14. Drozd.

Następnego dnia, gdy tylko otworzyłam oczy, przeklęłam w myślach i miałam ochotę zniknąć. Wcale nie uśmiechał mi się spacer z Konan, a wiedziałam, że się z tego nie wyplączę. Mimo wszystko uparcie leżałam i jakby chcąc się schronić, mocniej naciągnęłam na siebie kołdrę. Kiedyś musiałam jednak wstać...

Po krótkim prysznicu ubrałam się w ciemne legginsy i jasną bluzkę na ramiączkach, jak co dzień zrobiłam lekki makijaż i spięłam włosy w kucyka. Idąc do kuchni czułam się, jakbym szła na ścięcie. A to przecież jeszcze nie oznaczało spotkania z Konan.

Nie przypuszczałabym, że osoba, której będę najbardziej się bała, okaże się być kobietą.

W pomieszczeniu nikogo nie było, ale wcale nie poczułam się przez to lepiej. Gdyby był tutaj na przykład Hidan, na pewno pomógłby mi odgonić natrętne myśli i jakoś mnie uspokoił. Cholera. Ograniczenie z nim kontaktu będzie trudniejsze, niż myślałam. Skoro w sytuacjach stresowych chciałabym się przy nim znaleźć, to raczej ciężko będzie przestać się z nim zadawać. Może nie całkowicie, ale chociaż częściowo.

Z ociąganiem zrobiłam sobie kawę i kanapkę, na którą wcale nie miałam ochoty. Miałam ścisk gardła i żeby cokolwiek przez nie przeszło, musiałam się nieźle natrudzić. Nie mogłam jednak iść na spacer z Konan na czczo. Nie wiedziałam, czego ode mnie oczekuje, ale musiałam mieć na to siłę.

Gdy już kończyłam posiłek, do kuchni wszedł Deidara. Obrzucił mnie spojrzeniem i uśmiechnął się pod nosem. Zrobiło mi się niewyobrażalnie głupio, gdy przypomniałam sobie o sytuacji sprzed dwóch dni, a jednocześnie miałam ochotę wygarnąć mu, że musi być idiotą, żeby tak mnie sprowokować i w dodatku zranić. Nie miałam jednak na to ani odwagi, ani ochoty.

Momentalnie wstałam i skierowałam się w stronę zlewu. Blondyn, który szedł do stołu, trącił mnie ramieniem, przez co upuściłam trzymany w rękach talerz. Z hukiem rozbił się na kilka drobnych części. Deidara nawet nie zwrócił na to uwagi, a ja poczułam się tak, jakby ktoś kopnął mnie w twarz. Jego bezczelność przekraczała wszelkie granice! Specjalnie to robił!

Odwróciłam się do niego i z udawanym spokojem spytałam, gdzie mają zmiotkę i szufelkę. Popatrzył na mnie jak na kretynkę i wzruszył ramionami.

- Rękami posprzątaj - mruknął pod nosem. - Nie bój się. Nie pokaleczysz się, księżniczko.

- Nie jestem żadną księżniczką - warknęłam. Kucnęłam i energicznie zaczęłam zbierać odłamki szkła i jak na złość, musiałam się zranić. Starałam się jednak nie dać tego po sobie poznać. Wyrzuciłam to, co byłam w stanie zebrać, do kosza, by następnie szybko przemyć dość obficie krwawiący palec. Deidara oczywiście musiał to zobaczyć. Wstał i podszedł w moją stronę, a ja już cała kipiałam ze złości. Pragnęłam tylko, żeby trzymał się ode mnie z daleka.

- Pokaż - rozkazał, gdy stał już obok.

- Nie trzeba, to tylko lekkie zranienie - odpowiedziałam i zakręciłam wodę. Urwałam jeden ręcznik kuchenny i chciałam zawinąć w niego palec. Blondyn mi na to nie pozwolił. Złapał mnie za rękę i siłą sprawdził, jak mocno się skaleczyłam.

- Sierota - skomentował. Próbowałam wyszarpnąć rękę, ale nic mi to nie dało. - Nie wyrywaj się, nic ci nie zrobię.

- Naprawdę nie potrzebuję pomocy, nie jestem małą dziewczynką, która płacze, gdy się zrani - fuknęłam, ale Deidara na to nie zareagował. Pociągnął mnie za sobą w stronę korytarza. Wystraszyłam się, że z tak błahą sprawą weźmie mnie do Sasoriego, a ten mnie wyśmieje. Próbowałam się wyrwać, jednak uścisk mężczyzny był o wiele silniejszy, niż moje marne wysiłki.

- Nie szarp się, nic ci to nie da - skomentował, gdy zatrzymaliśmy się przy drzwiach tuż obok mojego pokoju. Otworzył je i wciągnął mnie do, jak myślałam, swojego lokum. Dopiero wtedy wypuścił moją rękę, ale już nie miałam zamiaru uciekać.

Rozglądnęłam się po szarych ścianach i ciemnych meblach, jednak nie zauważyłam niczego absorbującego. Zwróciłam więc uwagę na poczynania chłopaka. Szukał czegoś w szufladach jednej z szafki. Gdy to znalazł, odwrócił się do mnie a ja zauważyłam, że w ręce trzyma plaster. Serio? Tylko po to mnie tutaj zaciągał? Poradziłabym sobie sama.

- Daj rękę - nakazał. Posłusznie wyciągnęłam dłoń przed siebie. Jego zimne, smukłe palce zgrabnie nałożyły na skaleczenie plaster. Po wszystkim chłopak uśmiechnął się z dumą. Zdecydowanie się przeceniał.

- Nie trzeba było - mruknęłam, a ten pokręcił głową.

- I bądź tu człowieku miły - westchnął do siebie. Zdziwiło mnie jego zachowanie. Sądziłam, że nie chce mieć ze mną niczego wspólnego. Dobra, wiem, że pomoc niczego nie znaczy, ale gdy ostatnim razem wbił mi nóż w brzuch, raczej nie specjalnie się tym przejął, a teraz opatrzył moją małą ranę? Czy to aby na pewno ten sam Deidara, którego poznałam?

- Co się zmieniło? - spytałam wprost, a mężczyzna uśmiechnął się pod nosem.

- W sumie nic. - Wzruszył ramionami. Zmarszczyłam czoło. Kompletnie go nie rozumiałam.

- Dziękuję - powiedziałam, patrząc na plaster, który zaczynał nasiąkać krwią. Nie sądziłam, że aż tak mocno się zraniłam. - Może jednak się przyda.

- Wybacz za to w kuchni - odezwał się, a ja podniosłam na niego wzrok. Drapał się po głowie z zakłopotaniem, a jednocześnie uśmiechał. - Rzeczywiście zachowałem się jak kretyn.

Wzruszyłam tylko ramionami. Nie chciałam tego ani potwierdzać, ani temu zaprzeczać.

- Zgoda? - spytał i wyciągnął ku mnie dłoń. Ścisnęłam ją, uśmiechając się niepewnie. - Deidara.

- Shouri - odparłam krótko.

- Nie szczególnie lubię nowe osoby w organizacji - wyjaśnił. - Najczęściej mają się za nie wiadomo kogo a potem umierają na pierwszej misji, jak frajerzy.

- Mnie to raczej nie grozi - mruknęłam, myśląc o moim tchórzostwie.

- I dlatego ze mną rozmawiasz - palnął. Był strasznie zadufany w sobie. Narcyz.

Nastąpiła chwila upierdliwej ciszy, podczas której patrzyliśmy na siebie nawzajem, z tym, że Deidarze to raczej nie przeszkadzało, a mnie owszem. Przerwałam ją, zwróciwszy się w stronę drzwi.

- Dzięki jeszcze raz - powiedziałam cicho i chwyciłam za klamkę. Blondyn jednak nie pozwolił mi wyjść. Oparł się o drzwi i popatrzył na mnie z góry. Wystraszona przylgnęłam do ściany całymi plecami.

- Skoro już tu jesteś, to może poznamy się lepiej, co? - zaproponował i puścił mi oczko. Znowu chciał mnie sprowokować? Nie miałam zamiaru dać się tak łatwo wyprowadzić z równowagi.

- Od kiedy geje interesują się kobietami? - spytałam, dość pewnie. Tak przynajmniej mi się wydawało.

- Co? - bąknął i odsunął się ode mnie. - Geje?

- No a nie? - Jego zdziwienie wprowadziło mnie w osłupienie. - Podobno jesteś...

- Kto ci tak powiedział? - warknął. Był zły, wręcz wściekły. Hidan robił sobie jaja?

- Tak słyszałam - mruknęłam. Postanowiłam, że sama porozmawiam z tym plotkarzem. Nie chciałam skłócać ze sobą członków Akatsuki. To mogłoby się źle skończyć.

- Hidan - powiedział zdecydowanie. Nie umiałam zaprzeczyć. - Co za, kurwa, debil - warknął i zaczął chodzić po pokoju. - Dla twojej informacji: nie jestem gejem - dodał. Zatrzymał się, złapał pod boki i pokręcił głową z niedowierzaniem. Śmiesznie było oglądać tak zdenerwowanego blondyna. Może Hidanowi o to właśnie chodziło? Żebym zobaczyła, jak się wścieka, skoro on tak mnie rozjuszył wtedy w kuchni?

- Okej - szepnęłam. - To nie zmienia faktu.

Deidara popatrzył na mnie z rozbawieniem. Chyba złość już mu przeszła. Szybko.

- Ten twój mężulek to chyba musiał być super facetem, co? Skoro nawet po jego śmierci jesteś mu wierna. Jak tak dalej pójdzie, zapomnisz, co to seks, kobieto.

Poczułam się urażona jego słowami. Nie zamierzałam rozmawiać o Tayu z kimś jego pokroju. Był egocentrycznym dupkiem, który myślał tylko o zaspokojeniu swoich potrzeb. Zapewne tylko po to mi pomógł. Myślał, że z wdzięczności wskoczę mu do łóżka? Niedoczekanie.

- Dupek z ciebie - warknęłam i wyszłam z pokoju, trzaskając drzwiami. Na korytarzu wyminęłam Hidana, który ze zdziwieniem zorientował się, od kogo wychodzę. Nie zatrzymałam się, tylko poszłam do siebie i również z impetem zamknęłam drzwi.

A jeszcze czekał mnie spacer z Konan...

Niebieskowłosa zapukała do mojego pokoju dopiero wieczorem. Przez cały wolny czas próbowałam skupić chakrę w dłoni, żeby ten cholerny papierek zmienił swoją postać, ale ani drgnął. Gdy pojawiła się Konan, szybko narzuciłam na siebie kurtkę, ubrałam buty i w milczeniu wyszłam z nią na korytarz. Tuż przed wyjściem przypomniałam sobie, że przecież nie umiem chodzić po wodzie. Jej reakcja na mój brak umiejętności wcale mnie nie zaskoczyła.

- Jakoś sobie poradzisz - mruknęła, wstępując na wodę. Przeszła na brzeg i popatrzyła na mnie wyczekująco. Nie miałam zamiaru stawiać się jej tak, jak to zrobiłam w przypadku Kisame. Niemniej jednak strach przed zanurzeniem się skutecznie mnie sparaliżował. Nie chciałam zginąć tak, jak mój mąż.

- Nie pływam najlepiej - zauważyłam. Czułam się niesamowicie głupio. Musiałam szybko opanować umiejętność chodzenia po wodzie, bo inaczej za każdym razem wychodząc z siedziby będę się czuła jak idiotka.

- Nie interesuje mnie to. - Konan była stanowcza. Zdecydowanie mi się to nie podobało, ale jeśli miała mnie czegoś nauczyć, chyba musiałam zaryzykować.

W chwili, w której miałam zamiar wskoczyć do wody, zawiał zimny wiatr. Wyobraziłam sobie, jak zmarznę, jeśli będę chodziła mokra, i zmieniłam zdanie. Musiała mi jakoś pomóc.

- Konan, proszę cię - jęknęłam. - Nie chcę wchodzić do tej cholernej wody.

- Jesteś taka słaba, Shouri - powiedziała dobitnie kobieta i weszła na wodę. Podeszła w moją stronę i chwyciła mnie za rękę. Nim zdążyłam zareagować, dosłownie przerzuciła mnie przez rzekę. Wylądowałam na brzegu i przeturlałam się trochę, a gdy się zatrzymałam, odniosłam wrażenie, że umieram. Wszystko mnie bolało, a już najbardziej żebro, przez co ciężko było mi złapać oddech. Jęknęłam, próbując podnieść się do klęczek. Kątem oka zauważyłam przechodzącą obok mnie Konan. Powiedziała tylko "idziemy", a ja zmusiłam się, żeby wstać. Na drżących nogach postąpiłam kilka kroków, ale miałam mocne zawroty głowy, przez co musiałam oprzeć się o drzewo. Chyba uderzyłam się przy upadku w głowę. Przeklęłam pod nosem. Już nienawidziłam tej kobiety. Widać było, że nie miała zamiaru się ze mną patyczkować. Była zdecydowanie ostrzejsza, niż wszyscy członkowie Akatsuki, których do tej pory spotkałam, razem wzięci. I w dodatku miała mnie szkolić. Niech ją szlag.

Nieco utykając, skierowałam się za moją trenerką. Szła wolno, dzięki czemu udało mi się ją dogonić. Starałam się iść wyprostowana i udawać, że nic mnie nie boli, ale żebro dość mocno dawało o sobie znać. Konan zauważyła to momentalnie, ale nie odezwała się nawet słowem. W denerwującej ciszy zmierzałyśmy w tylko jej znanym kierunku, aż w końcu zatrzymałyśmy się na niewielkiej polanie.

Słońce powoli zachodziło za horyzontem, przez co miejsce to zamiast wydawać się być pięknym, było bardziej upiorne. Przeszły mnie ciarki po plecach, jednak wolałam tego nie komentować. Już wystarczająco beznadziejna byłam w oczach Konan.

Kobieta popatrzyła na mnie z góry. Niestety chyba wszyscy w Akatsuki byli wyżsi ode mnie, co bardzo mnie drażniło. Cóż, właściwie większość ludzi prześciga mnie wzrostem. Nie byłam szczególnie wysoka, co było dość upierdliwe. Zwłaszcza w takiej sytuacji.

- Spójrz - rozkazała i wyjęła z kieszeni płaszcza fotografię. Przedstawiała pulchnego, garbiącego się mężczyznę. Ubrany był w białą bluzkę o szerokich ramiączkach, która ledwo tuszowała jego wielki brzuch. Mężczyzna był spocony i marszczył czoło, robiąc coś przy jakiejś maszynie. Nie miałam pojęcia, kim mógł być, ale taki typ facetów napawał mnie obrzydzeniem. Jak można doprowadzić się do takiego stanu? Wyglądał okropnie.

- Kto to? - spytałam, podnosząc wzrok na Konan. Jej poważny wyraz twarzy przerażał mnie, zwłaszcza, że sceneria towarzysząca naszej rozmowie szczególnie miła nie była.

- Zabójca twojego męża - odpowiedziała od razu. Zaszumiało mi w głowie, a serce zaczęło łomotać jak oszalałe. Nawet przez myśl mi nie przeszło, że to może być on. - To jego masz zabić.

Gdy uświadomiłam sobie, że moja ofiara to konkretny facet, o wielkim brzuchu i pomarszczonym czole, poczułam skurcz żołądka. Mój cel w końcu przestał być anonimowy i stał się tą jedną, właściwą osobą, o której zapewne będę śnić teraz po nocach. Do oczu podeszły mi łzy. Świadomość, że miałam odebrać mu życie, nawet, jeśli był obrzydliwym mordercą, wywołała u mnie smutek i zniechęciła mnie do mojego zadania.

- Co, strach cię obleciał? - spytała, pewna siebie. - Dodam jeszcze, że ten mężczyzna ma żonę i dwójkę dzieci. A ty zamierzasz im go odebrać.

Zamurowało mnie. O tym aspekcie nie pomyślałam. W ogóle nie przyszło mi do głowy, że facet, który zabił Taya, może mieć rodzinę.

Nie chciałam, by ktoś cierpiał z jego powodu. Może i był mordercą, może i był obleśny, ale miał rodzinę, która na pewno go kochała. Czy miałam prawo ich krzywdzić?

Zaczęłam wątpić, czy w ogóle uda mi się wykonać to zadanie. Co, jeśli stanę z nim twarzą w twarz i nie będę w stanie tego zrobić? Jeśli zobaczę w jego oczach dzieci i żonę, płaczących na pogrzebie? Jeśli zamuruje mnie tak samo, jak teraz?

- Spokojnie. - Poczułam dłoń Konan na ramieniu. - Jestem tutaj właśnie po to, żeby ci pomóc. Dorwiesz tego skurwiela, bo wiele razy nam podpadł. Zabił naszych dwóch członków, oraz mojego i Paina przyjaciela. Próbujemy dopaść go od dziesięciu lat i jedyna nadzieja jest w osobie, która posiada Shieki. - Spojrzała na mnie znacząco. Przetarłam mokre oczy, a Konan kontynuowała swój wywód. - Ja również musiałam nauczyć się zabijać, więc wiem, co czujesz - zapewniła mnie. Dopiero teraz dostrzegłam w niej jakiś ludzki pierwiastek.

Kobieta odsunęła się ode mnie, wyciągnęła zza płaszcza broń i podała mi do ręki. Prawdę mówiąc nie bardzo wiedziałam, jak to nawet trzymać. Próbowałam jednak nie dać tego po sobie poznać. Tym razem Konan się nie zorientowała.

- Shurikenem możesz kogoś bezproblemowo zabić. - Ach, więc to się nazywa shuriken? - Żeby się przełamać, uśmiercisz zaraz jakieś zwierzątko. - Kpiący uśmiech Konan wcale mi się nie spodobał. Kobieta odeszła ode mnie na chwilę, rozejrzała się na boki, po czym w zabójczym tempie wskoczyła na drzewo. Gdy zeskoczyła z gałęzi, w ręce trzymała małego, piszczącego ptaka.

Przestraszyłam się, bo wcale nie zamierzałam go zabijać. Nie było nawet mowy, żeby mnie do tego zmusiła. Za bardzo kochałam przyrodę, żeby uśmiercać zwierzynę.

- Twój cel na dzisiaj - oznajmiła kobieta, gdy zatrzymała się przy mnie. Popatrzyłam na małego drozda i momentalnie oblał mnie zimny pot z przerażenia.

- Ten ptak nie jest niczemu winny - powiedziałam niepewnie.

- Nie gadaj, tylko go zabij - nakazała Konan. Jej stanowczość mnie przerażała. Była okrutną kobietą.

- Nie da się przećwiczyć tego w inny sposób? - spytałam, próbując uniknąć odebrania życia ptasiemu śpiewakowi jak ognia.

- Wolisz zacząć od ludzi?

Pokręciłam przecząco głową. Serce bolało mnie widząc, jak przerażony ptak próbuje uciec z jej pięści. I ja miałam go zabić?

I ja miałam uśmiercić człowieka?

- Weź się w garść, Shouri - warknęła podniesionym głosem Konan. - Jeśli nie zabijesz tego ptaka, zaręczam, że nie odzyskasz męża. To tylko głupi drozd - dodała, a ja próbowałam się zmobilizować. Uniosłam shurikena i dostawiłam go do jego małej szyjki. Ręką niesamowicie mi się trzęsła.

- Jak mam to zrobić? - wychrypiałam. Po moim policzku spłynęło kilka łez. Nie chciałam zabijać zwierząt. Nie zrobiły mi krzywdy.

- Najlepiej jednym ruchem, żeby nie cierpiał - odpowiedziała Konan. - Obyś nie chybiła. Chyba nie chcesz sprawić mu bólu?

- Nie chcę. - Pokręciłam głową. Odwróciłam się od kobiety, przetarłam rękawem policzki i znów stanęłam twarzą w twarz z moją trenerką. Przypatrzyłam się ptakowi, przeprosiłam go w myślach oraz jego ptasią rodzinę, po czym zamachnęłam się delikatnie i jednym ruchem odcięłam mu jego świergocącą główkę.

Uświadomiwszy sobie, co zrobiłam, odrzuciłam broń i zakryłam twarz dłońmi, próbując się nie rozkleić. Zaczęłam spazmatycznie oddychać i trząść się jak osika.

Właśnie zabiłam małego, niewinnego drozda.

- Nie było chyba tak źle, co? - spytała Konan, uprzednio odrzucając martwą część ptaka. Wytarła dłonie w chusteczki i poklepała mnie po plecach. - Na dziś koniec, wracamy do siedziby.

Szłam obok kobiety w milczeniu, dalej w szoku. Brzydziłam się tym, co zrobiłam. Męczyły mnie wyrzuty sumienia. Niemniej jednak, jeśli miałam odzyskać Taya, musiałam wziąć się w garść, jak to kazała mi Konan. Tylko z jej pomocą uda mi się nie podchodzić do tej sprawy aż tak emocjonalnie. Bądź co bądź, moja ofiara była mordercą i tylko w ten sposób starałam się o niej myśleć. Chciałam odrzucić fakt, że posiadała rodzinę.

Nawet nie wiem, kiedy zleciała mi droga do siedziby, ale zdążyło się już całkowicie ściemnić. Gdy znów znalazłyśmy się przed rzeką, Konan nie zatrzymawszy się, weszła na wodę i kilkoma pieczęciami przesunęła głaz. Odwróciła się i znów spojrzała na mnie wyczekująco.

- Tym razem ci nie pomogę - oznajmiła. Przypomniałam sobie jej poprzednią "pomoc" i prychnęłam cicho pod nosem. Przecież chyba mnie tu nie zostawi.

- Konan, mam już dość wrażeń na dziś - odpowiedziałam. Byłam zmęczona, załamana i przerażona. Wiedziałam, że jeśli wskoczę do tej rzeki, pójdę na dno.

- Skoro wolisz tu zostać...

Kobieta odwróciła się i weszła w głąb siedziby. Nim zdążyłam cokolwiek krzyknąć, głaz zamknął się, a ja zostałam sama w ciemności. Rozejrzałam się dookoła, chcąc upewnić się, że nikogo nie ma wokół, i znów spojrzałam z nadzieją na siedzibę. Byłam pewna, że zaraz po mnie wróci.

Nie wiem, ile tak stałam, ale zdążyłam już nieźle przemarznąć przez ten cholerny wiatr. Nie widząc innego wyjścia, wystraszona, ale pełna adrenaliny, wskoczyłam do rzeki i dość niezgrabnie podpłynęłam do głazu. Próbowałam przytrzymać się czegokolwiek, żeby nurt rzeki mnie nie porwał, ale wokół nie było niczego takiego. Uderzyłam pięścią w głaz i krzyknęłam kilkukrotnie imię kobiety i innych członków Akatsuki, jednak nic to nie dało. Czułam natomiast, że siły coraz szybciej mnie opuszczają. Żeby się nie utopić, zaczęłam płynąć do brzegu, jednak walka z nurtem rzeki skutecznie mnie osłabiała. Zaczynałam wpadać w panikę. Bałam się, że tego nie przetrwam, że zginę jak mój mąż. Machałam rękami i nogami coraz energiczniej, ale niemal w ogóle nie przesuwałam się do brzegu. Krzyczałam, niepotrzebnie tracąc energię. Obezwładniła mnie panika, w przypływie której kilka razy omal nie poszłam na dno. Zakrztusiłam się wodą i byłam niemal pewna, że zginę.

W pewnym momencie dałam za wygraną. Pozwoliłam rzece zabrać mnie gdzie chce i próbowałam odzyskać siły. Chwilę później znów zaczęłam płynąć w stronę brzegu, choć efekty były marne. Niemniej jednak udało mi się. Przerażona wdrapałam się na trawę i padłam na plecy, ciężko dysząc. Żebro dalej bolało mnie od upadku, było mi zimno i męczyły mnie wyrzuty sumienia. Czułam się jak ścierwo, które może nie przetrwać nocy. A jeśli przeżyję, będę odchorowywać to długo, oj długo. Nie miałam zbyt dobrej odporności, więc przebywanie na chłodzie, przemokniętą do suchej nitki, nie wróżyło niczego dobrego.

Z trudem podniosłam się i podeszłam do jakiegoś drzewa, o które mogłam się uprzeć. Podkuliłam się czując, jak wiatr smaga mnie swoimi zimnymi ramionami. Dreszcze wystąpiły natychmiastowo. Bałam się, że rzeczywiście tego nie przetrwam.

Z drugiej strony, jeśli umrę, będę już przy Tayu. I prócz drozda, nikt przeze mnie nie ucierpi. Takie rozwiązanie też mogło być całkiem w porządku.

Mogłam tak umrzeć.

Dlaczego nie?

No w końcu jest już po północy, mamy dwudziesty pierwszy dzień czerwca, a zatem – nowy rozdział. :)

I co uważacie? Mnie się nawet podoba, ale jeśli macie jakieś zastrzeżenia, od razu mówcie. ;)

Od teraz rozdziały będą miały właśnie taką długość, mniej więcej sześć stron w wordzie. Chyba wystarczy, co? :P Zwłaszcza, że tak długie rozdziały pisze się dłużej, a jeśli chcę zachować regularność w dodawaniu kolejnych części, to nie mogę pisać dłuższych. ^^

Nawet nie wiecie jak się cieszę, że fizjologia już za mną. Wasze ciepłe słowa dużo dały, bo jakoś to poszło i mam nadzieję, że zdałam. Oczywiście jak tylko będę wiedzieć, to Wam się pochwalę i będę Wam jeszcze bardziej dziękować za wsparcie. :) Jesteście kochani. <3

Tak swoją drogą to zauważyłam, że powiększa się moja lista blogów, które czytam. ^^ Jestem przeszczęśliwa, bo coraz więcej osób pisze opowiadania na naprawdę dobrym poziomie, a więc jest co czytać. Oby tak dalej. ^^ Jeśli macie coś ciekawego, możecie zostawić linka, chętnie wpadnę. Tym bardziej, że teraz zostają mi już tylko praktyki, zero nauki, a więc o wiele więcej wolnego czasu. ^^

Dooobra dziubasy, to chyba tyle na dziś z moich wypocin. Oczywiście widzimy się za tydzień. Dziękuję jeszcze raz za wsparcie i za miłe komentarze. Cieszę się, że Was mam. <3 Buziaki!! <3