7. Śmierć.

Zatrzymaliśmy się z Hidanem w samym centrum ciemności. Nie widziałam wokół niczego ani nikogo. Jedyne, czego byłam pewna, to tego, że stoi przy mnie mój jedyny obrońca. Chwila niepewności dłużyła mi się niemiłosiernie. Niemal słyszałam bicie własnego serca, tak mocno uderzało. Dreszcze wzmogły się, co chłopak natychmiastowo wyczuł, bo spojrzał na mnie z ukosa. Skupiał się jednak na tym, by w odpowiednim momencie mnie ochronić.

Nagle zostałam odepchnięta na drzewo.  Gdy już podniosłam się z ziemi, cała obolała, zamarłam z przerażenia.  W ciało Hidana zostało wbitych kilka rodzajów broni. Odruchowo złapałam się za usta, a do moich oczu podeszły łzy. Nie wierzyłam w to, że mężczyzna dał się tak łatwo zabić i że, co gorsza, poświęcił się dla mnie! Przecież taka śmierć członka Akatsuki była wręcz śmieszna! Jak, no jak?!

Fakt, że po raz pierwszy byłam świadkiem czyjejś śmierci, wywołał we mnie jeszcze większe dreszcze i paniczny strach. Miałam ochotę podbiec do niego i zacząć go ratować, ale nie mogłam nawet podnieść się z klęczek. Musiała minąć dobra chwila, podczas której wzięłam kilka głębokich wdechów, żebym mogła cokolwiek zrobić.

Przerażona wstałam na chwiejnych nogach, podtrzymując się drzewa, i uważnie patrzyłam, jak ciało mężczyzny bezwładne leży na ziemi. Chciałam do niego podejść, ale zamiast tego skuliłam się i zaczęłam płakać i wołać o pomoc. W tym samym momencie zza drzew wyszło trzech mężczyzn, ubranych w tradycyjny strój shinobi. Umilkłam i wlepiłam w nich, zapewne żałośnie mokre od łez, oczy. Na twarzach mieli maski, ale w ciemności nie potrafiłam dostrzec, co one przedstawiają. Wiedziałam tylko, że jeśli czegoś nie zrobię, umrę, tak jak Hidan.

- Hej, ty - odezwał się jeden z nich, wskazując na mnie ręką. - Jesteś z nim?

- Ja... - jęknęłam, nie wiedząc, co mówić. Byłam przerażona na śmierć, głos łamał mi się, więznąc w gardle. Czułam, że po moich policzkach spływają łzy, a nogi trzęsą mi się tak, że gdyby nie drzewo, z pewnością znowu bym upadła. Raz po raz robiło mi się słabo, a gdy patrzyłam na leżącego za mężczyznami Hidana, odczuwałam mdłości i niewyobrażalną rozpacz. Nie chciałam, żeby umarł przeze mnie. A już na pewno nie przy mnie. 

Jego śmierć uświadomiła mi, jak bardzo jestem niegotowa na moje zadanie.

Mężczyźni wpatrywali się prosto we mnie. Czułam, że jeśli czegoś nie zrobię, zabiją mnie, albo wezmą do niewoli. Ale co ja mogłam? Nie potrafiłam walczyć!

Gdy już miałam się odezwać, stało się coś, co wprawiło mnie w totalną dezorientację. Hidan, w ciągu sekundy wyrwał sobie z ciała broń i zaatakował nią jednego z napastników. Ten warknął z bólu, a pozostała dwójka natychmiastowo odwróciła się w kierunku siwowłosego, który stanął na nogi i uśmiechał się, ale w sposób, który przyprawił mnie o dreszcze. Wyglądał jak psychopata.

Mężczyźni zaatakowali Hidana, który odskoczył od nich na kilka metrów. Przez chwilę patrzyłam zdezorientowana, jak mężczyzna walczy ze swoimi przeciwnikami i nie mogłam pojąć, jakim cudem nie umarł. Wyraźnie widziałam, jak pada na ziemię z bronią powbijaną w ciało! 

Gdy pierwszy szok minął, wykorzystałam okazję, żeby się trochę wycofać i zaczęłam biec co sił w nogach w kierunku, w którym zmierzaliśmy. Nie zabiegłam jednak zbyt daleko. Szybko poczułam rwący ból w nodze i upadłam na ziemię z głośnym jękiem. Broń w kształcie gwiazdki rozcięła mi łydkę, która zaczęła obficie krwawić. Zrobiło mi się słabo, ale próbowałam nie zemdleć. Popatrzyłam przed siebie i ostatnie co zauważyłam, to lecącą prosto między moje oczy broń.

Gdy odzyskałam przytomność, poczułam ogromny ból głowy. Z wielką niechęcią otworzyłam oczy i zamrugałam kilkukrotnie, by przyzwyczaić się do jaskrawego światła. Dostrzegłam, że jestem w białym pomieszczeniu o pustych ścianach. Powoli podniosłam się do siadu. W pokoju było łóżko, na którym leżałam, kilka półek i stolików, na których stały buteleczki z jakimiś substancjami.

Próbowałam przypomnieć sobie co się stało, i gdy w końcu mi się udało, odruchowo złapałam się za czoło. Nie było na nim żadnego opatrunku, ani nawet blizny. Czy ta broń była w takim razie przywidzeniem? I gdzie, u licha, byłam?

Odrzuciłam kołdrę z nóg i z ulgą zauważyłam, że byłam w tym samym ubraniu, w którym wyszłam wtedy z organizacji. Rana na łydce była zabandażowana i nawet nie czułam, żeby mnie bolała. Obok łóżka stały moje buty, które szybko na siebie nałożyłam. Wstałam i od razu zakręciło mi się w głowie. Odczekałam chwilę i ponowiłam próbę. Tym razem zawrotów nie było.

Podeszłam do stolika i wzięłam jedną z buteleczek do ręki. Próbowałam odczytać napis, jaki znajdował się na opakowaniu, ale nie dość, że ktoś kto to pisał miał bardzo niewyraźny charakter pisma, to jeszcze nie przypominało mi to nazwy żadnego z leków, które znałam. Zielonkawy kolor substancji również niczego mi nie mówił.

A może to było laboratorium? I porwali mnie ci mężczyźni, którzy nas zaatakowali i będą na mnie eksperymentować? Serce zaczęło walić mi jak oszalałe. Nie miałam szans się wydostać, jeśli zostałam porwana, a Akatsuki z pewnością nie mieli zamiaru mi pomagać.

Usłyszawszy na korytarzu kroki, odruchowo spojrzałam na drzwi. Dobiegł mnie głos dwójki mężczyzn, ale nie rozumiałam, o czym rozmawiają. W mgnieniu oka odłożyłam buteleczkę na stół i wskoczyłam z powrotem do łóżka, uprzednio zdejmując buty. W momencie, w którym drzwi się otworzyły, zamknęłam oczy i udawałam, że dalej śpię.

Ktoś podszedł do mojego łóżka, a ja modliłam się, żeby tylko nie próbował mnie badać. Nie byłam na tyle dobrą aktorką, żeby to wytrzymać. Na szczęście, nikt mnie nie dotknął.

- Dalej nic - usłyszałam czyiś niski, zachrypły głos. - Ale nie ma co się przejmować. W tym przypadku to normalne. Niedługo powinna się obudzić.

Mężczyźnie nikt nie odpowiedział. Ten sam głos dodał natomiast:

- Wpadnę do niej za jakąś godzinę.

Usłyszałam kroki, otwieranie drzwi i ich zamknięcie. W pomieszczeniu zapanowała cisza.

Z lekką obawą otworzyłam oczy i upewniłam się, że zostałam sama. Prawdopodobnie przez najbliższą godzinę miałam spokój. Mogłam na spokojnie zastanowić się, co robić w tej sytuacji i jak mogłabym się stąd wydostać.

Po raz kolejny założyłam buty. Rozglądnęłam się jeszcze raz po pomieszczeniu, ale jedyną drogą ucieczki były drzwi, przez które weszli mężczyźni. A co, jeśli je otworzę i natychmiastowo mnie nakryją?

W tej chwili zaczęłam żałować, że nie poznałam wszystkich członków Akatsuki. Gdyby tak było, prawdopodobnie rozpoznałabym, czy głosy należały do nich i nie musiałabym się niczego obawiać. Albo byłabym przerażona na śmierć.

Szansa, że mnie porwano, wynosiła pięćdziesiąt procent. Ta myśl nie dawała mi spokoju, bo jednak skłonna byłam myśleć, że trójka mężczyzn pokonała jednego Hidana, który w dodatku musiał mnie ochraniać.

Z drugiej jednak strony nie bez powodu należał on do Akatsuki. Nie dałby się tak łatwo pokonać. Tym bardziej, że odniosłam wrażenie, jakoby był nieśmiertelny. W każdym razie normalny człowiek nie wstałby tak po prostu z bronią powbijaną w ciało.

Przejechałam dłońmi po twarzy, żeby odgonić myśli. Jeśli chciałam się stąd wydostać, czy też upewnić, że jestem bezpieczna, musiałam działać. Wstałam więc z łóżka i podeszłam do drzwi. Przez chwilę uważnie nasłuchiwałam, czy nikt nie idzie. Na zewnątrz było pusto. Albo ktoś stał i pilnował, żebym nie uciekła.

Przeszły mnie dreszcze i nagle straciłam ochotę na uciekanie. Wcześniej nie pomyślałam, że ktoś mógł stać na straży. Teraz czułam, jak ogarnia mnie panika.

Odsunęłam się od drzwi i próbowałam uspokoić szaleńczo bijące serce. Głębokie oddechy na nic się zdały, gdy miałam świadomość, że za ścianą być może czeka na mnie śmierć.

Ale musiałam wziąć się w garść. Jak nie teraz to kiedy? Miałam już tylko niecałą godzinę, żeby działać. To był odpowiedni moment, by uciec.

Wróciłam pod drzwi i znów zaczęłam nasłuchiwać. Nie usłyszałam żadnego dźwięku, więc bardzo powoli, żeby narobić jak najmniej hałasu, nacisnęłam na klamkę. Pchnęłam drzwi, ale ani drgnęły. Pociągnęłam je do siebie - nic.

Zostałam tutaj zamknięta. Moja jedyna droga ucieczki została odcięta.

Przeklęłam siarczyście i uderzyłam otwartymi dłońmi w drzwi. Zdenerwowana i przerażona podeszłam do stolika i się o niego oparłam. Nie mogłam uwierzyć w to, że mogłam już tylko czekać i żyć nadzieją, że znajdowałam się w siedzibie Akatsuki.

Ale czemu Brzask miałby mnie zamykać? Nie mieli ku temu powodów.

Uświadomiłam sobie, że zostałam porwana.

Nie czekając ani chwili dłużej, zaczęłam przeszukiwać szafki z nadzieją, że znajdę w nich coś, co mi pomoże. Nie mogłam jednak rozpoznać żadnej z substancji, które znajdowały się w fiolkach. Wylałam po kilka kropel z każdej na podłogę, żeby sprawdzić, czy któraś ma działanie żrące. Zawsze mogłabym oblać tym napastnikowi twarz i spróbować uciec. Niestety, szybko się rozczarowałam. Znów zaklęłam i zaczęłam niespokojnie chodzić po pomieszczeniu. Coraz bardziej obezwładniał mnie paniczny strach przed śmiercią, która zjawi się tutaj całkiem niedługo. Nie chciałam płakać, ale za to trzęsłam się jak osika. Nie umiałam zapanować nad nerwami.

I niby ja miałabym kogoś zabić?!

Przez swoją nieuwagę poślizgnęłam się na rozlanych na podłodze substancjach i wyrżnęłam jak długa, mocno uderzając się przy tym w głowę. Silny ból powrócił, a ja zwinęłam się w kłębek, cicho pojękując. Odczekałam chwilę, aż skutki uderzenia miną, i podniosłam się na kolana. Rozmasowałam potylicę, ale odczułam przy tym mocne zawroty głowy. Minęło dużo czasu, zanim byłam w stanie się z powrotem podnieść.

Gdy już wstawałam, usłyszałam przekręcanie zamka i dźwięk otwieranych drzwi. Gwałtownie się podniosłam, wpadając przy tym na stolik i przewracając go. Buteleczki spadły na podłogę i wszystkie się potłukły, wypuszczając z siebie różnokolorowe substancje. Sama natomiast w przypływie paniki zrobiłam krok do tyłu, znów się poślizgnęłam i upadłam. Niewiele brakowało, a uderzyłabym głową w kant stołu.

- Co ty, u licha, wyprawiasz? - warknął mężczyzna, którego głos skojarzyłam z poprzednią wizytą. Bardzo powoli podniosłam głowę i spojrzałam śmierci w oczy.

Znooowu, wiem. Wybaczcie. ^^

Wiecie co? Smutno mi. :c Ostatnio jakoś mniej Was tutaj i zastanawiam się, co jest tego przyczyną. Czyżby przestało Wam się podobać to, co tutaj tworzę? Jeśli tak, to ja bardzo proszę o konstruktywną krytykę, w końcu dalej się uczę i być może ktoś musi mnie otrzeźwić, żebym nie pisała głupot, co? ;)

Do zobaczenia za tydzień. :)