1. Nowi klienci.

- Hej, dziewczyno.

Głos, który wypowiedział te słowa, był całkiem przyjazny. Zainteresowana, kto też mnie woła, uniosłam głowę znad książki i ujrzałam kogoś, kto swoim wyglądem przypominał rekina. Mężczyzna był wysoki i muskularny, a na jego plecach wisiał wielki, owinięty bandażem miecz. Kolor ciała mojego rozmówcy był niebieski, a na jego twarzy znajdowało się coś, co przypominało wyglądem skrzela. To by się nawet zgadzało, skoro przypominał drapieżną rybę. Ponadto jego zęby, ostre i przerażające... Zdecydowanie rekin.

- Słucham - odpowiedziałam, lustrując przybysza wzrokiem. Ubrany był w czarny płaszcz w czerwone chmurki i tradycyjne buty shinobi.

Co też członek Akatsuki mógł robić w moim sklepie?

- Oderwij się trochę od tej książki, klientów masz - mruknął, głową wskazując na sklep. - Daj mi dwie butelki sake.

Uśmiechnęłam się do niego i wstałam z krzesła. No tak, mógł tutaj po prostu przyjść coś kupić. Niewyobrażalna ulga ogarnęła moje serce. Podałam mu to, co chciał i podałam cenę.

- Wbrew pozorom wiem, że ktoś tu się kręci - powiedziałam, wydając mu resztę. - To się nazywa podzielność uwagi.

- Nie powiedziałbym - wtrącił się ktoś, podchodząc do kasy. Kolejny członek Akatsuki był niższy od mojego rekinowatego rozmówcy i miał ciemne jak smoła oczy i włosy. W przeciwieństwie do swojego towarzysza, wydawał się być pochmurny i poważny. Uśmiech zniknął mi z ust. Poczułam wyraźny chłód bijący od niego. Mogłabym nawet powiedzieć, że mnie wystraszył.

- Ah? - szepnęłam, patrząc na niego z niezrozumieniem.

- Tamten chłopak właśnie buchnął ci trzy bułki - wyjaśnił, wskazując kciukiem na niskiego bruneta. - Podzielność uwagi mówisz?

- Nie taka dobra jak mi się wydawało - odparłam, wzruszając ramionami i uśmiechając się do nich przyjaźnie. - Skoro był głodny.

- Wszystkim tak uchodzą na sucho kradzieże? - zainteresował się mężczyzna z mieczem. - Może powinnaś znaleźć sobie ochroniarza? Zbankrutujesz, jeśli tak dalej pójdzie.

- Póki co mój biznes od lat całkiem dobrze prosperuje, a pojedyncze kradzieże bułek jeszcze mnie nie zgubiły. Ale dziękuję za troskę.

Musiałam przyznać, że rozmowa z członkami Akatsuki wcale mnie się nie podobała. Czułam się skrępowana ich obecnością, onieśmielali mnie swoją siłą i pewnością siebie, jaka od nich biła. Owszem, skrycie podziwiałam ich potęgę, ale bałam się ich jak cholera. Na szczęście, moja wioska była spokojna i wszelkie wojny omijały ją szerokim łukiem. Dlaczego w takim razie Brzask miałby ją zaatakować? Nie dawaliśmy im ku temu powodów, więc mogłam spać spokojnie.

-  Uważaj na siebie - dodał jeszcze niebieskoskóry, odchodząc od kasy. Machnęłam do nich ręką i patrzyłam, jak znikają za rogiem budynku.

To było dziwne. Uważaj na siebie? A to niby czemu? Moja wioska była bezpieczna, nie było tutaj przestępców, a jeśli takowi się pojawiali, szybko ich odnajdywano i wrzucano do więzień. Nigdy wcześniej nie przeszło mi nawet przez myśl, że coś mogłoby mi się stać. Na pewno nie tutaj.

- Ciekawi klienci, co? - Odezwała się do mnie jakaś kobieta, która trzymała w rękach masło i wodę. - Nie przejmuj się nimi, chodzą i straszą ludzi tylko.

- Nie przejmuję się - odpowiedziałam szybko, wstukując cenę w kasę.

- Zbladłaś - zauważyła kobieta. - Nic ci tutaj nie grozi, wiesz o tym, prawda?

- Wiem, dziękuję.

- Do widzenia.

- Do widzenia - odparłam, po czym wróciłam do czytania książki.

Następnego dnia usiadłam w bibliotece i zaczęłam przeglądać książki, które mogłyby powiedzieć mi coś na temat organizacji Akatsuki. Po ostatnim spotkaniu w sklepie, zainteresowałam się nimi i tym, co dokładnie robią. Niestety, prócz krótkich artykułów w gazetach, niczego o nich nie znalazłam. Musiałam więc obejść się smakiem.

Zarzuciłam torbę na ramię i ruszyłam w stronę sklepu, by go otworzyć. Było już stosunkowo późno. Zazwyczaj wcześniej otwieram biznes, ale tym razem musiałam udać się do biblioteki. Z pękiem kluczy w ręce dotarłam do drzwi i zaczęłam przekręcać zamki. Podniosłam rolety, otworzyłam okna by przewietrzyć i zasiadłam za kasą. Przez najbliższą godzinę zapowiadał się względny spokój. Ruch rozkręca się zazwyczaj koło dziewiątej, więc mogłam jeszcze w spokoju poczytać książkę. Tak, tak, romansidło. Nim jednak wzięłam się za lekturę, spojrzałam za okno. Przed sklepem znów stali oni.

Niebieskoskóry spojrzał na mnie i uśmiechnął się, ukazując swoje ostre jak szpileczki zęby. Machnęłam do nich i zamknęłam książkę, śmiejąc się pod nosem. Czyżby sprawdzali moją czujność?

Obaj weszli do sklepu, ale to człowiek-rekin zdawał się decydować, co się ma wydarzyć. Jego kompan stał w jego cieniu.

- Witam ponownie - powiedziałam, wstając z krzesła.

- Pusto tu dzisiaj - zauważył rekin, rozglądając się po sklepie. - Mamy okazję porozmawiać.

- O - mruknęłam, nieco zaniepokojona. Nie wiedziałam, dlaczego Akatsuki mącą mój spokój, ale nie przypadło mi to do gustu. - A o czym to chcecie ze mną rozmawiać? - spytałam, nie dając po sobie poznać, że się denerwuję. Tak przynajmniej mi się wydawało.

- O Tayu - odpowiedział od razu niebieskoskóry, a mi uśmiech spełzł z ust. - Zdaje się, że go znałaś.

Odwróciłam od nich wzrok, próbując opanować nerwy. Dreszcz strachu przeszedł przez całe moje ciało, chcąc uzewnętrznić się przez cisnące się do oczu łzy.

Dlaczego chcieli o nim rozmawiać? Tay umarł cztery lata temu, nikt o nim nie wspominał, a oni tak po prostu wchodzą do mojego sklepu i przypominają mi, że mój mąż nie żyje?

- Przykro mi, nie mam ochoty o tym...

- Tay się nie utopił. Został zamordowany z premedytacją - przerwał mi rekin. - Zdaje się, że o tym nie wiedziałaś?

- Musicie mieć błędne informacje, panowie - odpowiedziałam na tyle spokojnie, na ile było mnie na to stać. - Tay nie umiał pływać. Poszedł do lasu i wpadł do jeziora, polując. Zdarza się.

Starałam się uspokoić i się nie rozkleić. Mimo, iż od jego śmierci minęło już tyle czasu, wspomnienie o nim dalej wywoływało u mnie łzy. Po prostu nie potrafiłam zapomnieć o jego pięknych, przepełnionych miłością oczach, czułym uśmiechu i ramionach, które zawsze były przy mnie, gdy tego potrzebowałam. Tay był idealnym mężem. Szkoda, że tylko przez rok.

- Wioska Słońca zawsze była spokojnym miejscem, co? - mruknął rekinowaty, podchodząc do półki z gazetami lokalnymi. - Zdarzyło się tu kiedykolwiek morderstwo?

- Nie - odpowiedziałam szybko. - Nigdy.

- Dlatego zabójstwo Taya zostało zatuszowane.

Czułam, jak cała w środku drżałam. Słowa tych mężczyzn krążyły mi po głowie, ale jakoś nie mogłam uwierzyć, że mogłyby być prawdziwe. Kto i dlaczego miałby go zabijać? Był przykładnym obywatelem, ciężko pracował a w wolnych chwilach pomagał burmistrzowi w dokumentacji, nigdy się z nikim nie pobił, nie miał wrogów... Dlaczego więc miałby go ktoś zabić?

- To musi być jakieś nieporozumienie. Chyba nie mówimy o tym samym mężczyźnie - wychrypiałam, wychodząc zza lady. - Jeśli panowie niczego nie kupują, proszę o opuszczenie sklepu i nie dręczenie obywateli - dodałam, zmuszając się do uśmiechu. Chciałam, żeby to wyszło żartobliwie.

- Wyrzucasz nas ze sklepu? - zdziwił się mój rozmówca. - Nie damy się tak łatwo spławić.

- Panowie, Tay utopił się cztery lata temu przez swoją głupotę. Nie da się ukryć, że czasem zachowywał się nierozsądnie. Zobaczył dzika, którego chciał złapać na obiad i nie pomyślał, że gałąź na której siedział może się złamać. Wpadł do wody... Dalej już wiecie co było. Nie ma sensu do tego wracać, sprawa jest zakończona - wyjaśniłam. - A teraz żegnam.

- To ja ci powiem inną wersję - zaczął rekin. - Tay wyszedł na polowanie i być może rzeczywiście zobaczył dzika, bo z tego co wiem, w tym okresie dużo ich się tutaj kręciło? - Skinęłam tylko głową. - Właśnie. I poszedł za nim. Tyle że nie zabiła go jego głupota, a pewien mężczyzna. Trochę niższy ode mnie, grubszy, nieprzyjemny. Podszedł do Taya, gdy ten się skupiał na upolowaniu zwierzyny i uderzył go kijem w głowę. Tay stracił na chwilę przytomność, a obudził się, gdy jego ciało zostało wrzucone do wody. Próbował się ratować. Bez skutku.

W sklepie zapadła cisza. Nie miałam pojęcia, co odpowiedzieć, jak ich stąd wyrzucić. Chciałam tylko, żeby sobie już poszli, żeby dali mi święty spokój.

- Skoro... Skoro został uderzony kijem, powinna zostać rana - zauważyłam. - Nie znaleziono śladów pobicia.

- Tak ci tylko powiedzieli, dziewczyno.

- Niech wam będzie - odparłam szybko, dalej nie wierząc w jego słowa. Tay się utopił i nikt mu w tym nie pomógł. - Po co mi o tym mówicie?

Rekinowaty uśmiechnął się od ucha do ucha, jakby od długiego czasu czekał na to pytanie. Wyraz jego twarzy zmroził mi krew w żyłach.

- Bo mamy dla ciebie propozycję. Mężczyzna, który zabił Taya, ostatnio bardzo działa nam na nerwy, a skurwiel ma taką umiejętność, że ciężko go zranić, nawet nam. Dołączysz do nas, wyszkolimy cię a potem zemścisz się na mordercy mężusia. Co ty na to?

A niech mnie! A miało nie być nowego bloga. ;)

Zaczynam kolejną historię i mam wielką nadzieję, że doprowadzę ją do końca. W przeciwieństwie do waikyoku, będzie ona bardziej w moim stylu, a to oznacza, że łatwiej będzie mi przychodziło pisanie kolejnych rozdziałów. Tak przynajmniej myślę. ^^

Dajcie znać kochani, czy podoba Wam się początek. Wesprzyjcie mnie, co? :)

I powiem Wam jeszcze, że jestem z siebie dumna. Sama wstawiłam szablon! Ślęczałam nad tym dwa dni, denerwowałam się, klęłam ale w końcu udało się. :D Serio nie mam talentu do tego typu rzeczy…

No, nie zanudzam już. Trzymajcie się cieplutko. ^^