na środku blatu położył talerz z omletami i dwa mniejsze naczynia przed nami.

Nie byłam szczególnie głodna. Dziwna gula stanęła mi w gardle i coś skręciło mój żołądek. Zamiast jeść, chciałam zwymiotować. Wolałam jednak nie wkurzać chłopaka, więc wzięłam jednego omleta na talerz i zaczęłam w nim dziobać widelcem. Sasuke natychmiastowo to zauważył. Zwrócił też uwagę na mój niemrawy humor.

- Lepiej jedz. Śmierć z głodu jest okropna.

Popatrzyłam na niego i prychnęłam. Nie przejął się tym, tylko sam zaczął konsumować swój posiłek.

Zmusiłam się do zjedzenia chociaż jednego omleta. Smakował dobrze, ale po prostu nie byłam w stanie przełknąć niczego więcej. Podziękowałam mu za posiłek, pozmywałam po sobie talerz i chciałam iść do pokoju. Zatrzymał mnie głos mojego... No właśnie, kogo? Porywacza?

- Stój - warknął, a ja odwróciłam się do niego gwałtowanie i wbiłam w niego zniecierpliwione spojrzenie. - Sama nigdzie nie pójdziesz.

- Wiem, gdzie jest twój pokój - odparłam, ale dla Sasuke to nie miało znaczenia.

- Nie obchodzi mnie to. Beze mnie lub kogoś z Hebi, nie możesz poruszać się po siedzibie - zarządził. Krew mnie zalała. Czy on myślał, że jestem na tyle głupia, by wchodzić do wszystkich pomieszczeń?! Co on sobie myślał? Że coś zepsuję, ukradnę? A może bał się, że uda mi się uciec? Czyżby nie mieli zabezpieczeń?

- Pod prysznic też ze mną wejdziesz? - warknęłam.

- Mi to nie będzie przeszkadzać - mruknął i odłożył sztućce. Wstał, pozmywał naczynia w kompletnej ciszy, po czym stanął przede mną. - Grzeczna dziewczynka.

- Przestań - syknęłam i weszłam w korytarz. Sasuke szedł tuż za mną.

Gdy znaleźliśmy się w jego, czy też właściwie, w naszym, pokoju, natychmiastowo usiadłam na sofie i robiłam wszystko, byleby tylko na chłopaka nie patrzeć. Zresztą on też nie był mną zainteresowany. Sięgnął po jedną z książek, wyłożył się na swoim ogromnym łóżku i wczytał się w treść. 

Nie wiedząc, co mogę robić, położyłam się na sofie i wpatrzyłam w sufit. Miałam teraz mnóstwo czasu na rozmyślanie o mojej przyszłości i o tym, czy jeszcze kiedykolwiek odzyskam Taya. Bałam się, że Uchiha może mieć rację, co do łgarstwa Akatsuki. Być może rzeczywiście chcieli mnie tylko wykorzystać, w końcu nigdy nie powiedzieli mi, jak konkretnie ożywią mego męża. A z drugiej strony, jeśli chcieli nauczyć mnie panować nad Shieki to musieli doskonale wiedzieć, że jeśli to opanuję, będę dla nich trudnym przeciwnikiem. Cóż, może za bardzo się przeceniałam. Nie mogłam się mierzyć z członkami Brzasku.

Westchnęłam cicho i przymknęłam powieki. Jedyne, czego teraz pragnęłam, to snu.

Obudziło mnie szturchanie w ramię. Niemal podskoczyłam ze strachu i gwałtownie otworzyłam oczy, próbując jednocześnie usiąść na sofie. Nade mną stał Sasuke, z tym samym, obojętnym wyrazem twarzy. Wbił we mnie spojrzenie swoich czarnych oczu i czekał, aż dojdę do siebie.

- Idź się umyj - rozkazał, podając mi ręcznik. Odrzuciłam z nóg koc, którym z tego co się orientowałam, nie przykryłam się. Zdziwiłam się, że Uchiha był zdolny do czegoś takiego. - Piżamę masz w łazience.

- Dzięki - mruknęłam i niechętnie wstałam z sofy, która była naprawdę wygodna. Przeciągnęłam się i powoli weszłam do pomieszczenia niewiele mniejszego od sypialni chłopaka. Panowała w nim kremowa kolorystyka, przeplatana ze złotymi akcentami na przykład kurków od wanny czy zlewu. A jeśli już o wannie mowa, to była ona bardzo duża i niesamowicie kusiła, aby wziąć w niej długą kąpiel. Nie mogłam się jej oprzeć. Zwróciłam też uwagę na czystość panującą w łazience. Nigdzie nie było włosów ani śladów po żelach pod prysznic. Wszystko niemal lśniło.

Napełniłam wannę gorącą wodą i rozkoszując się przyjemnym ciepłem, usiadłam w niej i przymknęłam oczy. Rękami bawiłam się cieczą, która przelewała się pomiędzy moimi palcami. Marzyłam o czymś takim. Od razu ogarnął mnie spokój.

Gdy woda zrobiła się chłodna, wyszorowałam ciało, umyłam włosy i wyszłam z wanny. Stałam na puchatym dywanie, wpatrując się w lustro. Nie mogłam uwierzyć, że dziewczyna mojego pokroju może być tak rozchwytywana przez morderców.

I po co mi to było? Mogłam dalej prowadzić spokojne życie, a nie wałęsać się nie wiadomo gdzie. Jeszcze do niedawna pracowałam w sklepie, nie musiałam się nikogo bać ani prosić o możliwość umycia się, czy pójścia do kuchni. Gdybym wiedziała, że tak się to wszystko skończy, nigdy bym się nie zgodziła. Idiotka.

Otulona ciepłym szlafrokiem, wyszłam z łazienki. W pokoju nie było nikogo. Nie usłyszałam też żadnych głosów zza drzwi, jednak nie miałam zamiaru próbować uciekać. Na to było jeszcze za wcześnie. Musiałam wzbudzić ich zaufanie.

Położyłam się na dostawionym przed Juugo łóżku, które było sporo mniejsze od tego, na którym spał Sasuke. Mimo to nie narzekałam, bo przynajmniej nie skrzypiało i było bardzo wygodne. Odrzuciłam szlafrok na sofę i przykryłam się kołdrą niemal po uszy. Nawet nie wiem, kiedy wrócił Uchiha, bo zmęczona dzisiejszym dniem, usnęłam niemal od razu.

Jakieś dwa tygodnie później, kiedy przyzwyczaiłam się do ciągłej kontroli ze strony Sasuke, a tęsknota za niektórymi członkami Akatsuki stawała się coraz większa, usłyszałam, że idziemy do sklepu. Wszyscy razem, jak grupka przedszkolaków. Uznałam, że może być to doskonała okazja do ucieczki.

Prawda była taka, że pomimo nieustannych zapewnień Sasuke, że Akatsuki to łgarze i śmiecie, nie potrafiłam  mu uwierzyć. Może i byłam głupia, ale uczepiłam się nadziei, że odzyskam męża, i nie zamierzałam rezygnować z mojego celu. Teraz to było moim priorytetem, dzięki temu czułam, że moje życie ma sens.

Dodatkowo, z pomocą Sasuke odkryłam, że moją naturą chakry jest woda. Ucieszyłam się niezmiernie, że w końcu udało mi się to zrobić, bo był to duży krok w moim treningu, który zostanie wzmożony po powrocie do Akatsuki. Młodszy Uchiha (tego też się już od niego dowiedziałam) dał mi te świstki papieru i cierpliwie instruował mnie, jak mam to zrobić, aż w końcu - bum! Udało się! Byłam mu za to niezmiernie wdzięczna, ale i tak nie darzyłam go zbyt wielką sympatią. Z każdym dniem stawał się dla mnie coraz bardziej oschły. Mogłam tylko przypuszczać, że to przez wieści, iż Akatsuki mnie nie szukają. A przynajmniej tak mu się mogło wydawać. Ja byłam pewna, że to robią. Nie zrezygnowaliby ze mnie tak łatwo.

Przez pierwsze dni  pobytu w Hebi (tak przynajmniej nazywał ich grupę Suigetsu) Karin mnie leczyła, bo moje wodne wybryki przed kryjówką Brzasku doprowadziły do wysokiej gorączki i, jak się okazało, zapalenia płuc. Na szczęście choroba nie była męcząca i z pomocą dziewczyny, nie trwała zbyt długo. Już po kilku dniach mogłam wziąć się za "karteczkowy trening", jak to zwykłam nazywać go w myślach.

Dlatego też, gdy wyszliśmy poza siedzibę, w której byłam więziona, od razu odetchnęłam pełną piersią. Pogoda była przepiękna, słońce wysoko świeciło na niebie, a delikatny wietrzyk schładzał nasze ciała, gdy tylko zrobiło się zbyt gorąco. Niezbyt szybkim krokiem, ruszyliśmy w nieznanym mi kierunku. Uważnie rozglądałam się na boki i, nie mogę powiedzieć, że obmyślałam dokładny plan ucieczki (bo tego nie potrafiłam), ale próbowałam zapamiętać drogę powrotną, żeby w tę stronę przypadkiem nie uciekać. Z każdym krokiem byłam coraz bardziej podenerwowana i zarazem podekscytowana. To była ogromna szansa, która na pewno przydarzy mi się tylko raz. Miałam pewność, że jeśli jej nie wykorzystam, Sasuke mnie zabije. W gruncie rzeczy pewnie zaczął uważać, że nie byłam mu specjalnie potrzebna, skoro organizacja jego brata mnie nie poszukuje.

Maszerowałam obok młodszego Uchihy, natomiast pozostała trójka szła za nami. Ukradkiem spoglądałam od czasu do czasu na poważną twarz Sasuke, ale ten w ogóle nie zwracał na mnie uwagi. Może to i lepiej. Jeszcze by się czegoś domyślił.

Przez całą drogę nikt nie odezwał się ani słowem. Wprawdzie nie szliśmy zbyt długo, bo raptem dwie godziny, ale po jakimś czasie stało się to męczące. Gdyby chociaż między sobą rozmawiali, byłoby ciekawiej. A tak? Tylko denerwowałam się jeszcze bardziej.

Dotarliśmy do niezbyt wielkiej wioski. Znajdowało się w niej kilkadziesiąt niskich budynków, z czego niemal każdy wyglądał tak samo. Rozglądałam się, by zapamiętać każdy szczegół, natomiast Hebi szło tak, jakby znali tę trasę na pamięć. Najwyraźniej często wyskakiwali tu na zakupy. 

Przystanęliśmy w samym centrum tego, mogę stwierdzić, całkiem uroczego miejsca. Było zadbane, wokół rosło sporo drzew i krzewów, a balkony domów zostały przystrojone kwiatami. Aż chciało się patrzeć na tę wioskę. Jej mały ryneczek był kwadratowy, na środku stał jakiś pomnik otoczony ławkami, na których odpoczywali ludzie, skąpani w blasku słońca. Sama miałam ochotę na chwilkę przycupnąć i odsapnąć, jednak nie było mi to dane.

- Spotykamy się tutaj za godzinę – zarządził Sasuke, po czym złapał mnie za łokieć i pociągnął w jedną z ulic. Popatrzyłam jeszcze przez ramię na naszych kolegów i od razu w oczy rzuciło mi się niezadowolenie Karin. Machnęłam im na pożegnanie i znów zaczęłam się rozglądać. Jeśli chciałam uciec, nie mogłam przebiec przez miejsce zbiórki.

- Możesz mnie już puścić – syknęłam, gdy ucisk stał się naprawdę uciążliwy. Sasuke tylko trochę rozluźnił palce.

- Pamiętaj, że nie masz żadnych szans, by nam się wymknąć – powiedział, jakby czytał mi w myślach. Trochę mnie to zdenerwowało, jednak próbowałam nie dać tego po sobie poznać.

Uchiha podprowadził nas pod jakiś sklep z odzieżą. Na ulicy, na której się znajdowaliśmy, było ich co najmniej kilka. Będę mieć w czym wybierać.

Weszliśmy do środka. Sklep jak sklep, niezbyt duży, ciągnący się kilka metrów w przód. Osobno był dział damski, osobno – męski. Gdy Sasuke mnie puścił, od razu skierowałam się na stoisko ze spodniami. Nie miałam zamiaru dłużej chodzić w kusych spodenkach Karin. Czułam się w nich strasznie głupio.

Gdy wybierałam dżinsy, cały czas czułam na sobie wzrok Uchihy. Odprowadził mnie nim do przymierzalni, i dopiero za zasłoną mogłam poczuć się swobodniej. Przymierzając spodnie zastanawiałam się, jak mogę mu uciec. Nie był kretynem, więc nie było możliwości, żeby od tak pozwolił mi zwiać. Mój plan musiał być dopracowany w stu procentach, a ja chyba nie byłam wystarczająco mądra, by takowy wymyślić. W każdym razie nigdy tego nie robiłam, więc nie wiedziałam, od czego w ogóle zacząć. Głównym problemem było jednak spławienie Sasuke, a minuty niemiłosiernie szybko uciekały. Musiałam się skupić.

Zdecydowana na dwie pary spodni, bez żadnego konkretnego planu w głowie, wyszłam z przymierzalni. Chłopak stał przy drzwiach, a gdy mnie zauważył, powoli ruszył w moim kierunku.

- Kupujesz coś? – spytał obojętnie.

- Tak – mruknęłam i wepchnęłam mu w ręce ubrania. Popatrzył na mnie spode łba, ale bez słowa poszedł do kasy, by za nie zapłacić.

W tamtym momencie niby mnie nie obserwował, bo swoim zimnym spojrzeniem obdarzył uśmiechniętą kasjerkę, wyraźnie się do niego mizdrzącą, ale czułam, że ma pełną kontrolę nad tym, gdzie się znajduję. Stałam jak słup soli i czekałam, aż zapłaci za spodnie. Po chwili wyszliśmy z pomieszczenia i skierowaliśmy się do sklepu obok. Był nieco większy od poprzedniego, a ubrania w nim przeznaczone zostały tylko dla kobiet. Sasuke jak zwykle zatrzymał się przy wejściu, a ja poszłam poszukać jakiś bluzek i swetrów.

Obładowana ciuchami, zniknęłam w przymierzalni i znów próbowałam coś wymyślić. Moja szansa na ucieczkę malała wraz z upływem kolejnych minut. Musiałam szybko się na coś zdecydować, albo potulnie wrócić z Hebi do ich siedziby, a tego bardzo nie chciałam. Nie mogłam pozwolić, by zaprzepaścili moją szansę na odzyskanie Taya.

Po kilku minutach zdecydowałam się zostawić Akatsuki jakąkolwiek wiadomość. Poprosiłam jedną z ekspedientek, aby dała mi kartkę papieru i długopis, oczywiście uważając przy tym, żeby czarnowłosy tego nie zauważył. Szybko napisałam na niej coś w stylu: „Porwał mnie Sasuke, Shouri M.” i poprosiłam, żeby po naszym wyjściu umieściła ją w widocznym miejscu. Kobieta była wystarczająco miła i się zgodziła, ale tak naprawdę nie miałam żadnej pewności, że to zrobi. Mogłam się jedynie łudzić, że spełni moją prośbę.

Gdy Sasuke zapłacił za zakupy, zerknęłam jeszcze na ekspedientkę, z którą rozmawiałam. Patrzyła na nas i mówiła coś do swojej koleżanki. Chyba ją wystraszyłam.

Jak tylko wyszliśmy na ulicę, oboje skamienieliśmy. Poczułam ścisk żołądka, przez co wszystko podeszło mi do gardła. Przez chwilę nie mogłam złapać tchu, tak sparaliżował mnie widok rozciągający się przed nami.

Sasuke natomiast uśmiechał się pod nosem, ale byłam wystarczająco blisko niego by poczuć, że cały się spiął. Z zewnątrz wydawał się być oazą spokoju, a w środku na pewno cały szalał z radości… A może i nawet z nienawiści. Wpatrywał się w stojącego przed nim brata z taką pogardą, że gdyby wzrok mógł zabijać, Itachi Uchiha natychmiastowo padłby martwy na ziemię.

Nie mogę powiedzieć, że rozdział mi się podoba, bo raczej wieje w nim nudą. Przepraszam, ale musiałam i taki dodać, żeby znowu nie przyśpieszać za bardzo akcji. :)

Nie będę zawracać Wam już głowy. Widzimy się za tydzień. :*