2. Cmentarz.

Słowa mężczyzny wprawiły mnie w osłupienie. Czułam, jak robi mi się słabo, jak krew odpływa mi z twarzy. Musiałam oprzeć się o drzwi, żeby się przypadkiem nie przewrócić.

Czy oni chcieli, żebym kogoś zamordowała? To jakiś absurd! Przecież ja w życiu nikogo nie zabiłam, ani nawet nie uderzyłam! Na widok krwi mdleję, nie mogłabym...

Poza tym Tay nie został zamordowany. Dlaczego miałabym się mścić na kimś, kto jest niewinny? Wykluczone.

- Widzę, że dalej nam nie wierzysz - westchnął mężczyzna i podszedł do mnie. By na niego patrzeć, musiałam zadrzeć głowę ku górze. - Proponuję przejść się do burmistrza. On wie o wszystkim.

- Dajcie mi spokój - szepnęłam, odsuwając się od rozmówcy. - Nie widzicie, że nie mam ochoty o tym rozmawiać? Że nie chcę z wami współpracować? Nie jestem mordercą!

- Jeszcze - odezwał się, tym razem, drugi mężczyzna. Jego wzrok po raz kolejny przyprawił mnie o dreszcze.

- I nie będę - dodałam stanowczo. - Proszę o opuszczenie sklepu. Już.

Członkowie Akatsuki popatrzyli po sobie i bez słowa wyszli ze sklepu. Ale ja wiedziałam, że jeszcze tutaj wrócą. Oni nie odpuszczą tak łatwo.

Nie rozumiałam ich propozycji, ich celu, w jakim do mnie przyszli. Po co wszystko rozdrabniać? Po co rozdzierać stare rany? Po co, do cholery, kłamać?! Przecież Tay na pewno nie został zamordowany, nie mogłam w to uwierzyć, no jak? Kto mógłby...

Przez resztę dnia byłam w sklepie nieobecna. Ludzie dostrzegli to natychmiastowo, zaczęli wypytywać, czy dobrze się czuję, a ja musiałam kłamać i silić się na sztuczny uśmiech. Nie mogłam pozwolić na to, by ktoś poznał co mnie trapi. Tylko niepotrzebnie zdenerwowałabym ludzi z mojej wioski.

Pod sam wieczór, gdy coraz mniej osób przychodziło do sklepu, zaczęłam się nieco uspokajać. Przez dziesięć godzin tutaj nie wrócili, może dali sobie spokój? Trzymałam się tej myśli zamykając sklep i wracając do domu. Myślałam o tym nawet podczas robienia kolacji oraz kąpieli. Gdy do godzinny dwudziestej trzeciej nikt nie zapukał, odetchnęłam z ulgą. Akatsuki przynajmniej na dziś dali mi spokój. Mogłam posiedzieć sama w domu i usnąć, wtulona w misia, którego siedem lat temu dostałam od Taya.

Nazajutrz wstałam późno, ze względu na to, że była niedziela. Nigdy nie otwieram sklepu w tym dniu, też musiałam mieć odrobinę odpoczynku. Wyspana i rześka, z nowym nastawieniem, zrobiłam sobie śniadanie, szybko się przebrałam, zrobiłam makijaż, spięłam włosy i wyszłam na spacer. Przechadzałam się po wiosce oblanej słońcem, uśmiechałam się do ludzi i czułam, jakby spadł ze mnie ciężar. W znacznie lepszym humorze wstąpiłam na cmentarz, odnalazłam grób Taya i uklękłam przed nim. Był delikatny i zadbany. Na płycie widniała fotografia młodego, uśmiechniętego chłopaka. Moje ulubione zdjęcie.

- Cześć - szepnęłam. - Miałam ostatnio dziwne przygody, wiesz? Powiedziano mi, że zostałeś zamordowany.

Umilkłam, wpatrując się uważnie w podobiznę mężczyzny. Był taki młody, kiedy umarł. Miał całe życie przed sobą. Mieliśmy tyle planów, byliśmy tacy szczęśliwi. I wszystko przepadło jednego, feralnego dnia.

Poczułam ucisk w gardle i podchodzące do oczu łzy. Tak bardzo za nim tęskniłam. Po jego śmierci zostałam tutaj całkiem sama, odsunęłam się od znajomych, zamknęłam się w sobie i nie potrafiłam się pozbierać. Nie miałam też wsparcia w rodzicach Taya, którzy załamali się a później opuścili wioskę. Mieli dosyć współczujących spojrzeń ludzi. Gdyby nie sklep, pewnie też bym odeszła. Ale miałam sentyment do tego miejsca - założyliśmy go razem z Tayem, to było jego oczko w głowie. Doskonale pamiętam z jaką dumą patrzył na każdą półkę, na witryny sklepowe... Nie mogłam pozwolić, by to upadło. Dla Taya zostałam i wznowiłam działalność.

Przejechałam dłonią po płycie grobowej i zatrzymałam się na zdjęciu męża. Niemal potrafiłam poczuć pod opuszkami palców jego delikatną twarz czy dwudniowy zarost. Minął szmat czasu od jego śmierci, a ja wciąż nie potrafiłam zapomnieć.

- Tay - szepnęłam, nie kontrolując łez. - Czy ciebie ktoś zabił? - spytałam cicho, jak gdyby obawiając się, że ktoś oprócz niego mnie usłyszy. - Daj mi jakoś znać, kochanie. Czy ktoś odebrał ci życie?

Wszechogarniająca cisza nie została niczym zmącona. Tay nie mógł mi odpowiedzieć na to pytanie.

Zresztą dlaczego zaczęłam wątpić w jego przypadkową i jakże bezsensowną śmierć? To niemożliwe, by został zamordowany, po prostu niemożliwe.

Posiedziałam jeszcze chwilę przy grobie męża, po czym wstałam i odwróciłam się, by wrócić do domu. Na drodze stanął mi jednak burmistrz naszej wioski. Był to niewysoki staruszek o bardzo delikatnych rysach twarzy, zoranej zmarszczkami. Ubrany był jak zwykle w nieco za duży garnitur i patrzył prosto na grób Taya.

- Dzień dobry, burmistrzu - szepnęłam, choć jego wizyta od razu wywołała powrót natrętnych myśli. Czułam, że jego obecność tutaj jest spowodowana przybyciem do wioski członków Akatsuki.

- Tay był dobrym chłopakiem - westchnął, wymijając mnie. Stanął nad jego grobem i jeszcze raz westchnął. - Gdy się dowiedziałem o jego śmierci, czułem się tak, jakby umarł mi syn.

Milczałam. Nigdy wcześniej po tych przykrych wydarzeniach nie rozmawiałam z burmistrzem na ten temat. Oboje woleliśmy go unikać. Tak było łatwiej.

- To ja powinienem tutaj leżeć - odezwał się. - Był taki młody...

Uśmiechnęłam się lekko pod nosem i jednym ruchem ręki starłam łzy z policzków.

- Wiem, że masz mętlik w głowie, dziecino - tym razem zwrócił się bezpośrednio do mnie, odwróciwszy się w moją stronę. W jego spojrzeniu dostrzegłam współczucie i wielką dobroć. - Byli u ciebie?

- Burmistrzu, czy to prawda? - spytałam od razu. - Czy Tay rzeczywiście... Czy ktoś go...

Staruszek nie musiał mi odpowiadać. Jego mina powiedziała mi wszystko.

- Woleliśmy, żeby nikt się o tym nie dowiedział...

- Nawet ja? - przerwałam mu. - Przecież... Przecież był moim mężem! - wybuchłam złością. Nie wierzyłam w to, co słyszę. Dlaczego mi nie powiedzieli, do jasnej cholery? Dlaczego?!

- Nie chcieliśmy siać paniki w wiosce. Tutaj nigdy nie zdarzały się morderstwa - zauważył spokojnie. - Potajemnie prowadziliśmy dochodzenie w tej sprawie, ale nie natrafiliśmy na żaden trop. Zabójca zniknął tak samo niezauważalnie, jak się pojawił.

- Jak mogliście? - jęknęłam, cała roztrzęsiona. Serce dudniło mi jak oszalałe. Miałam problemy z oddychaniem. - Byłam jego żoną, miałam prawo wiedzieć...

- Wiem. Popełniliśmy błąd, ale gdy byliśmy gotowi ci powiedzieć, ty wreszcie się pozbierałaś, dziecino. Zaczęłaś na nowo funkcjonować w społeczeństwie i... Nie chcieliśmy zaprzepaszczać twoich postępów - wyjaśnił, wyraźnie skruszony. Podszedł w moją stronę i pogładził mnie po ramieniu.

Nie wiedziałam, co powiedzieć, jak się zachować. Przez cztery lata byłam pewna, że Tay utopił się przez przypadek, że nieuwaga mojego męża przyniosła mu śmierć, a tak naprawdę cios zadał inny człowiek? I nikt mi o tym nie powiedział? Poczułam niewyobrażalny ból, niemal taki, jak wtedy gdy dowiedziałam się o jego śmierci, oraz wściekłość. Dlaczego dopiero Akatsuki powiedzieli mi prawdę?!

- Shouri...

- Gdzie oni są? - warknęłam przez łzy. Burmistrz popatrzył na mnie z niezrozumieniem. - Gdzie są Akatsuki?!

- Tutaj - usłyszałam za sobą. Odwróciłam się gwałtownie. Stali tam we dwójkę, jak zwykle niewzruszeni, jak zawsze przerażający. Rekinowaty uśmiechał się z tryumfem i czekał na moją reakcję.

- Skąd o tym wiecie? - krzyknęłam. Nie tego się spodziewali. - Pytam skąd?! - wrzasnęłam, tracąc cierpliwość. Czułam się oszukana i zraniona. Nikomu nie mogłam już zaufać.

- Wyluzuj, dziewczyno - odezwał się wyższy mężczyzna. - Na cmentarzu tak krzyczeć?

Popatrzyłam na niego jak na wariata, dosłownie na sekundę się uspokajając. Jego tekst tak mnie rozjuszył, że przestałam myśleć racjonalnie. Zapragnęłam uciec z tego miejsca, schować się gdzieś i nie wychodzić stamtąd do końca życia. Dlatego też, gdy mój rozmówca już miał zamiar się odezwać, ruszyłam przed siebie. Mężczyzna złapał mnie za ramiona, a ja w przypływie złości krzyknęłam tylko "zostaw mnie" i odepchnęłam go, po czym pobiegłam przed siebie.

Weszłam do mieszkania i zaczęłam krzyczeć, tupać i uderzać rękami w ścianę. Wpadłam w szał. Mój mąż został zamordowany, a oni mi o tym nie powiedzieli?! Zmyślili, że to przez jego głupotę?! Obarczyli go winą o własną śmierć, a tak naprawdę ktoś inny odebrał mi męża! Jak tak można?!

Padłam na kolana i zaczęłam wyć z bólu. Wszystkie wspomnienia do mnie wróciły. Dałam upust całej rozpaczy, która we mnie pozostała. Nie mogłam oddychać, dławiłam się bólem, pogrążałam się w rozpaczy. Nie potrafiłam sobie wyobrazić przerażenia Taya, gdy się topił, gdy wiedział, że jego morderca stoi na brzegu i tylko czeka, aż ten pójdzie na dno. Jak on musiał cierpieć, myśląc, że mnie zostawia, jak musiał nienawidzić swojego oprawcy... A ja nic o tym nie wiedziałam... Żyłam w iluzji przez cztery lata. W kłamstwie.

- Ale się rozkleiłaś, dziewczyno - usłyszałam, gdy przestałam spazmatycznie oddychać. Nie wiem jakim cudem, ale niebieskoskóry stał właśnie w moim mieszkaniu i patrzył, jak ryczę.

Nie odpowiedziałam mu na to. Siedziałam w tym samym miejscu i czekałam na dalszy bieg wydarzeń.

- Skoro już wiesz, że cię nie okłamaliśmy, możemy wyruszać do naszej siedziby - dodał i wyciągnął rękę w moją stronę. Nie skorzystałam z pomocy. Nie miałam siły, by wstać.

- Nigdzie nie idę - wychrypiałam.

- Nie chcesz się zemścić na facecie, który odebrał ci męża? - szczerze się zdziwił mężczyzna.

- Zabicie tego człowieka nie wróci mi Taya - zauważyłam posępnie, nawet nie spoglądając na mężczyzn.

- A jeśli ci powiem, że wróci? Pójdziesz wtedy z nami?

Taaaak, znowu przerywam w takim momencie, ale Wy wiecie, że jak tak lubię, co nie? ^^

Cieszę się, że ktoś tu zaglądnął. Miło było przeczytać tych kilka komentarzy, mam nadzieję, że będzie ich jeszcze więcej, bo chciałabym znać Waszą opinię na temat tego opowiadania. :) 

Dobrze, już nic nie mówię i idę się uczyć pieprzonej fizjologii, wrrr. Cały weekend z książkami. ;/

Pozdrawiam kochani! Do następnego! :)